Ψυχοσύνθεση

Μέρος 16ο: Διάλειμμα τέλος, κεφάλια μέσα

Αφού τους πήγαμε όλους στα σπίτια τους ήρθε και η ώρα να πάμε στο δικό μας. Στο δρόμο αρχικά δεν μιλούσαμε, επικρατούσε μια νεκρική σιγή. Εγώ όπως συνήθως βυθισμένη στις σκέψεις μου χαζεύοντας την ήσυχη περιοχή που λούζονταν με το σκούρο μπλέ φώς της νύχτας και τις γαλαζογκρί αχτίδες του φεγγαριού, το οποίο ήταν στο αποκορύφωμα του.

''Ποιός ήταν αυτός που μιλούσες στο αεροδρόμιο;'' ξαφνικά ρώτησε ο Φίλιππος χωρίς υπεκφυγές. Τον έσπασε για τα καλά τον πάγο. Γύρισα και τον κοίταξα προσπαθώντας να θυμηθώ τα γεγονότα εκείνης της μέρας. Μα και φυσικά δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι εννοούσε.

''Τι εννοείς;'' ρώτησα αθώα,προσπαθώντας όσο μπορούσα να φανώ μπερδεμένη. Δεν είχε πάρει τα μάτια του απ'το δρόμο, αλλά τώρα γύρισε για να δεί την αντίδραση μου, ενώ εγώ σκεφτόμουν πιθανές απαντήσεις που θα έδινα στις ενδεχόμενες επόμενες ερωτήσεις του. Προφανώς μόλις θα έφευγε πρόσεξε  και την συνομιλία μου με τον Στέφανο.

Με κοιτάει με ένα ύφος 'έλα τώρα που δεν ξέρεις' , ενώ εγώ συνεχίζω ατάραχα να το παίζω αθώα, είμαι πολύ καλή ηθοποιός. Το'χω σκεφτεί πολλές φορές να ακολουθήσω υποκριτική, αλλά δεν μ'αρέσει να'μαι το επίκεντρο της προσοχής.

Και τώρα αναρωτιέμαι πως από το ύφος του Φίλιππου πήγα στην υποκριτική... Πραγματικά πρέπει να το ελένξω αυτό το πράγμα. Ώρες ώρες είναι σαν να χάνομαι τελείως και να βρίσκομαι σε άλλο σύμπαν και να το ξέρω κιόλας... να το ξέρω ότι αποσπόμαι, αλλά δεν κάνω τίποτα για αυτό, επικρατεί πάντα μια τρελή ακηδία.

''Αυτός ο μελαχρινός στο ύψος μου περίπου, που μιλούσατε, αφού σας άφησα'' διευκρίνισε ο Φίλιππος επαναφέροντας με στο κλίμα πάλι. Ο ψηλός, ο μελαχρινός... καλά το πάει.

''Α, ναι.. ε ήταν ένας φίλος του Κώστα'' αποκρίθηκα, γεγονός που όντως, ισχύει. Φάνηκε να με αποδοκιμάζει για λίγο. ''Δεν τον έχω δεί ποτέ..'' απάντησε αφού έσβησε τη μηχανή, διότι ήμασταν έξω απ'το σπίτι. ''Ε, ναι έμενε εξωτερικό, τώρα ήρθε και ξανάφυγε'' του λέω ανοίγοντας την πόρτα.

Φάνηκε να το πιστεύει αν και είχε μια αμφιβολία μέσα του. Πάντα το είχε αυτό ΄ να μαθαίνει τι κάνω και με ποιον μιλάω κάθε φορά, υποθέτω είναι η προστατευτικότητα του μεγάλου αδελφού.

Κατεβάσαμε τις βαλίτσες και μπήκαμε μέσ'το σπίτι. Το νιώθω έρχεται..