GİDECEK OLURSAM ~tut beni~ Aşekâ /TAMAMLANDI√

|~SIRLAR ARALANIYOR~| 'yeniden yazacağız bu hikâyeyi'

Merhabalarrrrrr 💫
Açıkçası kitabımın 2.000 okunma oranı beni nasıl mutlu etti sizlere anlatamam. Ah, keşke üşengeçlik edip geçmeden ⭐ yıldıza basarak oy da verseniz🙃
Neyseee şöyle düşündüm ben. (Kısaca konuşmak istiyorum daaa)))
Kitabımı yazmaya ve yayımlamaya devam edeceğim.  Okuyanlara sözüm yok iyi ki varsınız. Oy vermeyenleri de vicdanlarına bırakıyorum.
Ben emekle ve özenle işliyorum her harfi bu kitaba eğer siz iki saniyenizi ayırıp oy vermeden geçiyorsanız ne diyebilirim ki😥 vicdana bırakmak en doğrusu...
Bu kadar konuştuk yeterrrrrrr!!!!
Sizleri kitaba alalım hemmmennn😂😁

Bölüm Müziği / SEZEN AKSU/ senağlama

💫

|~SIRLAR ARALANIYOR~| 13. BÖLÜM

"yeniden yazacağız bu hikâyeyi"

Korkunun kollarında kendimi titrerken bulmuştum. Henüz arkamı dönmeden arkamdaki kişinin ses çıkarmasını bekliyordum. Pamir olamazdı bu kişi çünkü onu birçok kez arkamdan sessiz gelmemesi adına uyarılar yapmıştım. Bu gerçek beni daha fazla endişelendirmişti. Nefeslerim sıklaşmış daha fazla beklemeye dayanmak istemeyen vücudum kasılmıştı. Usulca çantamda ki elimi çıkardım ve arka cebimde bulundurduğum bıçağı almak için harket ettiğimi bu kara gecede belli etmeden almaya çalıştım.
Arkamdaki nefes hâlâ yerini koruyordu. Ne bir ses veriyordu ne de başka bir şey. Gölgesini ise sokak lambasının yardımıyla ahşap evimin kapısına vurmasıyla erkek olduğunu anlayabiliyordum.
Cebimdeki bıçağı elime sabitleyip derin bir nefes alarak daha fazla korkuma teslim olmadan ani hareketle dizine tekmeyi savurup hızla arkamı dönerek saçlarından tutma hamlemi yapacaktım lakin saçları asker tıraşı olduğu için dikkatimi toplayıp ensesinden kavrayarak bıçağı nefes nefese boynuna doğrulttum.
"Kimsin?" diye sorduğumda genç olan bu kişi yere düştüğüne tepki bile vermeden öylece bakıyordu.
Bıçağı boğazına dayamıştım. Ona her an zarar verebilirdim fakat onun yüz ifadesinde korkunun izlerinden zerre yoktu. Gayet sakindi. Sokak lambası yüzünün yarısına ışık veriyordu. Ve gözlerinin kızarıklığı direkt oraya odaklanmamı sağlasada boynundaki elimi iyice bastırdım.
"Kimsin dedim."

Gözleri doldu üstten baktığım kişinin. Tavrımdan ödün vermek istemiyordum. O da ısrarla cevap vermiyordu. Sinirden dudak içi etimi ısırırken kaşlarımı çattım. "Dilini mi yuttun lan, konuşsana!" diye yüzüne çemkirdim.
Ama o öyle bakıyordu ki sanki gözlerindeki kasvet kırk yıllık hasret olmuştu pınarlarında. Bir müddet bakıştık.
Çok genç bir adamdı. Benden üç dört yaş küçüktü. Ve inkar edilmeyecek kadar yüzündeki yorgunluğa rağmen fazlasıyla yakışıklıydı. Burnu düz bir şekilde uca doğru sivrilirken yüzüne bebeksi bir görüntü veriyordu. Dudakları küçük ve dolgun. Kaşları kavisli ve gözleri alabildiğine en güzel kahve tonlarıydı. Bu adam benim babamın gençliğinin bir kopyasıydı adeta.
Bu fark ettiğim detay beni daha fazla germişti. Hayır, konuşmuyordu da. Daha fazla diretmeden bıçağı çektim boynundan.
"Kimsin nesin bilmiyorum genç adam. Fakat bana zarar vermeyeceğini anladım. Şimdi ya konuş burada olma nedenini anlat. Ya da kalk git daha fazla huzursuz etme içimi."
Gözlerimi gözlerinden ayırmadan bıçağı kapatıp arka cebime geri koyarken bir iki adım geri çıktım.
Genç adam yere sabitlediği ellerini hafifçe birbirine vurarak tozunu silkeledi ve gözlerini gözlerime bilmediğim bir sıcaklıkla sabitledi.
Kuruyan dudaklarını diliyle nemlendirirken sanki buna bile gücü yetmeyecek kadar yorgundu. Birkaç saniye sonra sendeleyerek kalktı yerden. Boyu benden hayli uzundu.
Ayağa kalktığında daha da algıladım gördüğüm yüzünü. Ve aniden gözlerim uğradığım şokla kocaman açıldı.
"Sen-" dedim sertçe yutkunarak. "Sen o adamsın." diyerek geri çekildim.
Neler olduğunu anlayamıyordum. Ama karşımdaki kişinin Ender hanımın özenle anlattığı ve benim iki kez onu görüp peşinden gitmeme rağmen yakalayamadığım o gizemli adam olduğuna emindim. Görsel hafızam iyiydi ve ne kadar onu uzaktan görmüş olsamda siması benliğimde yer edinmişti. Ki Ender hanımın anlattığı kadar da vardı.