Silent Feelings (Complicated Life Series #3)

Chapter 13

C H A P T E R 1 3
━━━━━⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇━━━━━

As usual, Ruby and Finn were shocked when their video reached millions of viewers. We celebrate it in a simple way. We eat in Karenderya, and we are happy with that. Cheat day naman ngayon kaya masaya akong nakakain.

"Chotto purinsesu." Hey princess.

Agad sumama ang timpla ko ng marinig ko si Kira na tinatawag ako. I rolled my eyes before I glance at her.

"Sono ōjo no baka o katto." Cut that princess, idiot.

She just chuckled, then wrapped her arms around my shoulders.

"Watashi wa bakade wa arimasen. Watashi wa tada kawaīdesu." I'm not an idiot, I'm just a pretty.

Siniko ko siya sa tagiliran dahilan para humiwalay siya sa'akin.

"Ouch! Why did you do that!?" 

Agad ko siyang pinamewengan.

"Because you're an idiot." I chuckled when she looked annoyed.

"I'm pretty!"

"No, you're an idiot!"

"I-"

Agad kaming napatigil sa pag-aaway ng bumukas ang pinto ng kwarto ko. At iniluwa nun ay si Mom, kaya umupo ako ng maayos at ganun din ang ginawa ni Kira.

"Are you two fighting again?" Natatwang tanong ni Mom at umupo sa harap namin. Agad kong tinignan si Kira. At ng magtama ang tingin namin agad akong umiwas dahil naalidbadbaran ako sa mukha niya, she's so annoying.

"She's an idiot."

"She's annoying."

Nagkatinginan kami ni Kira dahil sabay kaming nagsalita. Parehas na kumunot ang noo namin.

"I said I'm not an idiot! I'm pretty duh." She flipped her hair.

"You're not pretty, you're an idiot. And I'm not annoying if you're not annoying too." I rolled my eyes.

Akmang ibubuka pa ni Kira ang bibig niya ng agad ko na itong tinakpan gamit ang cookies na dala ni Mom. Wala siyang nagawa kundi samaan lang ako ng tingin. Dinalaan ko lang siya saka bumaling kay Mom na natatawa.

"Mom, why did you come here?" She instantly glanced at me and combed my hair.

"I just miss my princess." I wince.

"Mom, don't call me Princess." She just chuckled.

"Fine. How's your modeling career?" I let out a loud breath.

"It's fine, but it's tiring. I can't eat many foods than before. I miss Tempura." I pout.

"It's for your career." She tapped my shoulder. 

I nodded. Yes, it's for my career.

"Yun lang ba ang dahilan?" Agad akong tumitig sa mata ni Mom. Halata sa mga mata niya na para bang may alam siya pero gusto niyang marinig sa'akin. 

Did she know?

I glance at Kira. Naka kunot din ang mga noo nito.

"Erin." Bumalik ang mga mata ko sa mata ni Mom na ngayon ay seryoso na. Palihim akong napalunok, ito na ba ang tamang time para aminin kay Mom ang lahat?

"Don't lie to me, Erin." Malumanay niyang hinaplos ang pisngi ko. "I'm your mom." Humugot ako ng malalim na hininga. 

Should I confess to Mom? Paano kung paalisin niya ako doon? Oo malungkot ako dahil magkasama kami sa i-isang entertaiment. And it is strictly forbidden to have relations with members of the entertainment. Pero satingin ko mas lalo akong malulungkot kung papaalisin ako doon, at hindi ko na siya makikita.

What should I do?

Huminga muna ako ng malalim bago magsalita. "I-"

Agad naputol ang pagsasalita ko ng biglang bumukas ang pinto at inuliwa nito ay si manang.

"Sorry to interrupt you, ma'am, but you have a visitor." Magalang na saad ni Manang.

"Oh, okay." Ilang minuto akong tinitigan ni Mom saka naglakad paalis. Napahiga na lang ako ng sumarado na ang pinto.

"Muntik na." I let out a loud, deep breath.

"Sasabihin mo na ba talaga sa Mom mo?" Malalaking matang tanong ni Kira. Tumango naman ako saka pumikit.

