Radio Nergens

4.

'Ik hoorde dat je gestopt bent met je opleiding.'

Die woorden komen uit de mond van mijn collega Emilia als we op zaterdagavond allebei aan een andere kant van het gangpad staan te spiegelen. De winkel is uitgestorven, dus Emilia is van haar plek achter de kassa uit gekomen om me te helpen de hele zaak recht te trekken. Niet dat het nodig is. De vracht zat er een uur geleden al in en zo veel is er nou ook weer niet te spiegelen in deze winkel.

Ik zet een paar blikjes kattenvoer met het merk naar voren. 'Ik weet niet of gestopt het goede woord is. Dat suggereert dat het vrijwillig is gebeurd.'

'Niet dan?' Emilia laat de wasmiddelen voor wat ze zijn en draait zich naar me om. In haar ogen staat de nieuwsgierige blik die ik wel van haar gewend ben. Zij is het type persoon dat zou vragen 'waar is dit knopje voor?' om vervolgens de hele boel te laten exploderen.

Ik ontwijk haar blik en concentreer me zogenaamd op de bakjes met hondensnoepjes. 'Ik had te weinig studiepunten.'

'Jij? Hoe dan?'

'Ik ben echt niet zo perfect als mensen soms lijken te denken, hoor.' Bij lange na niet zelfs. Soms voelt mijn leven als een grote fout. Alsof er continu kortsluiting optreedt tussen wie ik ben en wat anderen van me verwachten.

Emilia stoot een lachje uit. 'Nee, maar ik herinner me jou als iemand die altijd haar zaken goed voor elkaar heeft en die goed over dingen nadenkt. Dit klinkt gewoon niet als iets wat jou zou overkomen.'

En toch is dat precies wat er gebeurd is. Krijg ik nu een sticker?

'Wat ga je nu doen?'

'Ik heb geen flauw idee. Er is niet echt een opleiding die me interessant lijkt. Wat best kut is, want ik wil ook niet de rest van mijn leven hier blijven werken.' Ik ben nog niet eens achttien, mijn werkende leven kan nog lang genoeg duren. Laat iemand anders maar koningin van de supermarkt worden. Ik moet morgen toch nog maar eens wat research doen naar de zogenaamde 'andere manieren' die er volgens mijn slb'er zijn om een baan bij een tijdschrift te krijgen. Misschien kan ik wel ergens stage gaan lopen om ervaring op te doen of zo.

'Gelukkig heb je nog drie maanden de tijd om erover na te denken.'

Hopelijk is dat genoeg. Want wat als het niet zo is? Ik denk niet dat mijn ouders het concept van een tussenjaar zullen begrijpen. Dat zullen ze alleen maar zien als een kans om mij te gebruiken als een slaaf in het huishouden.

'Hé Lesley,' klinkt het plotseling achter me.

Als ik me omdraai, sta ik oog in oog met Aiden. 'Ha. Was je weer op zoek naar wat gezelschap om mee te wandelen?'

'Nee, dit keer heb ik mijn ouders beloofd om boodschappen te doen zodat ik niet hoef te horen hoe ze elkaar de huid vol schelden terwijl ze proberen een kast in elkaar te zetten. Jij kunt me vast wel vertellen waar de koffie staat, of niet?'

Ik wuif naar links. 'In de volgende rij.'

'Bedankt.'

Terwijl Aiden uit beeld verdwijnt, kijkt Emilia me indringend aan met die donkere ogen van haar. 'Wie was dat?'

Wil ze echt dat ik daar antwoord op geef terwijl hij één rij verder staat en ons prima kan horen? Ondanks dat het geen intieme vraag is of zo, voelt dat ongemakkelijk. 'Hij is nieuw hier,' zeg ik uiteindelijk maar.

'O,' doet Emilia op een toon die duidelijk maakt dat dat helemaal niet genoeg informatie is voor haar. 'En waar heb jij hem leren kennen?'

'Op straat. Ik knalde bijna tegen hem aan toen ik op weg was naar mijn tante.'