An unusual teenager's life

Chapter 4

Έφτασα κοντά σε μια παιδική χαρά. Δεν είχε καθόλου κόσμο. Ξαφνικά μια κούνια άρχισε να κινείται. Έβγαλα τα ακουστικά, σταμάτησα την μουσική και καθόμουν ακίνητη κοιτώντας γύρω-γύρω προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Ένας θάμνος κουνήθηκε απότομα και αυτό με άγχωσε ακόμα περισσότερο. Ψυχή δεν τριγυρνούσε. Άρχισα να ακούω ένα γρύλισμα και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου. Κατά διαστήματα κοιτούσα πίσω να δω αν με πλησιάζει αυτό το πλάσμα… Συνέχισα να τρέχω κοιτώντας πίσω μου…

Σ: Ει! Άλεξ! Κούλαρε! Είσαι καλά;;

Ε: Ναι… Εγώ… Απλά… Έτρεχα… είπα λαχανιασμένη.

Σ: Ναι, αυτό το βλέπω…

Χωρίς να πω τίποτα αγκάλιασα ανακουφισμένη τον Σκοτ…

Σ: Είσαι σίγουρα καλά;

Ε: Όχι…

Σ: Θες να μου πεις τι έγινε;

Κοίταξα πίσω μου και τον άρπαξα από το χέρι τραβώντας τον στο σπίτι μου. Ξεκλείδωσα την πόρτα και τον έβαλα βιαστικά μέσα και, μπαίνοντας, την βρόντηξα πίσω μου.

Σ: Εεεεντάξει… Τώρα πες μου!

Ε: Λοιπόν, είχα πάει για τζόκινγκ και φτάνοντας σε μια παιδική χαρά- ο Σκοτ με διέκοψε.

Σ: Όπα! Ποια παιδική χαρά; Αυτή που είναι πιο κάτω;

Ε: Ναι, γιατί;

Σ: Ω θεέ μου, Άλεξ! Γιατί πήγες εκεί; Καταρχήν γιατί βγήκες με τέτοιο κρύο έξω, που δεν κυκλοφορεί ψυχή!

Ε: Καλά, χαζό είσαι; Που να ξέρω εγώ τι είναι επικίνδυνο εδώ πέρα και τι όχι; Έχω να έρθω 6 χρόνια!

Σ: Ναι… Τέλος πάντων, για συνέχισε.

Ε: Λοιπόν… Ξαφνικά, έτσι στο άσχετο, άρχισε μια κούνια να πηγαίνει μπροστά και πίσω χωρίς κανέναν να την κινεί. Λέω, ο αέρας θα είναι. Μετά άρχισαν να κουνιούνται κάτι θάμνοι και αμέσως μετά άκουσα ένα γρύλισμα και το έβαλα στα πόδια!

Σ: Μπορεί να ήταν κάποιος σκύλος.

Ε: Τότε θα ήταν τεράστιος σκύλος!

Σ: Εν πάση περίπτωση, μην βγαίνεις μόνη σου! Η εγκληματικότητα εδώ είναι αυξημένη!

Ε: Ευχαριστώ, Σκοτ.

          Τον αγκάλιασα σφιχτά. Για κάποιον λόγο στην αγκαλιά του ένιωθα πιο ασφαλής από οπουδήποτε αλλού. Άρχισα να νιώθω τους χτύπους της καρδιάς του να ανεβαίνουν γρήγορα.

Σ: Πρέπει να φύγω, θα τα πούμε αργότερα, εντάξει;

Ε: Οκ. Τα λέμε.

          Ο Σκοτ δεν είπε τίποτα, μου χαμογέλασε και έκλεισε την πόρτα βγαίνοντας από το σπίτι. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και, ανεπαίσθητα κοίταξα έξω από το παράθυρο μου παρατηρώντας τον Σκοτ να μπαίνει στο απέναντι σπίτι, ξεκλειδώνοντας την πόρτα του.

Ε: Εεε όχι! Μην μου πεις…

          Ναι, ναι. Είμαστε γείτονες! Λες να ήταν αυτός στο παράθυρο απέναντι τις προάλλες; Και γιατί να έκλεισε τόσο απότομα την κουρτίνα; Επίσης, πως γίνεται πάντα να πέφτω πάνω του; Πολύ περίεργο, πολλά τα ερωτήματα. Θα βρεθεί μια άκρη. Κάποια στιγμή…

          Ξάπλωσα στο κρεβάτι με το laptop, μπήκα στο facebook και είδα ένα αίτημα φιλίας. ‘‘ScottMcCall” ώστε έτσι… McCall, α; Μάλιστα κύριε Σκοτ. Το αποδέχθηκα και συνέχισα να σκρολάρω στην αρχική μου. Πέρασε αρκετή ώρα και με πήρε ο ύπνος, χωρίς καν να το καταλάβω.

          Όταν ξύπνησα η ώρα ήταν 17:00 το απόγευμα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Και δεν πεινούσα. Κατέβηκα κάτω και ξάπλωσα στον καναπέ. Άναψα την τηλεόραση και είδα ο,τι έπαιζε εκείνη την στιγμή. Την μια εκπομπή μετά την άλλη. Όταν νύχτωσε έκλεισα την τηλεόραση και πήρα ένα από τα βιβλία που είχα μαζί μου. Επέλεξα το «50 shadesofgrey» και διάβαζα μέχρι αργά το βράδυ. Νύσταξα και το έκλεισα ανεβαίνοντας στο δωμάτιο μου. Έβαλα τις πιτζάμες μου και χώθηκα μέσα στα παπλώματα.

          Το επόμενο πρωί ξύπνησα συνειδητοποιώντας ότι είχε μεσημεριάσει. Ντύθηκα και κατέβηκα κάτω παίρνοντας το βιβλίο μου μαζί. Κάθισα στον καναπέ κι άρχισα να διαβάζω. Καθώς το ξεφύλλιζα άκουσα την πίσω πόρτα του σπιτιού να ανοίγει. Έκλεισα σιγά-σιγά το βιβλίο μου και το άφησα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Σηκώθηκα από τον καναπέ και με αργά και αθόρυβα βήματα πήγα στην κουζίνα. Άνοιξα σιγανά το συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα και γράπωσα ένα πιστόλι που είχα κρύψει για ώρα ανάγκης. Πλησίασα την πόρτα που οδηγούσε στο δωμάτιο με την πισινή εξώπορτα. Κοντοστάθηκα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, όπλισα το πιστόλι και με μια γρήγορη κίνηση άνοιξα το φως και την πόρτα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Σημάδευσα τον άντρα που είχε γυρισμένη την πλάτη του προς τα εμένα.

*Comment&Vote? ♥*