TAMAMLANDI ✅
Güneşi batan bir kadının gecesine kaç yıldız doğabilir ki! Bin kez ölümle yüz yüze gelen biri yalnızlıktan ne kadar korkabilir!
Genç Kadın kayan her yıldızına denk başka yıldızları gökyüzünden avucunun içine düşürürken artık korkmuyord...
Bölüm müziği; Nilüfer #tauzakyollardan adlı müziği olacak. Yukarıya bıraktım müziği. Ve tavsiyem hemen açmayın. Ben hikâye içinde nerede açacağınızı söyleyeceğim 🤗🤗
Keyifli okumalar hepinizeee.❣️
⭐'abastınız değil mi???😳😇
O zaman hikayeye 🙃
|~SIRLAR ARALANIYOR~| 14. BÖLÜM
" ve ben koşmayı çok seviyorum"
*Belki birgün...*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Parçalanan duygularımın içinde saklı kalan umut tohumları çatlaklardan çoktan baş göstermiş ve beni kendine çekmeyi başarmıştı. Öyle bir kasırganın kuvvetinden kurtulmuş çiçek gibi bağrımda açarken yalnızlığım, ben artık çok fazla yorulmuştum. Her zaman için umut etmekten bitap düşen hayallerimden kendimi soyutlayarak yaşamımı sürdürme çabalarındayken yeni bir kavramla karşılaşır gibi artık kasırgalarımdan kurtulmuştum.
Seyit Ali... Kardeşim!
Zaman, öyle bir geçmişti ki; ben, kendimi kaybetmiştim tozlanan hatıraların arasında. Ama artık kilitlenen yoğun duygularım özgür kalarak hatıraların arasında buluyordum kendimi, kaybettim sandığım kardeşimi. Aslında, evet. Kaybettim. Ben çok şey kaybettim. Firûzeyi kaybettim, küçük kız kardeşimi kaybettim, erkek kardeşimi kaybettim, babamı kaybettim. Ben tek bir şeyi kaybetmedim o da zaten hiç kazanamadığım olan; Annemi. Kaybetmediğim tek kişi keybettiklerimin nedeniydi!
Yılların arasında sıkışıp kalan yabancı bir çocuktu Seyit Ali. Kaybettim sandığım nice kaygılarımın görünmeyen perdelerimdeki hüzündü tek tek. Ona kavuşmak yıllar sonra beklenmeyen koca bir mucizenin gerçekleşmesiydi. O benim satırlarımda yazılmayan buna binayen hiç silinmeyen şiirimdi. Zihnimin her karesine ezber ettirdiğim şiir, tek tek kendini hatırlatıp bana gelen sevinçti, Seyit Ali.
Elimdeki toprağa acıyla bakıp iç çektim. "İçimde biriken koca bir sevinç var Baba." Derin derin soluklar almam içimi ferahlatıyor olsa da asıl nedenim ağlamamaktı. Göz yaşı dökmemekti babamın mezarına. "Seyit Ali-" dedim buruk bir tebessümle babamın toprağını severken "O ölmemiş baba! Biliyor musun ölmemiş." Söylediğim her söz daha bana uğramadan babama ulaşıyordu. Acaba ölüler sevinebilir miydi ki dünyadayken göremedikleri gerçeklere? "Galiba ben daha da umutlandım baba." dediğimde başımı hafifçe kaldırıp gökyüzüne baktım. "Acaba Fezâ da yaşıyor olabilir mi Baba!"
