Ψυχοσύνθεση

Μέρος 4ο : Αναπάντητα ερωτήματα

    Ξημερώματα Σαββάτου. Aυτές τις μέρες δεν μπορώ καθόλου να κοιμηθώ... σήμερα ήταν μία απ' αυτές τις μέρες λοιπόν. Στριφογύριζα συνεχώς δεξιά και αριστερά στο κρεβάτι, του οποίου τα σεντόνια πλέον είχαν φύγει από τη θέση τους, έψαχνα μια θέση να βολευτώ, δίχως αποτέλεσμα όμως. Στο τέλος ίδρωσα κι' έτσι σηκώθηκα να πιώ ένα ποτήρι νερό. Η ώρα ήταν έξι και ο ήλιος είχε άρχίσει  να εμφανίζεται, τρυπώντας με τις ηλιαχτίδες του τις χαραμάδες. Αφού δροσίστηκα λίγο, είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον ύπνο. Τελικά με πήρε και πολύ βαριά μάλιστα... ξύπνησα κατά τις δώδεκα, που δεν το συνηθίζω. Έφαγα μεσημεριανό και απορροφήθηκα απ'την μελωδία της αγαπημένης μου μουσικής, βάζοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου ξαπλωμένη στο μαλακό κρεβατάκι μου. Άκουγα μουσική λοιπόν και ταυτόχρονα, αφού δεν είχα κάτι άλλο να κάνω πήρα ένα πινέλο, τα χρώματα που είχα και ένα φύλλο και άρχισα να ζωγραφίζω. Ωραίο αποτέλεσμα βγήκε... χωρίς να θέλω να το παινευτώ είχα χάρισμα σ'αυτού του είδους την τέχνη, αλλά δεν είχαμε ανέκαθεν την οικονομική ευχέρεια για να καλλιεργήσω το ταλέντο μου αυτό. 

    Η ώρα είχε περάσει σχεδόν, ήταν έξι και σε μία ώρα έχω κανονίσει να βγώ με τα παιδιά. Θα περάσει η Ειρήνη απ'το σπίτι μου να πάμε μαζί απ'ότι με ενημέρωσε στο τηλέφωνο που με πήρε προ ολίγου. Τσιμπάω κάτι και λέω  να μπώ για ένα ντούζ να φρεσκαριστώ, γιατί με τόση ζέστη που κάνει από εδώ μέχρι την κουζίνα να πάω , ιδρώνω. Κατευθύνομαι γοργά μέχρι το μπάνιο, καθώς όμως είμαι έτοιμη να αγγίξω το πόμολο και να το γυρίσω για να ανοίξω την πόρτα, ταρακουνιέμαι από την τρομάρα μου, διότι μέσα στην ησυχία και την γαλήνη που επικρατούσε μέσα στο σπίτι ήρθε να την διαταράξει ο ενοχλητικός ήχος του κουδουνιού. Εγώ εντομεταξύ είχα ήδη γδυθεί για να λουστώ κι'έτσι το μόνο που με καλύπτει είναι ένα σομόν μπουρνούζι. Το κουδούνι χτυπάει για δεύτερη φορα και αυτή τη φορά πιο επίμονα. Ποιός μπορεί να'ναι; Όλοι λείπουν για δουλειά και ο μικρός κοιμάται, δεν μπορεί... διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά έφυγαν όπως ήρθαν. 

    Πανικοβλημένη όπως ήμουν, τρέχω προς την πόρτα, την ανοίγω όχι εντελώς όμως, ίσα ίσα μπορούσα να διακρίνω μια ανδρική φιγούρα, δεν μπορούσα όμως να καταλάβω ποιος ήταν. Έτσι βγάζω πιο πολύ το κεφάλι για μήπως μπορέσω να τον ταυτοποιήσω. Δεν το πιστεύω... Τρίβω τα μάτια μου, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Τι θέλει εδώ; Τι να κάνω; Ο τρίτος ήχος του κουδουνιού με κάνει να πεταχτώ πάλι και να πανικοβληθώ περισσότερο. Πάω στο θηροτηλέφωνο να δώ τι θέλει, θα το παίξω ανήξερη όμως, αφού υποτίθεται ότι δεν τον έχω δει.