Radio Nergens

19.

Het fijne aan zomervakantie is dat ik niet meer de enige ben die de hele dag thuis is. Plotseling heb ik weer een sociaal leven. Op donderdag is het mooi weer en dus heb ik met Emilia, Joey en Aiden afgesproken om te gaan zwemmen. Ik kom net met mijn tas vol benodigdheden beneden als mijn moeder thuiskomt van haar werk. Met hangende schouders loopt ze rechtstreeks door naar de woonkamer. Dat doet ze anders nooit, ze gaat altijd eerst koffie zetten, dus moet er iets aan de hand zijn. Nieuwsgierig glip ik achter haar aan.

'Ik heb nog een keer om meer uren gevraagd,' hoor ik haar tegen mijn vader zeggen. 'Maar ik krijg ze echt niet. Er zijn gewoon niet genoeg klanten.'

'Tja,' zucht mijn vader. 'De kapper is natuurlijk een van de eerste dingen waar mensen op gaan bezuinigen.'

Ik heb geen idee of dat waar is. Mam knipt Quinn en mij al sinds onze geboorte. We hebben nog nooit een andere kapper gehad en we hebben er dus ook nog nooit voor hoeven te betalen. Ik weet niet eens hoe duur het is om je te laten knippen in de salon waar mam werkt.

Hoofdschuddend draait mijn moeder zich om om terug naar de keuken te lopen. In al haar neerslachtigheid botst ze bijna tegen mij aan. 'O, ha Lesley. Ga je weg?'

'Ja, ik ga zwemmen met Emilia.' Dat is een heel bewuste woordkeuze. Als ik alleen Emilia's naam noem, zullen mijn ouders geen argwaan hebben. Ze verwachten niet van me dat ik informatie voor ze achterhoud, dus verwachten ze ook niet dat Aiden bij ons zwemtripje aanwezig zal zijn.

Mijn moeder knikt goedkeurend. 'Jullie gaan best veel met elkaar om de laatste tijd, is het niet?'

'Ja, dat klopt. Volgens mij heeft ze ruzie met haar andere vriendinnen. Maar ik moet gaan, want ik ben al laat.' Dat laatste is een leugen. Ik heb gewoon geen zin om meer tijd in het gezelschap van mijn ouders door te brengen. Daarom loop ik vastberaden op de achterdeur af.

Bij het busstation op de weg naar Peeleind ontmoet ik de anderen. Met z'n vieren fietsen we de ongeveer elf kilometer naar de waterplas waar jongeren uit de wijde omgeving 's zomers vaak gaan zwemmen. Al is zwemmen misschien een groot woord. Omdat het natuurlijk water is dat niet gezuiverd wordt, zijn er een hoop meiden die het water niet eens in durven en gewoon maar wat op hun handdoek aan de kant blijven liggen. De jongens daarentegen plonzen achteloos het water in, zoals ook Joey nu. Zodra hij zijn korte broek heeft uitgetrokken, rent hij het troebele water in.

'Dus dit is jullie subtropische zwemparadijs?' merkt Aiden met opgetrokken neus op.

'Niet goed genoeg voor dit luxe stadspaardje?' reageert Emilia.

Aiden haalt zijn schouders op. 'Ik had gewoon iets... pittoreskers verwacht of zo.'

'Jammer joh. Dit is waarmee je het zult moeten doen. Of je moet in de Maas willen zwemmen, maar dat water is nog ranziger dan dit.'

'Dat is niet helemaal waar,' wijs ik haar terecht. 'Je zou naar het natuurbad in Donderbeek kunnen, maar dat kost geld.'

'En echte zwembaden?'

'Daarvoor moet je een eindje verder.' Plotseling krijg ik een idee. 'Jij hebt een auto, toch? Dat komt goed uit. Net over de grens met Duitsland is een populair buitenzwembadcomplex. Misschien kunnen we daar een keer heen. Dat kost ook wel geld, maar dan heb je tenminste ook wat.'

'O, daar ben ik al lang niet meer geweest,' verzucht Emilia. 'Dat wordt eigenlijk wel weer eens tijd.'

Aiden haalt zijn schouders op. 'Oké, dat kunnen we wel een keer doen.'

Ik spreid mijn handdoek uit op het gras en ga erop liggen. Voor zonnebaden heb ik niet echt het geduld, maar ik heb een boek meegenomen om mezelf te vermaken. Zwemmen doe ik misschien straks nog wel.