An unusual teenager's life

Chapter 8

Λ: Καλημέρα!

Στάιλς: Καλημέρα αγάπη! Είπε και την έβαλε να καθίσει δίπλα του.

Άλλισον: τι κάνετε κορίτσια;

Ε: Καλά είμαστε, εσείς; Πως κοιμηθήκατε;

Σκοτ: Ε, καλά…

Άιζακ: Ναι… Τι λέτε να πάμε μια βόλτα στο δάσος μετά το σχολείο;

Στεφ: Πολύ ωραία ιδέα!

Ο: Συμφωνώ. Όπως και όλοι μας, φαντάζομαι!

Ε: Ωραία…

          Το κουδούνι χτύπησε και όλοι μας μπήκαμε στην τάξη μας. Ήμασταν όλοι στην ίδια τάξη… Τα θρανία ήταν μονά. Εγώ κάθισα στην 2η στήλη στο 3ο θρανίο. Η Λυδία και η Στεφ στα πλάγια μου και η Άλλισον πίσω μου. Ο Σκοτ μπροστά μου. Ο Άιζακ πίσω από την Άλλισον. Ο Στάιλς πίσω από την Λυδία και ο Όλιβερ μπροστά από την Στεφ.

          Ο καθηγητής μας καλωσόρισε και μας ανακοίνωσε ότι σήμερα που είναι η πρώτη μέρα θα μας πει δυο λόγια για το μάθημα του, ήμασταν όλοι προς θετική κατεύθυνση, το νούμερο για τι ντουλάπι του καθενός και μετά θα φεύγαμε. Εγώ είχα το νούμερο 113, η Λυδία το 118, ο Σκοτ το 111, η Άλλισον το 120, ο Άιζακ το 119, η Στεφ το 114, ο Όλιβερ το 110 και ο Στάιλς το 115.

          Μας εξήγησε ότι θα μας δίδασκε μαθηματικά και θα είχαμε άλλους δυο καθηγητές για χημεία και φυσική. Επίσης, όσοι από εμάς ήθελαν να ακολουθήσουν αρχιτεκτονική –ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτούς-, θα είχαν άλλη καθηγήτρια που θα δίδασκε σχέδιο και τεχνικές. Χτύπησε το κουδούνι και όλοι φύγαμε από την τάξη. Βγήκαμε από την σχολή μπαίνοντας στο χώρο του προαυλίου. Πηγαίνοντας στο παρκινγκ μοιραστήκαμε, εγώ με την Λυδία, ο Σκοτ με τον Στάιλς, η Άλλισον με την Στεφ και ο Όλιβερ με τον Άιζακ μπαίνοντας στα αμάξια μας. Φτάσαμε μπροστά από το δάσος. Τα δέντρα ήταν πελώρια με κλαδιά να καλύπτουν τον ουρανό. Ξεραμένα φύλλα ήταν στο έδαφος συνοδευόμενα κατά διαστήματα από σπασμένα κλαδιά.

Λ: Πάμε;

Ε: Που ακριβώς;

Σκοτ: Θα δεις.

Ο: Πάμε…

          Περπατούσαμε και περπατούσαμε ώσπου φτάσαμε σε ένα ανθισμένο και καταπράσινο ξέφωτο του δάσους. Αμυγδαλιές και καταπράσινοι θάμνοι περιέβαλλαν το τοπίο. Γρασίδι ήταν στο έδαφος και όλοι καθίσαμε σε έναν κύκλο.