A Simple Love Story

3

"Heb je haast?", m'n moeder kijkt me raar aan.

"Ik ga om 14u die nieuwe jongen een rondleiding geven door het dorp, dat heb ik toch gezegd."

"Je hebt nog tijd genoeg." antwoordde mijn moeder met een grijns.

...

Na het eten rende ik meteen naar boven. Ik wou nog wat make up opdoen want op mysterieuze wijze verscheen er een enorme puist op mijn voorhoofd. Ik wou ook nog snel van kleren veranderen want ik had gym vanochtend en de stank is niet te houden.

Ik neem een jegging met gaten bij de kniën en een leuke sweater. Ik doe er gewoon m'n witte -eigenlijk niet zo witte- all stars bij.

Kwart voor twee. Ik ren naar beneden,zeg nog even m'n ouderd gedag en neem dan m'n fiets. Het is maar 5 minuten rijden en toch ga ik pijlsnel vooruit. Ik ben graag op tijd.

Natuurlijk ben ik te vroeg en moet ik wel even in de kou wachten. Maar na enkele minuten komt Ethan aan fietsen. Ik zwaai ook al is hij nog redelijk ver.

"Hey Kiara!" roept hij van ver.

"Hi!" piep ik eruit. Het was echt kouder dan ik dacht. "Wat wil je eerst zien,Ethan?"

"Jij bent de gids!" Hij lijkt totaal geen last te hebben van de kou.

"Ik kan je de bibliotheek laten zien of het zwembad, heb je het stadhuis al gezien?"

"Is dat het enige dat je kunt zien in deze stad?" zegt hij al lachend.

"Ik heb wel een plekje dat ik je kan laten zien! Het is niet zo ver fietsen. Volg me!"

We fietsen naast elkaar en we praten over onze hobby's. Zo vertel ik hem dat ik al jaren ga dansen en dat ik hoop om er mijn beroep van te maken en dat ik ook wel een beetje kan zingen. Hij speelt gitaar en in Engeland reed hij soms paard. Maar hier kan dat niet meer

Ik wou nog vragen waarom hij naar België was gekomen, en vooral waarom dit dorp? Maar toen waren we aangekomen op onze bestemming.

"Waar zijn we in godsnaam?" vraagt hij onzeker.

"Dat zul je zo wel zien" Ik kan het niet laten om geheimzinnig te grijnzen.

We volgen een klein padje en klimmen over een klein hekje. Dan staan we daar naast elkaar in een groot weiland met laag gras. In de zomer staat deze weide vol bloemen maar in de winter vind ik het nog mooier.

"Dit is inderdaad een mooi plekje" zegt hij terwijl hij z'n jas uitdoet zodat we er op kunnen gaan zitten. Hij ploft neer en ik ga naast hem zitten.

"Ik kom hier altijd als ik alleen wil zijn. Vroeger stond hier een speeltuin." Ik wijs naar een open plekje. "Daar stond de schommel."

"Waarom staat ie er nu niet meer?" vraagt hij, recht voor zich kijkend.

"Er is hier eens een ongeluk gebeurd. Toen wou niemand hier meer komen. En hebben ze alles afgebroken. Nu worden er soms tentfuiven georganiseerd. Maar ik kom hier gewoon als ik zin heb."

Nu kijkt hij me aan. Voor enkele seconden. Het lijken wel minuten. is het doodstil. Tot een vogel overvliegt en een deuntje fluit.

We zitten daar zo nog voor een uur of twee. Soms praten we over koetjes en kalfjes maar soms is er ook stilte. Het is geen ongemakkelijke stilte, maar een rustgevende stilte.

Als Ethan plots opstaat, keren we terug naar onze fietsen en scheiden onze wegen. Ik fiets regelrecht naar huis. Maar deze keer niet zo snel. Ik geniet ervan. Ik weet dat er nog een berg huiswerk op me staat te wachten, na de afgelopen uren kan mijn dag niet meer stuk.

Wat is er mis met me?

A/N heyy! Lang hoofdstuk deze keer. Ik vind dat het verhaal nu pas echt begint haha. Ik heb al veen ideëen in mijn hoofd alleen weet ik nog niet echt hoe ik ze moet verwoorden. Misschien duurt het wat langer voor het volgende hfdstk komt! Comment &vote !!♡
XX