SUSPICIOUS SMELL² ▪︎ Choi Soobin ✔

Bölüm 15

꧁ Suspicious Smell - Choi Soobin꧂

𓆸 02012021𓆸

❝BÖLÜM 15❞

Dünyanın bir kurtlar sofrası olduğunu her seferinde hissediyordum. Burası normal bir şekilde, sıfır çıkar, sıfır art niyet ile yaşanabilen pembe düşler okulu değildi. Öyle bir yer asla da olmayacaktı. İnsanlar bu denli kindar veyahut safken nasıl ortası bulunacaktı? Acıma duygusundan iz bırakmayanlar sarmalamıştı dört bir etrafı. Şu saatten sonra dünya değişmezdi.

Arabayı hızla kullanırken bir yandan da Jinah'ı aramıştım. "Jinah, hâlâ bizim evde misin?"

"Değilim, birkaç dakika önce çıktım. Şu an merkeze gidiyorum."

Araba kullanırken acelem olduğunda veya stresli olduğumda işaret parmağımı direksiyona vurup ritim tutardım. Yine stresle araç kullandığım bir gündü. Sinirle ritim tutmaya devam ederken yanan kırmızı ışıkla ani bir fren yapmak zorunda kalmıştım. Bu da arkamdaki aracın uzun süre korna basmasını kaçınılmaz kılmıştı.

"İyi misin?" dedi Jinah endişeyle, "Sen neredesin?"

Sinirle nefes verdim, "Abim- Yani Soojun ile buluşmaya gidiyorum. Beni yanmış eve çağırdı. Ne olur ne olmaz diye sana haber vermek istedim. Buraya gözetlemek için iki üç ekip gönderir misin?"

Yurin eğer Soojun ileyse onu tek başıma oradan çıkarmam zor olurdu. Ancak ekip işi ile tamamlanabilecek bir organizasyona ihtiyacımız vardı. Öte yandan Soojun'un dedikleri beni kendi ayağına kadar getirmek için söylediği bir bahane de olabilirdi. İki türlüsü de tehlike arz ettiği için Jinah'tan ekip yardımı göndermesini istemiştim.

Bu durumda gitmeme gibi bir şansım yoktu. Attığı mesaj her zamanki gibi ciddi abimi gösteriyordu. O kafasına koyduğunu yapardı. İşin ucu ölüm olsa bile...

Çağırdığı yer bedenimi tir tir titreten yıllardır kabusuma konuk olan, içimden bir şeylerin sürekli kopmasına neden olan, zihnimdeki çığlıkların sahibi olan bir evdi. Oraya yaklaştığım an geçmişte yaşadıklarım, kısa bir film şeridi hâlinde gözlerimin önünden yavaşça süzülüyordu. Aynı sesler, aynı görüntü... Sanki yaşadıklarım yetmezmiş gibi tekrar hatırlamak daha fazla yıpratıyor, daha fazla acı veriyordu.

İnsanların hayatı boyunca yaptığı ve pişman olduğu birçok şey vardı. Benimkisi ise o evdi... O evi ve evle beraber yaşadığım her şeyi unutmak, pişman olmayı artık bırakmak istiyordum. Fakat Soojun her fırsatta orayı hatırlatmaktan çekinmiyordu.

Yaşadığım tüm her şeyin sorumlusu oyken beni sürekli eskiye çekmesi, bir abi gibi destek olması gerekirken benden ölümüne nefret etmesi, yıllardır birbirimize karşı beslediğimiz tuhaf kin ve açgözlülük yüzünden şu an bu hâldeydik.

Babam ve annem hatırına olsa da yan yana nerdeyse gelemiyorduk. İkisinin de aramızda geçen koca hikâyeden haberi yoktu. İyi birer evlat yetiştirdiklerini sanan ebeveynlerdi onlar, ailemiz... Ancak iyi insanlar değildik biz. Ne abim ne de ben. Günahlarımızla cehennemde boğulmayı hakkeden iki insandık.

Geçmiş aslında o kadar da geçmemişti. Daha dün gibi hatırlıyorum derler ya, işte... Tıpkı her şeyi dün yaşamış gibi hissediyordum. Zaman hızlı şeydi. Defter tutarken tarihe yanlışlıkla geçen seneyi yazmak gibi küçük bir afallayışla hızla yok olan, soyut ama somut gibi her saniyesini ensemizde hissettiğimiz tuhaf bir şeydi.