Ψυχοσύνθεση

Μερος 8ο : Αφού δεν το σηκώνεις...

   -Ε-ε καλ... Πήγα να του απαντήσω πριν ξεράσω στη γλάστρα που βρισκόταν ακριβώς απ'έξω απ'την είσοδο του μαγαζιού.

    Εκείνος σαν να έβλεπε κάτι φυσιολογικό άρχισε να με τρίβει στην πλάτη χαλαρά και με το ένα του χέρι να μου κρατάει τα μαλλιά ώστε να μην τα λερώσω και αυτά... όπως την καημένη τη γλάστρα ή πιο συγκεκριμένα το φυτό μέσα στην γλάστρα. Πόσο ντροπιαστικό; Σε πόσο πιο χάλια θέση μπορεί να βρεθώ; 

   - Τι έγινε; Ακούω τη φωνή του Στέφανου και του Στέλιου να ρωτάνε, ταυρόχρονα με μία φωνή. Τελικά μπορεί και χειρότερα...

   - Ε.. απ'ότι φαίνεται ή ήπιε πολύ ή δεν το σηκώνει το ποτό. Θα σας συνηστούσα να την πάτε σπίτι και να πιεί ένα ζεστό ρόφημα, κατά προτίμηση καφέ. Απαντάει ο ξανθογαλανομάτης... τι στο καλό γιατρός είναι; Χαζή... αυτά τα ξέρεις και χωρίς να συμβουλευτείς γιατρό! Ναι αλλά αυτός τα είπε με κάπως έναν διαφορετικό τόνο στη φωνή του.. Τέλοσπάντων σκοτίστηκα εγώ για αυτό τώρα.

   - Ναι αμέσως! Απαντάει ο Στέφανος προλαβαίνοντας τον Στέλιο και με παίρνει στα χέρια του σε στυλ γαμπρού που πάει τη νύφη μες στο σπίτι. Ήταν ανάγκη; Νομίζω μπορώ να περπατήσω... ή μήπως όχι; Να πώ την αλήθεια τα νιώθω λίγο μουδιασμένα τα πόδια μου τώρα. Ναι ε; 

     Ο Στέλιος όπως ήταν αναμενόμενο πήγε να μας εμποδίσει αλλά ο Στέφανος είχε ήδη σταματήσει ένα ταξί και με τοποθετούσε μέσα. Απ'ότι είδα πρέπει να τραβούσε κάτι τρίχες απ'τα μαλλιά του και μετά κάτι μουρμούρισε και μπήκε φουριόζος μέσα, χτυπώντας με λίγο παραπάνω δύναμη την πόρτα πίσω του. Εγώ όσο και να ήθελα να αντιδράσω το έβρισκα ανώφελο... μα γιατί να αντιδράσεις γλυκό μου κορίτσι; Αυτή τη φορά δεν μπορώ να την διαψεύσω αυτή τη σκέψη, διότι ένιωθα τόσο άνετα και θερμά μέσα στην αγκαλιά του. Είναι κακό αυτό; Αφού έτσι νιώθω.. τι να κάνουμε; Εκείνος μου χάϊδευε τα μαλλιά απαλά και κοιτούσε νευρικά έξω απ'το παράθυρο και τον οδηγό του ταξί, δίνοντας του οδηγίες. Μέσα σε δέκα λεπτά είχαμε φτάσει ήδη στην είσοδο του ξενοδοχείου και ο Στέφανος αφού πλήρωσε τον ταξιτζή με τον ίδιο τρόπο με σήκωσε στα χέρια του και με κουβαλούσε μέχρι το εσωτερικό του ξενοδοχείου, όπου και μας σταμάτησε η ρεσεψιονιστ μια κοντούλα και μελαχρινή κοπελίτσα να μας ρωτήσει αν θέλουμε βοήθεια. Ο Στέφανος της αρνήθηκε ευγενικά και με πήγε προς το δωμάτιο του. Ε.. εκείνη τη στιγμή αντέδρασα!

  - Όχι..όχι ψέλλισα.

   - Μήπως έχεις την κάρτα για το δωμάτιο σου; Δεν νομίζω.. Και όντως δεν χρειάστηκε να ψάξω, διότι η κάρτα ήταν μέσα στην τσάντα μου, την οποία τσάντα είχα αφήσει μέσα στο μαγαζί, αφού βγήκα βιαστικά έξω μετά από τον εξουθενωτικό χωρό και πιοτό. Έτσι υπέκυψα και άφησα εκείνον να με κάνει ότι επιθυμεί... να με βοηθήσει εννοώ... στην κατάσταση που ήμουν. Θα έλεγα κάτι τώρα, αλλά έχε χάρη!