"Bir insan bir yere bakmıyorsa kesinlikle orada ilgilendiği bir şey vardır." Kim Jisoo
"Bir insan en çok kimin yanında susuyorsa en çok onunla konuşmak istiyordur." Kim Taehyung
üniversite⩩
[blackpink♥︎bts]
[twice♥︎bts]
[redvelvet♥︎bts]
01.01.2021 b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❁۪۪
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jisoo
Evimizin kış bahçesinde oturuyordum. Aslında burası benimdi. Yani babam üniversiteyi kazandığımda burayı bana hediye etmişti. Anneannem hep bu bahçeye bir isim ver, diye söylenip duruyordu. Aklıma bir şey gelmemişti. İlk aklıma gelecek ismi koyacağımı kendime söz vermiştim. Yine de aklıma bir isim gelmiyordu. Öylece oturmuş kendi diktiğim saksıdaki çiçeklere bakıyordum.
Seok-Jin gelmiş, benden özür dilemişti. Bu da yetmezmiş gibi bana aşık olduğunu söylemişti. Olaylar benim dışımda gelişiyordu ve kendi hayatıma seyirci gibiydim.
Seok-Jin'e karşı hissettiğim şey neydi? Nefret mi? Hayır, neden ona nefret edeyim ki? Bir insan bir insana böyle küçük konular yüzünden nefret etmemeliydi. Bu benim düşüncemdi. Rose'ye sorsak, o tamamen farklı bakış açısına sahipti. Ona göre onu tüm üniversitede rezil eden birisine nefret ederdi. Ben edemiyordum, peki neden?
Belki de.. Belki de gökyüzüne bakan çocuğa karşı içimde öyle büyük, tarife sığmaz duygular vardı ki geride kalan her şey bir hiç oluyordu? Belki de..
Anneannem içeri geçti. Yanıma geldi. Kanepede yanımda oturdu. Ellerini saçıma götürmüş, okşuyordu. "O çocuğu seviyorsun, değil mi? Kapıda sana sarılan çocuktan bahsetiyorum.. Peki o zaman neden ağlıyorsun?"
Gözlerimi ondan çekmiştim. "Hayır, anneanne, benim onu sevdiğim yok. Üstelik ağladığım da yok."
Anneannem şaşırmıştı. "Ağlamak için illa gözden yaş mı gelmeli? İçe doğru akan gözyaşları ağlamak sayılamaz mı?"
Gözlerimi aniden anneanneme diktim. İç çekmiştim. Beni en iyi o anlıyordu. Kaşlarımı kaldırdım, yorgundum. Tüm gün bir şey yapmamıştım ama yorgundum. Fiziki değildi bu, biliyordum. İçim yorgundu, ruhum. "Neden peki? Neden içe doğru akar gözyaşları?"
