Radio Nergens

37.

Die zaterdag vindt het grootste festival van de omgeving plaats. Traditiegetrouw stroomt heel Heiveen leeg voor Hooipop, dat gehouden wordt in het weiland tegenover de boerderij van Pietje Janssen. Aangezien Emilia in de organisatie zit, hangen Isabel en ik de halve dag met haar backstage rond. We controleren of alle bands er zijn, of ze nog iets nodig hebben en of ze allemaal op tijd op het juiste podium staan.

'Je weet zeker dat Aiden bij Joey is?' vraag ik voor de honderdste keer nadat we de hoofdact van vandaag het podium op gestuurd hebben.

Emilia rolt met haar ogen. 'Nog steeds, ja. Ik denk dat zelfs Joey het inmiddels verdacht begint te vinden hoe vaak ik dat van jou moet checken.'

'Nou ja, nu komt het belangrijkste deel van mijn plan.'

'Ik ga anders wel naar ze toe,' biedt Isabel aan. 'Dan kan ik alvast een glimp van Aiden opvangen.'

'En met Joey vozen, zeker,' mompelt Emilia terwijl mijn beste vriendin al bij ons wegloopt.

Ik krijg niet de kans om te reageren, want de band op het podium begint te spelen en zorgt er daarmee voor dat al mijn aandacht op hun gericht is. Eerst spelen ze wat van hun eigen nummers, maar dan, ongeveer halverwege de set, kondigt de zanger een cover aan.

'We gaan nu een nummer spelen van een van onze grote voorbeelden,' zegt hij in de microfoon. 'En ik heb begrepen dat wij niet de enige fans hier zijn. Er is ons namelijk verteld dat Aiden Reijnders in het publiek staat. Aiden, jongen, ik moest je van een of andere blonde chick vragen of je naar de studio van de lokale omroep wilt komen. Maar wel pas nadat dit nummer is afgelopen natuurlijk.' Dan knikt hij naar de drummer, die begint af te tellen. Een moment later klinken de eerste noten van Dancing in the dark over het terrein.

Hoewel ik graag wil blijven staan kijken met deze brede grijns van me op mijn gezicht heb ik andere dingen te doen. Met kriebels in mijn maag draai ik me om naar Emilia. 'Deel één is alvast gelukt.'

'Succes met de rest,' wenst ze me toe terwijl ik wegloop.

Natuurlijk weet ik precies waar de mobiele studio van de lokale omroep, van waaruit ze live verslag doen van het festival, zich bevindt. Dat heb ik van tevoren opgezocht en ik heb zelfs de route geoefend om zeker te weten dat ik er als eerste zou zijn.

Dat is alvast gelukt, zie ik als ik bij de als studio ingerichte bouwkeet arriveer. De dj achter het raam steekt zijn duim naar me op en ik doe hetzelfde naar hem. Tot nu toe gaat alles precies volgens plan. En aangezien het nummer inmiddels bijna is afgelopen, zal het heel snel duidelijk worden of de volgende stap ook volgens plan gaat.

Op de achtergrond hoor ik de band nog de laatste noten spelen als Aiden voor me opduikt. 'Ik had al zo'n vermoeden dat jij hierachter zat.'

'Net als jij achter die nieuwe baan van mijn vader zit zeker?' reageer ik.

Hij lacht schuldig. 'Het kostte wat moeite om mijn vader over te halen, maar hé, mijn ouders zouden wel achter ons staan.'

'Daar praten we zo verder over. Ik heb eerst een verrassing voor je.' Ik sleur hem mee de bouwkeet in.

Met perfecte timing buigt de dj van dienst zich naar zijn microfoon toe. 'Er zijn zojuist twee speciale gasten in de studio gearriveerd. Twee jongeren die vanaf volgende week hun eigen radioshow zullen hebben op dit kanaal. Dat betekent dat je vanaf nu elke dinsdagavond live kunt genieten van Radio Nergens.'

Aiden kijkt me met open mond en wijd opengesperde ogen aan. 'Heb jij dit gedaan?' vraagt hij geluidloos.

Ik knik terwijl ik mijn glimlach niet kan onderdrukken. Misschien sla ik een beetje door in mijn pogingen om mijn grenzen op te zoeken, maar dat kan me niet schelen. Ik heb het idee dat ik eindelijk een beetje begin te leren wie ik ben.

