Radio Nergens

27.

Het hele dorp gonst van de geruchten over Emilia en Corine. Normaal gesproken zijn de roddels hier al erg, maar nu is het alsof iedereen het verdriet om Victor wil verdringen met iets saillants om over te praten. Ik zie of hoor zowel van mijn tante als van mijn vriendin niks in de dagen na het gedoe. Pas woensdag op het werk zie ik Emilia weer. We vullen samen het laatste restje van de vracht bij terwijl een andere collega dit keer aan de kassa zit.

'Nog iets van Corine gehoord?' informeer ik voorzichtig.

Emilia schudt haar hoofd. 'Volgens mij heeft ze het eindelijk opgegeven.'

'Is dat echt wat je wilde?'

Ze slaakt een zucht. 'Ik weet het niet. Sinds Victors ongeluk... we hadden alleen nog maar ruzie. Zij wilde iedereen vertellen over ons, omdat het leven zogenaamd maar kort is, maar ik wilde dat niet.'

'En nu weet toch iedereen het.'

'Ja. Ze heeft haar zin gekregen.'

Ik maak een doos plat waar appelsap in heeft gezeten. 'Ben je daar boos om?'

'Ik weet op dit moment echt niet wat ik voel, behalve dat het voelt alsof iemand met een bot mes een vallei in mijn ziel heeft gesneden. Ik mis haar, maar ik wil niet dat anderen beslissingen voor me nemen waar ik zelf niet achter sta. Ze had hier nooit moeten komen.'

'Volgens mij was ze behoorlijk wanhopig.' Het is niet dat ik het voor mijn tante op wil nemen, maar ik vind het wel zielig om haar met een gebroken hart te zien.

'Er zat wel een kern van waarheid in wat ze zei. Ik heb haar een paar dagen lang keihard genegeerd. En toen ze ineens voor de deur stond, heb ik inderdaad mijn moeder geroepen. Ik was er gewoon nog niet klaar voor.'

Ik knik begrijpend en pak een nieuwe doos sap van de container. 'En nu, nu iedereen het weet? Zou het nu niet makkelijker moeten zijn om een relatie met haar te hebben?'

'Makkelijk is een groot woord,' snuift Emilia. 'Iedereen kijkt ons aan alsof we god weet wat voor iets goors hebben gedaan. Zelfs jouw moeder moet niks meer van me hebben. Ik dacht dat zij toch op z'n minst wel voor haar zus op zou komen.'

'Mijn moeder en voor iemand opkomen? Goede grap.' Mijn moeder is het grootste watje dat ooit op deze aarde heeft rondgelopen. Die loopt gewoon mee met de massa, bang om anders vertrapt te worden. Het concept 'ruggengraat' is haar totaal vreemd. 'Is het zo erg?'

'Iedereen is zo anders tegen me. Mensen kenden me altijd als de dochter van die maffe Francesca, het meisje dat niet bang was om te zeggen wat ze dacht, een allemansvriend. En nu ben ik meer een paria of zo.'

'Je bent geen paria.'

Emilia rolt met haar ogen. 'Waarom ben jij dan de enige die nog tegen me praat alsof ik een normaal mens ben?'

'Hoe zit het met je ouders? En Joey?' Die kunnen haar toch niet zomaar laten vallen? Vooral haar broer niet, die al wist dat ze ook op meisjes valt.

Emilia richt haar blik op de pakken perensap voor haar, hoewel ze niks meer in haar handen heeft om bij te vullen. 'Joey is nog het meest oké. Hij moet aan het idee wennen dat het Corine is volgens mij, maar hij is er niet per definitie tegen. Maar mijn ouders? Mijn moeder ging door het dak. Dankzij mij heeft ze voor het eerst in dertien jaar ruzie met Corine.'

Wauw. Ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn. 'En je vader?'

'O, die praat gewoon helemaal niet meer tegen me. Hij schaamt zich voor me. Toen alles uitkwam, bleef hij maar mompelen over hoe teleurgesteld opa en oma in me zullen zijn. Ik wist wel dat mijn familie redelijk traditioneel is, maar kom op, dit is de eenentwintigste eeuw. Ze hebben me nog net niet het huis uit getrapt.'

Het kost me moeite om me een voorstelling te maken van de spanningen in haar familie. De Scaletta's lijken altijd zo warm en hartelijk. Mijn eigen familie is dat een stuk minder, maar zelfs bij hen kan ik me geen situatie voorstellen waarin ze me het huis uit zouden schoppen. Goed dan, behalve als ik nu in een totaal krankzinnige bui zou verkondigen dat ik met Aiden wil trouwen, dan zijn ze er misschien toe in staat. Maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken, want dat gaat toch nooit gebeuren.

'Dus alles is een puinhoop en jij bent de grootste puinhoop omdat je niet meer samen bent met degene van wie je houdt?' vat ik het samen. 'Kun je dan niet net zo goed naar haar teruggaan? Dan zijn er in ieder geval twee mensen gelukkig. Fuck de rest.'

Emilia lacht. 'Komen die woorden nou uit jouw mond? Het meisje dat zich altijd zoveel aantrekt van de mening van anderen?'

'Misschien ben ik aan het veranderen,' opper ik schouderophalend, en ik wend mijn blik af om weer een nieuwe doos te pakken.

'Aiden,' klinkt het zangerig naast me. 'Je bent aan het veranderen omdat je hem leuk vindt.'

'Doe niet zo stom. Hij helpt me alleen maar. Dat hij toevallig een positieve invloed op me heeft, wil niet meteen zeggen dat er meer is.'

'Een positieve invloed? Laat je ouders dat maar niet horen.'

'Ik weet het,' zucht ik. 'Die zouden zich nooit kunnen voorstellen dat uitgerekend hij een positieve invloed op me heeft. Ik weet niet wat ik moet doen om ze duidelijk te maken dat hij juist een hele goede jongen is. Niks van wat ik van zijn vader weet lijkt in hem te zitten.'

'Misschien is Evert zijn vader wel helemaal niet,' oppert Emilia. 'Wat als Lena is vreemdgegaan en dat nooit aan iemand heeft verteld? Of misschien is hij wel geadopteerd.'

'Onder andere omstandigheden zou ik gezegd hebben dat je nu rare dingen verzint bij gebrek aan sensatie in je eigen leven. Doe niet zo idioot.'

Emilia zucht. 'Ik denk dat ik gewoon behoefte heb aan afleiding. Gaan we snel weer iets leuks doen? Een avondje flink stappen zou ik wel kunnen gebruiken.'

'Anders ik wel.' Lekker even alles van me af dansen. Eén nacht lang geen studiekeuzestress of verongelukte dorpsgenoten of verboden vriendschappen. Gewoon onbezorgd dansen. Een drug om de pijn weg te nemen die het leven brengt.

'Ik zal Joey eens vragen of hij alweer in het openbaar gezien wil worden met me. En anders gaan we gewoon met z'n tweeën. Afgesproken?'

'Afgesproken.'