Ψυχοσύνθεση

Μέρος 10 : Στενές επαφές

   Από αμηχανία άρχισα να ψάχνω μέσα στην τσάντα μου για το κινητό μου και το αντιηλιακό. Εκείνος δεν είχε τελειώσει ακόμη με το επαγγελματικό τηλεφώνημα και έτσι άνοιξα την οθόνη να δώ για τυχόν μυνήματα και αναπάντητες κλήσεις. Είχα δύο μυνήματα απ'τη μητέρα μου... μόνο δύο; παράξενο... και μία κλήση από τον άγνωστο αριθμό που με καλούσε και πριν. Παίρνω ένα αινιγματικό ύφος σχηματίζοντας ρυτίδες στο πρόσωπο μου, ως έκφραση της απορίας μου για το ποιος μπορεί να είναι. Έπειτα ανοίγω το αντιηλιακό και αρχίζω να βάζω αρχικά λίγο στα χέρια μου και στην περιοχή του στήθους μου γύρω απ'το μαγιό. Δεν είχα παρατηρήσει ωστόσο τον Στέφανο που είχε γυρίσει και κοιτούσε με γουρλωμένο μάτι. Είχε κλείσει το κινητό και απλά παρατηρούσε... άλλος ''διακριτικός'' από εδω... έχω μπλέξει με ευγενέστατα άτομα παναθεμά με. Μουρμουρίζω στον εαυτό μου προσπαθώντας να μην δώσω ιδιαίτερη προσοχή στο επίμονο βλέμμα του. Πάω να αλείψω λίγο στην πλάτη μου μα το βρίσκω λίγο δύσκολο, εκείνη την ώρα τον νιώθω να χαμογελάει πίσω απ'την πλάτη μου και έπειτα ακούω την λάχνη να το πώ; φωνή του.

- Θές βοήθεια;

- Όχ.. ναι.

   Πήγα να απαντήσω την πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό αλλά μετά μου πέρασε η σκέψη απ'το μυαλό ότι δεν μπορούσα όντως να βάλω αντιηλιακή προστασία στο σημείο της πλάτης, έτσι του έδωσα το αντιηλιακό. Εκείνος έριξε μια δυό σταγόνες και έπειτα ένιωσα αυτά τα θερμά χέρια να μου ακουμπούν την πλάτη κάνοντας μασαζ. Δεν ξέρω γιατί... πρώτη φορά μου συμβαίνει αλλά ένιωσα απίστευτη χαλάρωση, πράγμα που έκφρασα με το ανεπαίσθητο κλείσιμο τον ματιών μου. Απλός σου βάζει αντιηλιακό... ήμουν ξαπλωμένη μπρούμητα και εκείνος από πάνω μου να ανεβοκατεβάζει τα θαυματουργά χέρια του από το πίσω μέρος του τέλους του λαιμού μου μέχρι το τέλος της μέσης και γενικά σ'όλη την ραχοκοκαλιά. Είχα σηκώσει το κεφάλι μου ελαφρώς και κοιτούσα προς το μέρος της Ειρήνης, η οποία φαίνεται να παιρνάει ωραία. Γελάει με τον Ρικ και παίζουν βόλεϋ με τους υπόλοιπους ταυτόχρονα. Φαίνεται καλό παιδί... πιο σοβαρός απ'τον φίλο του. Τώρα αφήνουν τους άλλους τρείς... Στέλιο, Κώστα και Δημήτρη και πηγαίνουν πιο βαθιά. Δεν μπορώ να τους παρατηρήσω συν το γεγονός ότι έχω κάτι άλλο να επικεντρώσω την προσοχή μου... δύο αντρικά χέρια και τι χέρια.

-Μμμ . Δεν το πιστεύω! Μόλις μου έφυγε ένας αναστεναγμός... Ανοίγω τα μάτια διάπλατα, εκδηλώνοντας τον θαυμασμό μου. Γύρισα να δώ αν το κατάλαβε και απ'ότι κατάλαβα από αυτό το ύπουλο χαμόγελο μάλλον με άκουσε.