An unusual teenager's life

Chapter 20

Τον κοίταξα γεμάτη περιέργεια και το χαμόγελο του με έκανε να χαμογελάσω κι εγώ.

Ν: Όταν κλαις κάνεις σαν κουτάβι. Μου είπε.

Άρχισα να γελάσω χώνοντας το πρόσωπο μου στον θώρακα του.

Ν: Και μιας και το ανέφερα, για έλα να σου δείξω κάτι…
Ε: Τι;
Ν: Είναι έκπληξη…
Ε: Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις…
Ν: Αυτή θα σου αρέσει και με το παραπάνω, μου είπε και με τράβηξε από τον καρπό του δεξιού μου χεριού προς το σαλόνι.

Υπήρχε ένα κουτί εκεί. Τυλιγμένο με άσπρο, γυαλιστερό χαρτόνι και φούξια κορδέλα. Κοίταξα περίεργη τον Ντέρεκ κι εκείνος χαμογέλασε καθώς καθόταν φαρδύς-πλατύς στον καναπέ.

Ν: Θα το ανοίξεις;; Με ρωτάει γνέφοντας προς το κουτί.

Χαμογέλασα και έπιασα την βελούδινη κορδέλα. Την τράβηξα απαλά και σιγά μέχρι που λύθηκε και έπεσε στα πλάγια του κουτιού. Το κουτί είχε τρύπες στα πλάγια αλλά δεν κατάλαβα γιατί… Έβγαλα την κολλητική ταινία από την κορυφή του και το άνοιξα.
Δεν το πίστεψα!!! Θεέ μου!!! Τι υπέροχο!!! Έτρεξα και αγκάλιασα τον Ντέρεκ ουρλιάζοντας σιγανά.

Ν: Σ’ αρέσει;;
Ε: Είναι υπέροχο!!!
Ν: Χαίρομαι!!

Ξαναπλησίασα το κουτί και έβγαλα το περιεχόμενο του… Ήταν ένα μικρό σκυλάκι!! Ήταν ένα μαύρο κουταβάκι Labrador!

Ε: Ντέρεκ, είναι πανέμορφο! Είπα παίρνοντας το αγκαλιά.
Ν: Η αλήθεια είναι πως ναι!
Ε: Ευχαριστώ πολύ, Ντέρεκ! Είπα και τον φίλησα στο μάγουλο.
Ν: Παρακαλώ, ζουζούνα. Είπε και ξάπλωσα ακουμπώντας το κεφάλι μου στον θώρακα του και έχοντας το κουταβάκι αγκαλιά.

Με έγλυφε σε όλο το χέρι… Ήταν, πραγματικά, ό,τι πιο γλυκό έχω δει μέχρι τώρα.

Ν: Λοιπόν… Πως θα το ονομάσεις;

Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου. Το χάιδεψα στο κεφάλι, ανάμεσα στα αυτάκια του και εκείνο έκλεισε τα μικροσκοπικά μαύρα ματάκια του.

Ε: Σάντοου.
Ν: Τι;
Ε: Σάντοου. Θα το ονομάσω Σάντοου.
Ν: Πως σου ήρθε το Σάντοου;
Ε: Είναι μαύρο σαν την σκιά, κι έτσι θα το ονομάσω Σάντοου!
Ν: Τώρα που το λες…
Ε: Εμ…