Radio Nergens

33.

Het duurt drie dagen voordat ik Aiden weer zie. Ik kom hem toevallig tegen bij de supermarkt terwijl ik aan het werk ben. Er is weinig te doen en ik sta maar wat met Emilia te kletsen als hij plotseling naast ons opduikt.

'Dames, lekker aan het werk?' Te oordelen aan zijn eigen shirt, met het logo van het tankstation en een paar zwarte vegen erop, is hij zelf net klaar met werken.

Emilia rolt met haar ogen. 'Wat je lekker noemt. Er is geen ruk te doen.'

'Mogen jullie dan niet eerder naar huis of zo?' vraagt Aiden verbaasd.

'Was het maar zo'n feest,' antwoordt Emilia. 'Waarschijnlijk gaan ze zo meteen een van de vaste krachten naar huis sturen, want wij zijn lekker goedkoop.'

'Aha,' knikt Aiden begrijpend. Dan verplaatst zijn blik zich mijn kant op. 'Ik weet dat dit misschien niet helemaal het goede moment is, maar kunnen wij even praten?'

'Serieus?' roept Emilia uit. 'Is het een nieuwe Heiveense traditie om relatiegerelateerde gesprekken te voeren in de supermarkt?'

Ik voel de warmte weer naar mijn wangen stijgen. Het is niet alsof je dat wat er tussen Aiden en mij is een relatie kunt noemen.

Gelukkig heeft Aiden wel de tegenwoordigheid van geest voor een verbale reactie. 'Ik beloof dat ik haar geen huwelijksaanzoek ga doen en ik ben ook niet van plan een kassa te beklimmen. Zou je ons misschien iets meer privacy willen gunnen?'

Emilia heft haar handen verdedigend voor haar borst en verdwijnt dan in de rij van de drank. Normaal gesproken laten we daar de mannen spiegelen, maar het is vandaag zo rustig dat we zelfs dat klusje graag zelf doen.

'Zo.' Aiden leunt met één hand tegen de emballageautomaat en kijkt me serieus aan. 'Probeer je me te ontlopen?'

'N-nee,' stamel ik, wat een leugen is. Ik heb hem ontweken alsof hij een pestrat in een gebouw vol asbest is.

'Ik heb een vraag voor je en ik wil graag een eerlijk antwoord.'

Ik adem een keer diep in en uit. 'Oké.' Eén eerlijk antwoord, dat moet ik wel aankunnen.

'Hebben we gezoend na de kroegentocht?'

Ik open mijn mond, klap die weer dicht en open hem weer. 'Ja.'

'O, gelukkig,' zucht hij.

Gelukkig? Dat was niet de reactie die ik verwacht had.

'Mijn hoofd was zo wazig door de alcohol en ik wist niet zeker of het echt was of dat ik het gedroomd had. Ik heb namelijk over jou gedroomd die nacht.'

'Over mij?' Jezus, ik lijk wel een papegaai of zo. Misschien moet ik me maar aanmelden voor de circusopleiding.

'Ja. Maar dat deel was dus geen droom. Het beste deel.' Een glimlach speelt om zijn lippen.

Voorzichtig lach ik terug. 'Meen je dat?'

'Ja. Lesley, ik vind je echt heel leuk.'

O, ik smelt. Mijn benen voelen zo week dat ik niet zeker weet of ik nog kan blijven staan. Dit is de eerste keer dat een jongen me de liefde verklaart en dan ook nog een leuke jongen. Sinds wanneer gebeuren dit soort dingen in mijn leven?

Aiden strijkt me een hand door mijn haar. 'Het is nu de bedoeling dat jij zegt dat je mij ook wel oké vindt, of iets dergelijks. Of als je me stom vindt, mag je dat ook best zeggen. Het zou mijn hart breken, maar ik heb liever dat je eerlijk bent.'

'Ik vind jou niet stom,' zeg ik snel, omdat ik niet wil dat hij zich slecht voelt over zichzelf. 'Ik vind jou juist heel leuk.'

'Mooi. Dan zijn we daarover uit. Dan kunnen we nu misschien een herhaling doen van –'

Hij komt al dichterbij, maar ik duw hem weg. 'Wacht. We kunnen dit niet doen.'

'Wat? Moet je het eerst nog uitmaken met je andere vriendje?'