'Laat ik de twee gloednieuwe presentatoren even aan jullie voorstellen,' gaat de dj verder. 'Als eerste hebben we Aiden Reijnders, die sinds kort in Heiveen woont. Aiden, kun jij iets meer over jezelf vertellen?'

'Eh...' Totaal overdonderd neemt Aiden bij de extra microfoon plaats. 'Ik ben Aiden, ik ben achttien jaar oud en ik ben vorig jaar begonnen met het online uitzenden van mijn programma Radio Nergens omdat ik enorm fan ben van Bruce Springsteen.'

'En wat doe je zoal in het dagelijks leven?'

'Ik studeer International Business & Languages. Na de vakantie ga ik naar het tweede jaar.'

'Heel mooi,' vindt de dj. 'Dan gaan we nu verder met je sidekick. Lesley Martens woont al haar hele leven in Heiveen. Kun jij ook wat over jezelf vertellen, Lesley?'

'Jazeker.' Dit is het moment van de waarheid. Ik stap naar de microfoon toe en haal diep adem. 'Ik ben Lesley, ik word komende week achttien en over twee weken begin ik op de vertaalacademie van Hogeschool Zuyd in Maastricht. En ik voetbal bij SV Peeleind.'

Aiden maakt een gebaar wat ik niet kan omschrijven, maar wat ongetwijfeld 'wij moeten praten' betekent. En met praten bedoelt hij natuurlijk niet kletsen tegen de luisteraars van Omroep Peeleind.

'Bedankt dat jullie even langskwamen. Het was leuk om jullie alvast te ontmoeten. Succes met jullie eigen programma en veel plezier nog op Hooipop.'

'Dankjewel.' Snel trek ik Aiden mee naar buiten. 'Wat vond je daarvan?'

'Jezus, Lesley, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. SV Peeleind? Jij op de radio? En je hebt dus toch gekozen voor de vertaalacademie? Praat me even bij.'

'Er was eens een jongen die me hielp om het beste uit mezelf te halen. Je kent hem misschien wel, want dat ben jij namelijk. Al hoor ik jou eigenlijk niet alle credits te geven. Degene die het meeste werk heeft gedaan, heb ik nog niet eens bedankt. Dat is namelijk Bruce Springsteen.'

'Maar wat –'

'Wacht even. De teksten van Bruce hebben me geïnspireerd. Ik ga studeren voor vertaler omdat het me leuk lijkt en omdat het niet uitmaakt als dat ook niet de goede keuze is. Ik ga bij een voetbalclub zodat ik hopelijk meer mensen kan leren kennen die me het beste uit mezelf kunnen laten halen. En ik wil een radioprogramma met je maken om mezelf eraan te blijven herinneren hoe ik veranderd ben, dankzij jou.'

'Wauw. Dus we gaan nog veel tijd samen doorbrengen zeker?'

Ik knik bevestigend. 'En daarom wil ik vragen of je me nog een kans wilt geven.'

'Hoe zit het met je ouders?' wil hij weten. Logisch ook. Dat was de reden voor onze ruzie in de supermarkt.

'Mijn ouders weten wat jouw vader voor de mijne gedaan heeft, en wat jij voor mij gedaan heeft, en daarom geven ze je het voordeel van de twijfel. Ze weten nog niet over mijn gevoelens voor jou, maar daar gaan ze snel achter komen.'

Langzaam verschijnt er een lach op Aidens gezicht. 'Dus je hebt nog steeds gevoelens voor me?'

'Absoluut.'

'Wauw, ik weet niet –'

Ik snoer zijn mond met mijn lippen. Gepassioneerd zoen ik hem alsof mijn leven ervan afhangt. Als ik hem uiteindelijk loslaat, kijk ik diep in zijn ogen en glimlach. Er is zoveel veranderd deze zomer, maar alleen op een positieve manier. Ik begin in te zien wie ik ben en ik ben helemaal klaar voor mijn nieuwe leven. 

- - -

A/N Het is al even geleden dat ik hier een verhaal heb afgerond, maar het voelt toch wel als een dingetje, hoor. Afgelopen vrijdag hoorde ik 'Racing in the street' van Bruce Springsteen op de radio en hoewel ik tot aan november 2019 helemaal niks met dat nummer had, is het toch wel een beetje de onofficiële theme song van dit verhaal. Naast 'Radio nowhere' natuurlijk. Hopelijk vonden jullie het leuk.