"Yeah. But this is not the right time to confess." I open my eyes and stare at Kira. "I'm scared of what will happen if they know that I have a feeling for my friend." I stare in celling. "On my fucking friend."

Humiga siya sa tabi ko at tumitig din sa celling. "Kapag dumating ang araw na iyon, hindi kita iiwan."

May kamay na humaplos sa puso ko. Napatitig ako sa mukha ni Kira.

"Bakit kahit anong gawin kong pagtataboy sayo hindi ka pa rin umaalis?"

Humarap siya sa'akin. "You're right when you call me Idiot."

I frown. "Why?"

"Because I'm an idiot for leaving you." Ang mga mata nito ang may pagsisisi.

I chuckled. "Matagal na kitang pinatawad doon."

She shook her head. "Pero hindi naman nararapat na patawarin mo ko agad-agad." Nag-iwas siya ng tingin. "Masyadong masakit ang pag-iwan ko sayo."

"No. It's okay. Don't bother yourself with that." Malumanay ko siyang tinitigan. "Besides, nandito ka na naman na. I'm happy with that." I smiled.

She wrapped her arms around mine, then rested her chin on my shoulders.

"Thank you for understanding," She softly said. 

"Thank you too for being there." I close my eyes.

⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇

"Miles! Miles!"

Agad akong napatigil sa pagbukas ng pinto sa prac room ng may sumisigaw sa pangalan ko. Agad kong nilingon iyon, si Mama Jin iyon. Ng makapunta na sa harap ko agad niyang hinawakan ang magkabila kong balikat at mahinang niyugyog iyon.

I frown. "Why, Mama Jin?"

Huminga siya ng malalim saka hinigpitan ang pagkakahawak sa balikat ko na para bang doon kumukuha ng lakas.

"You're invited in runaway fashion, 20**" Unti-unting prinoproseso ang sinabi ni Mama Jin. Agad akong umiling, baka namali lang ako ng rinig.

"Can you repeat?" Nakatitig lang ako sa mga mata ni Mama Jin.

"Your invited in runaway fashion, 20**" Nag-iwas ako ng tingin.

"Totoo ba 'tong naririnig ko?" bulong ko sa sarili. Niyugyog ako ni Mama Jin dahilan para bumalik ang tingin ko sakaniya.

"Totoo, Miles. You're invited!" malakas na sigaw niya saka niyakap ako. Niyakap ko rin siya ng mahigpit. Gosh, isa na naman sa mga pangarap ko ang natupad!

Ng humiwalay si Mama Jin sa yakapan namin agad akong napakapit sa balikat niya dahil nanlambot ang mga tuhod ko kasabay nun ang panginginig.

"What happened to you, Miles!?" nag-aalalang tanong nito. Umiling-iling ako saka siya tinitigan.

"Mama Jin, nanghihina lang ako." Nakaramdam ako ng pag-iinit sa gilid ng mata ko kaya agad kong tinaas ang paningin ko.

"Gosh, I'm getting emotional here," natatawang saad ko. Niyakap ulit ako ni Mama Jin kaya ang kaninang pinipigil ng paglandas na mga luha ay hindi na napigilan.

"It's okay to be emotional," she softly said. Ang kaninang luha lang ay nauwi sa mahinang paghagulgol. Mahina kong tinampal ang balikat niya.

"Mas lalo mo kong pinapaiyak Mama Jin eh!" Nagpadyak padyak pa ako upang matigil na ang pag-luha ko ngunit mas lalo akong napaluha ng mas humaplos sa likod ko.

"You deserve it, Miles." Kung hindi ako nagkakamali si Mamita iyon. Kaya agad akong humiwalay sa yakapan namin ni Mama Jin.

"Mamita..." Agad akong yumakap sakniya ginantihan niya naman iyon kaya mas lalo akong napahagulgol.

Ang inaakala ko ay aabutin ng ilang months bago ako ma invite sa runaway, pero nagkamali ako. Hindi ko maipaliwanag ang saya na nararamdaman ko.