Lost boy | Peter Pan

Prolog

Skakał po dachach budynków, by jeszcze ostatni raz odetchnąć Londyńskim powietrzem, właśnie wracał do domu kiedy w jednym z budynków zobaczył otwarte okno.
W łóżku spała dziewczynka, miała na oko siedem lat, płakała przez sen. Chłopak zaciekawiony wleciał do pokoju i podszedł do łóżka.

W pokoju było ciemno, jedynie księżyc oświetlał jej bladą twarzyczkę. Wyglądało na to, że śnił jej się koszmar. Otarł łzę, która spływała jej po policzku i cicho wycofał się nie chcąc jej budzić.
Stanął już na parapecie i chciał wyjść, ale poczuł, że ktoś złapał go za rękaw.
Zaskoczony spojrzał za siebie.

– Kim jesteś? – zapytała dziewczynka wpatrując się w niego z zaciekawieniem.
Chłopak nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w nią zaskoczony.
– Mama ci nie mówiła, że nie ładnie wchodzić do czyjegoś pokoju bez pytania?
Chłopak się zaśmiał, pomyśleć, że pouczało go siedmioletnie dziecko.
– Jestem Elaine Riella Hale – przedstawiła się.
– Jestem Peter. – uśmiechnął się figlarnie. – Peter Pan.
– Nie jesteś stąd. – powiedziała, przyglądając mu się uważnie. – Skąd jesteś?
– Mama ci nie mówiła, że nie ładnie zadawać tyle pytań nieznajomym?
– Moja mama nie żyje.– dziewczynka posmutniała.

To dlatego płakała?

– Moja też. – powiedział Pan, ale wciąż bardziej obojętnym tonem.

Dziewczynka spojrzała ja niego smutno.
– Powinnaś... Iść spać.
– Czy wrócisz tu jeszcze? – zapytała.
– Raczej nie... – odsunął się od niej i skoczył.

Dziewczynka wystraszona podbiegła do parapetu i spojrzała w dół, ale chłopaka tam nie było, wzniósł się w niebo i teraz wisiał w powietrzu naprzeciwko niej.
– Umiesz latać! – krzyknęła ucieszona.
Chłopak tylko uśmiechnął się ostatni raz i odleciał.

Malutka blondynka przez chwilę wpatrywała się w niebo, aż w końcu znużona położyła się do łóżka i zasnęła.
Od tamtego czasu nie spotkała już tajemniczego chłopca, z biegiem czasu wzięła to spotkanie za sen.

Zapomniała...