An unusual teenager's life

Chapter 6

Φτάσαμε στο μαγαζί και μπήκαμε μέσα. Είχε κλείσει και τραπέζι το παιδί. Καθίσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Σαν ρομαντικό ραντεβού ήταν. Μου έκανε εντύπωση. Λες να νιώθει κάτι για εμένα; Μπα… Μήπως νιώθω εγώ κάτι για εκείνον? ΟΧΙ ΆΛΕΞ! ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ! Δεν είναι καιρός για τέτοια! Τώρα ξεκινάς το κολέγιο!

Σ: Σ’ αρέσει εδώ;

Ε: Ναι! Είναι υπέροχα! Ευχαριστώ πολύ, Σκοτ.

Σ: Παρακαλώ, Άλεξ.

          Ο Σκοτ με κοίταξε στα μάτια και μου έπιασε το χέρι. Κοίταξα τα χέρια μας και αμέσως τράβηξε το δικό του.

Σ: Συγνώμη.. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό.

Ε: Δεν πειράζει, μην αγχώνεσαι.

          Τελειωσαμε το φαγητό και γυρίσαμε σπίτι μου.

Ε: Πέρασα πολύ ωραία σήμερα.

Σ: Χαίρομαι γι αυτό!, είπε γυρίζοντας προς το volkswagen του.

 Ε: Σκοτ, περίμενε.

Σ: Ορίστε.

Ε: Σ’ ευχαριστώ.

Σ: Παρακαλώ, Αλέξια.

          Τον φίλησα στο μάγουλο και του χαμογέλασα μπαίνοντας στο σπίτι μου. Έκλεισα την πόρτα και άφησα το τσαντάκι μου στον πάγκο της κουζίνας.

Ν: Ενδιαφέρον έχει ο τύπος!

Ε: Α στο καλό σου Ντέρεκ! Με κατατρόμαξες!

Ν: Ωραία… Σου είπα πως θα τα ξαναλέγαμε σύντομα.

Ε: Τόση συντομία πια!

Ν: Χαχα, ναι!

Ε: Πολύ ωραία… Λοιπόν, είναι 5:30 η ώρα.. Σε μισή ώρα θα έρθει η κολλητή μου να πάμε για ψώνια.

Ν:Πολύ ωραία. Να προσέχεις εκεί έξω… Υπάρχουν πολλά πλάσματα που παραμονεύουν!

Ε: τι εννοείς;

Ν: Θα μάθεις όταν έρθει η ώρα, μικρή.

Ε: Δεν μου αρέσουν τα υπονοούμενα.

Ν: Εγώ σου είπα κάτι και πρέπει να το εφαρμόσεις!

Ε: Οκ, οκ, μεγάλε αδερφέ!

Ν: Χαχα, έλα εδώ!

          Τον πλησίασα και με αγκάλιασε. Γνωριζόμασταν μόνο μερικές ώρες όμως μου ήταν πολύ οικείος.. ίσως επειδή ήταν «αίμα μου». Δεν ξέρω… Πάντως, όπως και να το κάνουμε, είναι αδερφός μου… Τον αγκάλιασα κι εγώ και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Το κουδούνι ξαφνικά χτύπησε.