Głębia naszych dusz / Voldarry/ Harrymort /

#14

Per. Harry

Od wydarzeń z sylwestra minęły już trzy tygodnie. Ferie zimowe skończyły się już dwa tygodnie temu i żałuję, że nie mogły trwać dłużej. Przyznam, że nie wykorzystałem tego tygodnia, przed ich przyjazdem. Ale teraz chciałbym porozmawiać z profesorem, jednak teraz jest tutaj za dużo ludzi. Praktycznie każdy mój ruch mógłby wydawać się podejrzany. A po ciszy nocnej, nawet nie ma mowy, teraz oprócz Filcha patroluje jeszcze chyba pięciu nauczycieli. Teraz nie ma opcji się nawet ruszyć po 23:00, a co dopiero wchodzić na trzecie piętro.

Cholera, no właśnie, trzecie piętro i ten przeklęty kamień. Gdybym tylko miał jakąś możliwość pokonania tego psa, przecież to bydle by mnie zabiło. Muszę przyznać, że to zabezpieczenie jest bardzo odstraszające, ale nie dam się tak łatwo, coś wymyślę. Znajdę jakieś zaklęcie i go, hm może unieruchomię albo uśpię. No nie są to głupie opcje, więc muszę się nad tym głębiej zastanowić.

Książka już dawno została oddana do biblioteki, w następny dzień po sylwestrze, odniosłem ją na wieczór do jego gabinetu. Zmieniliśmy tylko kilka słów i praktycznie zamknął mi drzwi przed nosem, w sumie to lepiej, nie miałem ochoty z nim wtedy rozmawiać. Jednak z czasem ta decyzja uległa zmianie i brakuje mi tego. Lekcje już za niedługo, a mnie nawet nie było na śniadaniu.

Ostatnio rozmawiałem tylko z Tomem i trochę z Draco. Jednak nikt inny na razie się do mnie nie odezwał, nawet Nicolas, co było naprawdę dziwne. Cóż miałem bynajmniej czas na przemyślenie ostatnich miesięcy i podsumowanie sobie, co tak naprawdę się zmieniło.

Muszę przyznać, że ostatnie wydarzenia postawiły magię w trochę innych świetle. Co muszę przyznać, pomogło mi się do niej bardziej przekonać. Nie w sensie, że ją lubię, ale teraz oprócz moich planów na przyszłość mam całkowicie inne myśli. Cały czas myślałem, że dam radę zrobić to sam, ale z każdym kolejnym wyzwaniem widzę, że to będzie coraz trudniejsze. Nie mam wiele innych możliwości, ale zaczynam myśleć, czy nie można zrobić tego inaczej. Na razie skupię się na nauce i zdobywaniu wiedzy, aby pokazać wszystkim, na co mnie stać. No i przy okazji poznać wiele przydatnych zaklęć, mogę poudawać, że zmieniłem zdanie, a tak naprawdę uczyć się nie dla przyjemności. Po prostu zdobywać tę wiedzę, aby w przyszłości przekuć ją w pożytek.

Nie mam innych możliwości na zemstę, która dalej nie opuszcza mojej głowy. Może to są zbyt poważne myśli jak na mój wiek, ale mózgu się nie wybiera. A charakter to inna sprawa.

Rozmyślając tak, nie zdałem sobie sprawy, że nie jestem już w pokoju sam. Spojrzałem prosto na drzwi, gdzie właśnie wchodził Nicolas, no i wywołałem wilka z lasu.

Powoli i po cichu podszedł do mnie, a ja wskazałem mu miejsce koło mnie na łóżku. Usiadł i przez chwilę trwaliśmy w ciszy, nie wiedziałem, po co tu przyszedł, ale najwidoczniej nie wie jak zacząć. Chyba że postanowił po prostu dotrzymać mi towarzystwa. Do rozpoczęcia zajęć jeszcze ponad pół godziny, więc może o to chodzi. Spojrzał na mnie i znowu zaczął wpatrywać się w swoje palce.

- Dobra, nie mogę tak wiecznie siedzieć, chodzi o to, że chciałem się zapytać, jak ci minęły święta? No i jak poznałaś tego Toma? Daniel twierdzi, że całkiem spoko chłopak. - Jakoś za bardzo nie chciało mi się teraz z nim rozmawiać, dalej myślałem o tym co zamierzam zrobić. Ale jednak wiem, że później będę żałować, że nie skorzystałem.

- Cóż święta minęły mi całkiem dobrze, byłem chory na magiczną grypę i to w sumie tyle. - Nie wspominając o nocy kiedy to się stało i tego sylwestra. Dalej patrząc w lustro, widzę tę malinkę, nie przejmuje się tym, przecież kiedyś zniknie. A nawet jeśli nie, to nie widzę problemu, kołnierz idealnie ją zakrywa. Jednak ja za każdym razem patrząc na nią, przywołuje te wspomnienia, chociaż już po jakimś czasie nie są aż tak niewiarygodne. Zwyczajnie stało się, co się stało, ale przyznaję, że miło sobie to od czasu do czasu przypomnieć - A Toma poznałem, podczas „pomagania" przy ozdabianiu pokoju wspólnego gryfonów. - Oczywiście cudzysłów zrobiłem sam w myślach, lepiej, aby nie znał całej prawdy.