Lost boy | Peter Pan

Chciała mnie zabić

Chłopak wszedł do namiotu wyciągając rękę w kierunku dziewczyny.

– Znalazłem coś... To chyba należy do ciebie. – podał jej malutki wisiorek z fioletowym kryształem.

– Skąd to masz? – zapytała dziewczyna przyglądając się wisiorkowi, miała nieodparte wrażenie, że jest on dla niej ważny.

– Syreny znalazły go w zatoce.
– Syreny...  – szepnęła bardziej do siebie niż pozostałych.

Nagle w jej głowie zaczęły przewijać się obrazy.
Wynurzyła się z wody, coś było nie tak, to nie jest miejsce w którym powinna być. Zobaczyła coś w wodzie, było szybkie. Mignął jej rybi ogon, coś chwyciło ją za kostkę i zaczęło ciągnął w dół, wyrywała się ale była słaba. Straciła przytomność.

– Chciała mnie utopić! – zaczęła panikować dziewczyna.– Wciągnęła mnie pod wodę i...
– Hej! Spokojnie...––przerwał jej Will klękając przy niej. – Już nic ci nie grozi.
– Ale jak znalazłam się na brzegu? – pomyślała głośno.
Peter wzruszył ramionami.
– Jeśli wszystko z tobą w porządku to idziemy.
– Hej! Ale gdzie wy idziecie? Nie możecie mnie tak tu zostawić...Ja...nic nie wiem.
Peter wywrócił oczami.
– Nie możesz być odrobinę bardziej wdzięczna? Nawet nie podziękowałaś, za to, że uratowałem ci życie.
– Dziękuję. – powiedziała szybko dziewczyna. – Mogę iść z wami?
– Nie. – odpowiedział krótko. – Po co mi dziewczyna? Jesteś słaba i nieporadna, nie mam ochoty się tobą zajmować.
– Sama umiem się sobą zająć! – fuknęła oburzona.
– Tak... Już to pokazałaś. – odpowiedział sarkastycznie.
– Proszę... Kiedy odzyskam pamięć wrócę do domu.
– Właściwe mogła by nam pomagać. – wtrącił się Will. – Przyda się ktoś do pomocy.

Peter odwrócił się, wziął głęboki oddech i wyglądał jakby się przez chwilę nad czymś zastanawiał a potem odwrócił się i powiedział.

–Wilhelm ty ją niańczysz.