An unusual teenager's life

Chapter 25

A: Πάω εγώ. Δεν έχει «αλλά»… Είναι εκπληκτικό και πραγματικά ο Σκοτ θα γίνει πολύ ευτυχισμένος… Κι όχι μόνο αυτός. (Είπε κλείνοντας πονηρά το μάτι της και της έβγαλα παιχνιδιάρικα την γλώσσα).

Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο Στάιλς, ο Άιζακ, ο Σκοτ και ο Ντέρεκ. Ο Στάιλς είχε ντυθεί Harry Poter, ο Άιζακ Superman, ο Σκοτ Batman και ο Ντέρεκ Hulk. Με τα κορίτσια πραγματικά γελάσαμε με την ψυχή μας μόλις τους είδαμε.
Άρχισα να τους παρατηρώ με τις κολλητές μου και τα αγόρια, εξετάζοντας μας, γούρλωσαν τα μάτια κι άνοιξαν ελαφρά τα στόματα τους –εκτός από τον Ντέρεκ που συγκρατείται.

Ε: Τι έγινε, Σκοτ; (τον πλησίασα προκλητικά)
Σκοτ: Έχε χάρη που σε λίγο ξεκινάει το πάρτι αλλιώς θα σου έλεγα εγώ τι έγινε. (δαγκώνει τα χείλη του).

Η Λυδία πλησίασε τον Στάιλς φιλώντας τον παθιασμένα κι εκείνος δεν άργησε να ανταποκριθεί. Ο Άιζακ αγκάλιασε τρυφερά την Άλλισον και εγώ τον πράσινο –σαν αρρωστιάρη- αδερφό μου, που με πολύ πίεση κρατιόμουν να μην διπλωθώ στο πάτωμα από τα γέλια.

…

Έφηβοι. Μεθυσμένοι έφηβοι. Μεθυσμένοι έφηβοι παντού. Και, φυσικά, ο Αχιλλέας εμφανίστηκε! Πόσο ανώριμος Θεέ; Νομίζει ότι μπορεί να με κάνει να ζηλέψω επειδή την πέφτει στο κάθε τσουλάκι που βρίσκει. Έλεος. Εγώ βρίσκομαι στην αγκαλιά του Σκοτ. Κάθε ζευγάρι από την παρέα είναι αγκαλιά με το ζευγάρι του, βασικά. Καθώς ο Σκοτ με φιλάει στον λαιμό μπορώ να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου τον αναψοκοκκινισμένο Αχιλλέα να μας κοιτάει πραγματικά θυμωμένος. Δεν του δίνω περεταίρω σημασία και επικεντρώνομαι στον Σκοτ.

Α: Άλεξ, μπορείς να με βοηθήσεις με τα ποτά; 

Ε: Ναι, μισό λεπτό.

Γυρίζω στον Σκοτ. Τον φιλάω καθώς οι γλώσσες μας χορεύουν μαζί. Τον κοιτάω τραβώντας ευγενικά το στόμα μου από το δικό του και τον ξαναφιλάω πεταχτά πριν φύγω με την Άλλισον.
Αφού πήραμε κάποια μπουκάλια με μπύρες –τα οποία ζητούσαν απεγνωσμένα οι καλεσμένοι και δεν μπορούσαμε να τους χαλάσουμε χατίρι, καθώς μας έσπασαν τα νεύρα από την λύσσα τους- τα ακουμπήσαμε σε διάφορα τραπέζια. Γαμώ. Έφτασα σε ένα τραπέζι περνώντας δίπλα από τον λιγούρη –τον Αχιλλέα.

Α: Έλα ρε Άλεξ και σε χάσαμε.

Ε: Καλύτερα γιατί δεν γουστάρω. (είπα ακουμπώντας ένα μικρό καφάσι με μπύρες στο έδαφος δίπλα από το γυάλινο τραπέζι)
Α: Τι δεν γουστάρεις;