Radio Nergens

36.

'Lesley!'

Als een dolle stier storm ik op mijn beste vriendin af en ik sla mijn armen om haar heen. 'Wat goed om je te zien.'

Isabel strijkt een pluk hazelnootkleurig haar uit haar gezicht en neemt me dan eens goed in zich op. 'Lesley Martens, is dat een jurk?'

Schuldbewust strijk ik een denkbeeldig pluisje van de zwarte stof. 'Het leek me de moeite van het proberen waard met dit weer. En ik moet zeggen dat het best goed bevalt.'

'Dat is er dus eentje om te houden,' vindt mijn beste vriendin. 'Hij staat je goed.'

'Deze heb ik van mijn tante geleend, maar we kunnen wel een keer samen gaan winkelen.'

'Heel goed idee, maar nu wil ik naar Heiveen toe. Ik wil Aiden ontmoeten.' Ze haakt haar arm door de mijne en trekt me mee in de richting van mijn vader, die bij de spoorbomen op ons staat te wachten.

'Morgen ontmoet je hem,' beloof ik haar. 'Ik heb je eerst nodig om mijn charmeoffensief kracht bij te zetten.'

Laat dat maar aan Isabel over. Met een charmante glimlach stapt ze op mijn vader af. 'Hallo, alles goed in het zonnige zuiden?'

'Absoluut,' knikt mijn vader en we beginnen in de richting van de auto te lopen. 'Wat gezellig dat je er weer bent. Hoe was China?'

'Echt heel mooi. Ik hoorde dat je weer een baan hebt?'

'Dat klopt. Ik begin maandag.'

'Dat zal een hele opluchting voor jullie zijn. Ik hoorde van Lesley dat je oude baas ervoor heeft gezorgd dat je die baan hebt gekregen. Wat ontzettend aardig van hem.'

Ik rol met mijn ogen. Ja, ik heb Isabel gevraagd om de familie Reijnders een beetje op te hemelen, maar ze kan ook overdrijven. Dit ligt er bijna te dik op.

Mijn vader kijkt me kort aan, maar dan arriveren we gelukkig bij de auto en focust hij zich op instappen. 'Tja, we zullen zien of hij zijn leven gebeterd heeft.'

'En zijn zoon is ook heel aardig, hoorde ik,' wauwelt Isabel door terwijl ze plaatsneemt op de achterbank. 'Hij heeft Lesley geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen. Zonder hem had ze nu nooit in een jurk rondgelopen.'

Tijdens het starten van de motor werpt mijn vader nog een blik op mij. Dan kijkt hij weer voor zich om de parkeerplaats af te draaien. 'Dat is inderdaad een mooie bijkomstigheid.'

'Pap, alsjeblieft.' Het lukt me niet om mijn geduld langer in te houden. Ik had een hele rits aan subtiele opmerkingen voor Isabel bedacht die konden helpen om mijn ouders op andere gedachten te brengen, maar ik wil gewoon dat het oké is. 'Je kunt nu niet meer ontkennen dat Aiden een goede invloed op me heeft gehad. Ik wil weer met hem omgaan en ik zou het heel fijn vinden als jij daar ook oké mee bent.'

Mijn vader slaakt een zucht. 'Anders ga je toch wel stiekem met hem afspreken, of niet?'

'Dat klopt,' antwoord ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ik moet standvastig zijn nu.

'Oké, je gaat je gang maar. Ik kan je toch niet tegenhouden.'

Daar heeft hij zo ontzettend gelijk in. Ik kan niet wachten tot ik Aiden weer zie. Al sinds afgelopen maandag denk ik aan niks anders. De gedachte aan zijn reactie als hij erachter komt wat ik de afgelopen week allemaal heb geregeld, doet me al dagen zweven. Ik ben niet meer dezelfde persoon als aan het prille begin van deze zomer.

Ik vang Isabels blik in de achteruitkijkspiegel en ze lacht naar me. Ik lach terug. Deze nieuwe versie van mij bevalt me prima.

-