Radio Nergens

17.

Aangezien Emilia ook haar laatste tentamens heeft gehad, heeft ze weer alle aandacht voor sociale activiteiten. Wat ik echter niet verwacht, is om haar op vrijdagavond in de deuropening van mijn slaapkamer te zien staan.

Met een verhoogde hartslag van de schrik klik ik het document met mijn verhaal weg. 'Hé, wat doe jij hier?'

'Ook hallo,' zegt ze kalmpjes en ze gaat op mijn bed zitten. 'Kunnen we praten?'

'Ik heb mijn ouders niks verteld.'

'Dat weet ik, en daar ben ik je heel dankbaar voor.' Hoewel zij degene is die vroeg of we konden praten, zegt ze verder niks meer.

Daarom besluit ik maar de eerste stap te zetten. 'Hoe lang...?' Ik weet eigenlijk niet eens precies wat ik vraag. Zijn ze een stel? Scharrelen ze alleen maar wat met elkaar?

'Een paar maanden,' antwoordt Emilia. 'Het is begonnen met carnaval.'

Nu herinner ik me iets. 'Zij heeft je geholpen met je pak, toch?' Nog iemand die naaitips nodig had. En niet alleen maar op die manier.

Emilia knikt. 'Dat was inderdaad de eerste aanleiding. We brachten toen best veel tijd samen door. En toen we daar in Peeleind op het plein in die mensenmassa stonden bij het optreden van W-Dreej... Dat was het moment dat ik voor het eerst iets voor haar voelde. Eerst dacht ik dat het door carnaval kwam, omdat ik nou eenmaal zo'n goede import-Limburger ben dat ik me dan altijd een hyperactieve stuiterbal voel. Maar het ging niet over.'

'Hoe kwam je erachter dat het wederzijds was?' Nu we eenmaal bezig zijn, wil ik alles weten ook. Wat een perverseling ben ik toch.

Emilia stoot een geluidje uit. 'Dat was niet zo moeilijk. Iedereen weet dat Corine lesbisch is, dus ik wist dat er een kans was. Dus toen heb ik het haar gewoon gevraagd.'

Dat klinkt inderdaad als Emilia. 'En toen?'

'Het was raar. Ze is de beste vriendin van mijn moeder, weet je. Ik ken haar al sinds mijn vijfde.'

'Lijkt me raarder voor haar dan voor jou.' Ik zou waarschijnlijk bij elke zoen het idee hebben dat ik met een kleuter aan het zoenen was.

'Dat is misschien ook wel zo, maar het was evengoed ook voor mij raar. Ik weet dat ik soms gekke dingen doe, maar ik had nooit gedacht dat ik gevoelens zou krijgen voor iemand die zo veel ouder is dan ik. In het begin vond ik mezelf echt raar. Ik dacht dat ik een soort van omgekeerde pedofiel was.'

Emilia en onzekerheid? Dat is een heftige bekentenis. 'Je bent niet raar. En dat gekke dingen doen heb je niet van een vreemde.'

Ze lacht voorzichtig. 'Mijn moeder is in ieder geval met een man getrouwd, en ze schelen maar twee jaar. Dat is denk ik het meest normale wat ze ooit gedaan heeft.'

'Is dit waarom je niet wilde dat ik wist dat je... bi bent?'

'Zoiets.'

'Maar je zei dat je het je ouders wel zou vertellen als je een vriendin had.' Dat herinner ik me nog luid en duidelijk.

'Een vriendin aan wie ik ze wil voorstellen,' verbetert ze me. 'En dat heb ik niet. Sowieso weet ik niet hoe ik het ze zou moeten vertellen, al was Corine van mijn eigen leeftijd. Angst is een machtig ding, weet je. Als er één reden is waarom mijn vader perfect in Heiveen past dan is het wel zijn bekrompenheid. En mijn moeder... Ja, zij zou het waarschijnlijk wel begrijpen als ik een leuk, net meisje van mijn eigen leeftijd had, maar hoe moet ik haar vertellen dat ik iets heb met haar beste vriendin?'

Daar weet ik geen antwoord op. Mevrouw Scaletta is niet altijd even voorspelbaar. Soms kun je denken dat ze iets niet erg vindt en dan begint ze helemaal te flippen, of je denkt dat ze woest wordt en ze reageert vet kalmpjes. Er is geen pijl op te trekken. En meneer Scaletta kan zoals Emilia al aangeeft echt een oude brompot zijn. Soms is het me een raadsel waarom die twee met elkaar getrouwd zijn. Het schijnt dat hij wel enorm romantisch is, dus misschien komt het daardoor. Mijn moeder zegt altijd dat romantische mannen zeldzaam zijn.