Alsof ik ooit zo'n persoon zou kunnen zijn. 'Nee, mijn ouders. Dit kan niet. Wij kunnen niet samen zijn.' Tenzij er een wonder gebeurt, dat is de conclusie die ik de afgelopen dagen heb getrokken.

'Serieus? Je laat dit tegenhouden door je ouders?'

'Ze zullen het nooit goedkeuren.'

Aiden slaakt een zucht en zet een stap achteruit. 'Onder andere omstandigheden had ik het misschien grappig gevonden hoe Rosalita dit is, maar dit is niet grappig. Ik heb je net verteld dat ik je leuk vind en nu krijgen we dit?'

'Hé, van jou moest ik eerlijk zijn,' reageer ik verontwaardigd. 'Je zei zelf dat je liever een gebroken hart had dan een leugen. Nou, daar is erg veel van te merken. En het is niet alsof dit voor mij makkelijk is of zo.'

'Nee, natuurlijk niet. Die kleine, tere Lesley Martens is weer eens het slachtoffer van al het kwaad in de wereld. Jij kunt nergens iets aan doen. Het enige wat je kunt doen, is wachten tot je ouders van gedachten veranderen, want dat is waar jij goed in bent: wachten. Wachten op een moment dat nooit komt. Pure tijdverspilling.'

Ik sta perplex. Is dat echt hoe hij over me denkt? Hoe kan het dat hij slechts een paar minuten geleden nog beweerde dat hij me leuk vindt? 'Jij vindt jezelf zo slim, hè. Als dat zo is, waarom heb je er dan mee ingestemd om naar een gat als Heiveen te verhuizen? Je bent geen haar beter dan de rest van ons. Eigenlijk ben je nog veel erger.' Omdat ik het gehad heb met hem, draai ik me na die laatste woorden om en loop weg.

Er is geen specifieke plek waar ik heen ga, gewoon een willekeurige richting. Uiteindelijk kom ik terecht bij de koeling met zuivelproducten. Met over elkaar geslagen armen staar ik voor me uit door het glas, ook al is daar niks te zien. Behalve een paar pakken melk dan.

'Gaat het?' klinkt plotseling de stem van Emilia naast me.

Bars kijk ik naar haar op. 'Blijkbaar is het toch een nieuwe Heiveense traditie geworden om ruzie te maken in de supermarkt.'

'Maar hoe dan? Jullie vinden elkaar toch leuk?'

'Ja,' antwoord ik nukkig. 'Maar zoals ik je al verteld heb, vinden mijn ouders hem niet zo leuk. En ik kan gewoon niet overal schijt aan hebben. Ik wil dat ze blij voor me zijn omdat ik eindelijk een jongen ben tegengekomen die me leuk vindt, maar dat gaat met hem niet gebeuren. Ze zouden me eerder het huis uit trappen.'

'Jouw ouders? Dat zal wel meevallen. Mijn ouders hebben me niet eens het huis uit getrapt omdat ik deels op meisjes val en dat zijn traditionele Italianen.'

'Daaruit blijkt wel weer dat je niet van tevoren weet hoe iemand zal reageren. Het zou me dus ook niet verbazen als ze het wel doen.'

'Theorie afgekeurd,' zegt Emilia. 'Ik vind dat je het ze moet vertellen.'

'Dat ga ik niet doen. Er komt wel weer een andere jongen.' Ik hoor zelf hoe idioot dat klinkt. Het heeft me bijna achttien jaar gekost om deze ene jongen te vinden. Als de volgende me weer achttien jaar kost, ben ik tegen die tijd zowat bejaard.

Emilia snuift. 'Ja hoor.'

'Ga jij anders even je relatie met Corine redden.'

'O, begin je nu ook tegen mij? Prima hoor. Zak lekker in de stront. Ik ga vragen of ik naar huis mag.' Met ferme passen beent ze bij me weg.

In mijn eentje blijf ik achter, nog steeds naar een onbestemd punt in de koeling starend. Waarom ben ik de laatste tijd zo'n kampioen in mijn leven verpesten?

- - -

Nog een paar hoofdstukken en dan loopt dit verhaal alweer ten einde. Wil je alle ontwikkelingen rondom mijn verhalen volgen? Kijk dan ook eens op mijn Instagram emmazegers_auteur.