Silent Feelings (Complicated Life Series #3)

Chapter 33

C H A P T E R 3 3
━━━━━⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇━━━━━

We're here backstage. I am super nervous, to the point that I need to eat a bounty to calm myself.

'Thank you for this, Cielo." Mabuti na lang at maagang dumating si Cielo. Nahalata nito na kinakabahan ako kaya binigyan niya ako ng Bounty.

Una ay tinaggihan ko ngunit nag pumulit siya, kaya wala akong magawa kundi tanggapin iyon. And, to be honest, it's made me calm.

"Always welcome, Miles." He sweetly smiled. 

Okay, I'm melting again.

"Hoy baka matunaw yan." Bulong ni Kira na ansa tabi ko at agad ko siyang sinamaan ng tingin.

"Shut up your mouth, Kira." She rolled my eyes at me.

"Never mind."

I crossed my arms over my chest and I lean my back in chair.

"Are you feeling nervous?"

I glanced at Cielo, then I took a deep breath. Actually, I don't feel nervous at all, but I don't want to tell him that I'm nervous.

"No." I look at myself in the vanity mirror. "I'm confident." He tapped my shoulders.

Pinaalis na siya ni Mama Jin dahil kailangan na naming mag prepare. Ang kaninang kaba na tinatago ay nailabas ko na dahil wala siya.

"Relax, Nia." Mama Jin massaged my shoulders. I pouted at him.

"I can't help it, Mama Jin." Humarap na ako dito. "Kinakabahan na talaga ako ng walang dahilan."

Kinakabahan ako na baka matapilok ako sa kalagitnaan. Baka kung ano pang mangyaring masama sa harap ng stage habang naglalakad ako, knakabahan ako sa sarili kong iniisip. 

Argh, I hate overthinking.

"Don't overthink too much." Hinila niya ang upuan na kaninang inuupuan ni Cielo, saka malumanay na tinignan ako at inabot ang dalawang kamay ko.

"Kapag naglalakad kana, isipin mo na nasa practice room ka lang." Minasahe nito ang braso ko. "Basta wag kang isip ng isip d'yan mas lalo kang kakabahan."

I nodded and closed my eyes. "I will try."

"Don't try, do it."

Bumuga ako ng marahas na hangin. Sana 'nga magawa ko, sana 'nga kayanin ko.

Sinumulan na ako ayusan at bawat oras at minutong pumapatak ay mas lalo akong kinakbahan. Ngayon ay nasa harap ako ng body mirror at tinitignan ang sarili doon.

I wear a tie-backless lantern sleeve, this is from the most popular designer in Asia.

"Nagsisimula na ang fashion show."

Mas lalo akong nilukob ng kaba ng marinig iyon kay Kira. Hinarap ko siya ng may pag-aalala sa mukha.

"What if I-"

"Don't overthink too much, Miles." Masuyong hinawakan nito ang kamay ko. "Just do what you can do and do your best because this is your first."

I took a deep breath. I can do it!

"I will." I nodded at him and glanced in the mirror. 

Tinitigan ko lang ang sarili ko sa salamin na para bang doon pinapalakas ang loob. Kahit na may nararamdaman akong matinding kaba mas pinili kong ituon ang pansin sa pagpapalakas ng loob sa sarili.

"Wow, are you Miles Elin Chavez?"

Agad akong napalingon sa likod ko kung nasaan ang nag design ng aking damit. Pasimpleng kong pinunasan ang kamay ko gamit ang damit saka siya kinamayan.

"Yes, I am Miles Elin Chavez. Nice too meet you." I greet her with a sweet smile on my face.

"I'm Cherry." Tinaggap nito ang kamay ko saka pinasadahan ang buong katawan ko kung saan suot-suot ko ang design niya.

"You look stunning with my clothes." Amusement all over her face. I smiled at her.

"Thank you, you look stunning too." Bagay na bagay ang suot niyang halter red dress sakaniya.

"Can we take a picture?" I nodded at her.

"Of course." Agad kaming nagtabi. Binigay nito sa assistant niya ang phone niya. Hindi ko maiwasang mahiya dahil mas matangkad pa pala ito saakin.

Pasimple akong tumingin sa baba. Napa simpleng ubo na lang ako ng makitang naka sandals lang ito na hindi masyadong kataasan. She's really tall.

"Thank you." She sweetly smiled at me at nag beso-beso pa kami, napakagaan ng kamay nito.

"My pleasure, Ms. Cherry. And thank you for trusting me to wear your clothes." She patted me on the head.

"You looked so adorable. Tama 'nga ang sinabi nila." Pinag krus nito ang mga braso. Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya.

"What do you mean?" She chuckled.

"You looked like a fairy with the ability to fall in love with you and invisible wings." I blushed at her statement.

"T-Thank you." She rubbed my back.

"My pleasure. Good luck, you can do it!" She showed her two fists to good luck me. I smiled widely at her.

Napabuga na lang ako sa hangin ng makitang umalis na siya. Nanghihinang umupo ako sa upuan at napapikit.

"Hey, are you okay?"

Agad kumabog ng malakas ang dibdib ko. This is it again.

"I-I'm okay, don't worry." Sinubukukan kong pasayahin ang boses ko ngunit nahalata niya na kinakabahan ako. Kaya hinila niya ang upuan na galing sa gilid at iniharap iyon saakin.

"Lie."Napalunok na lang ako sa ilang metrong pagitan ng katawan namin. 

He did it again, he really made me crazy.

I can't help but stare at him. Is that how he feels? Ganito rin ba ang nararamdaman niya sa tuwing nandito ako sa tabi niya. Ako lang ba ang nahihirapang mag pigil o ganun din siya?

Ang daming namumuong tanonng sa isip ko ngunit wala akong makuhang sagot. Dahil ang tanging makaksagot lang nito ay tanging siya lamang, siya at siya.

"Don't lie to me, Miles." Tumaas ang buong balahibo ko ng marinig ang kaseryosohan sa boses niya. Titig na titig ito sa mga mata ko na parang walang balak tanggalin iyon kaya medyo akong nailang.

"I-I didn't lie to you-"

"Halata sa mukha mo na kinakabahan ka." Agad akong nabato sa kinauupuan ko ng marinig ang sinabi niya. Mas lalo akong nawalan ng hangin sa buong katawan ng hawakan niya ang kamay ko.

"Why do you need to lie to me?" He almost begged for my answer. I swallowed hard.

Bakit kailangan niyang magmakaawa saakin ng ganito? Humugot ako ng mallaim na hangin bago labanan ang titig niya saakin.

"Because I don't want to worry yo-"

"Mas lalo mo kong pinag-alala ng nagsinungaling ka saakin."

Napakurap na lang ako sa sinabi niya. Nag-aalala siya kanina pa? Walang sino man ang nagsalita saamin. Tumitig lang kami sa isa't-isa.

"Let's go, Miles, magsisimula na." Agad akong napalingon kay Kira. Bumuntong hininga ako at ibinalik ang tingin kay Cielo.

"Bumalik ka na sa kinauupuan mo, magsismula na." Magsasalita pa sana siya ng masuyong hinawakan ko ang kamay niya. "I feel nervous but I can handle it, don't worry." I sweetly smiled at him

Hindi ko na siya pinatapos at agad na akong nagtungo sa ibang direksyon kung saan hindi siya makakadaan.

Sobrang proud ako sa sarili ko dahil ngayon ay wala na akong pagaalinlangan na hawakan at lapitan siya. Tuluyan kong nalabanan ang kahiyaan ko sakaniya.

I'm so proud of myself.