Ψυχοσύνθεση

Μέρος 14ο : Τελευταία μέρα

Αφού είδαμε το αμάξι που είχαν μπεί μέσα ο Ρικ με τον Στέφανο να απομακρύνεται και να γίνεται θολό στην όραση μας πια... κατάλαβα ότι πλησίαζε ο βομβαρδισμός ερωτήσεων απ'την Ειρήνη. Περπατούσαμε στον πλακόστρωτο δρόμο αγκαζέ και αποφασίσαμε πριν πάμε για μπάνιο να κάνουμε μια βόλτα, να αγοράσουμε κανενά σουβενίρ. Τόσες μέρες έχουνε περάσει...κιόλας τέσσερις, αύριο είναι η αναχώρηση μας και ούτε ένα αναμνηστικό δεν έχουμε πάρει. Το νιώθω, έρχεται.

''Λοιπόν; για πές'' ρώτησε... και πολύ άργησε. Ήμασταν απ'έξω από ένα γραφικό μαγαζί, με παραδοσιακά αγαλματάκια, εικόνες κλπ οπότε έκανα ότι δεν την άκουσα και την έσυρα προς τα μέσα ''εδώ έχει ότι χρειαζόμαστε'' είπα και άρχισα να περπατώ μέσα στον χώρο του μαγαζιού χαζεύοντας τα πολύ όμορφα πραγματάκια. ''Γειά σας, μπορώ να σας εξυπηρετήσω;'' ακούω μια βαριά φωνή, προφανώς του πωλήτη ''όχι ευχ-'' ξεκίνησα να πώ αλλά κόλλησε η γλώσσα μου μόλις αντίκρησα τον ψηλό καστανόξανθό νεαρό απέναντι μου να μου χαμογελά, αποκαλύπτοντας ένα απ'τα πιο ωραία χαμόγελα. 

''όχι ευχαριστώ!'' απάντησα ανταποδίδοντας το χαμόγελο. Με πριεργάστηκε για λίγο με τα πράσινα μάτια ''μην διστάσετε αν κάτι χρειαστείτε'' είπε και ύστερα με άλλο ένα χαμόγελο έφυγε. Παρατήρησα τον εαυτό μου να χαζεύει την μυώδη πλάτη του και γενικά όλο το πίσω μέρος, δάγκωσα ελαφρώς το κάτω χείλος μου και στράφηκα στις μικρές κουπίτσες με το όνομα 'Σαντορίνη' γραμμένο πάνω τους. Μα τι μ'έχει πιάσει; Μου φαίνεται τώρα παιρνώ τη φάση με τις ορμόνες που κάνουν πάρτυ.

''μην διστάσετε αν χρειαστείτε κάτι...'' μουρμουρίζει η Ειρήνη ψυθιριστά στο αφτί μου πιάνοντας ένα μπρελόκ στο χέρι της περιπαίζοντας το. ''μμ..'' ήταν το μόνο που απάντησα και αυτό ανταποδίδοντας την ειρωνία. ''Αφού στο τέλος θα μου πείς'' συνεχίζει και στρέφω το βλέμμα μου στα υπόλοιπα μπιχλιμπίδια ρου μαγαζιού. ''ε, τότε να περιμένεις μέχρι το τέλος'' απαντώ και περπατώ πιο μέσα στο χώρο. Ξεφύσηξε βαριά ως απάντηση και με ακολούθησε. 

''Νοστιμούλης ο πωλητής ε;'' την ακούω να ψυθιρίζει λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά. ''Και κοιτάει και προς τα εδώ'' προσθέτρι και με σκουντάει σαν να με προτρίνει να γυρίσω και να κοιτάξω προς το μέρος του. ''Μμ..'' ήταν το μόνο που κατάφερα να πώ, διότι την προσοχή μου μετά την τράβηξε μια τέλεια ονειροπαγίδα που κρεμόταν μαζί με κάτι άλλες απ'το ταβάνι. ''Αγελάδα είσαι;'' ρωτάει εκνευρισμένα η Ειρήνη και εγώ απλά χαμογελώ στο πείραγμα της, ενώ προσπαθώ να φτάσω την ονειροπαγίδα.