SWAMP

1.BÖLÜM

İnsan aynı anda hem karanlığı hem de aydınlığı yaşayabilir mi?

_Geçmiş olsun. Umarım bir daha bu lanet yere düşmezsin.

Bu dediği şeyle gözlerinin içine acınacak bir hal ile baktım.

_Emin ol dışarı dünya daha berbat.
Umarım...yine düşerim.

_Sen delişmişsin dostum. Kim ister hapishane köşelerinde ailesin yaşamayı?
_Ben.

Gardiyan daha fazla laf yetiştiremeyince eşyalarımı eline tutuşturduktan sonra "sıradaki!"deyince çıkıp kapısına vardım istemeyerek.

_Geçmiş olsun.
Dedi kapıdaki görevli.
Kapıyı açıp gitmemi bekledi.

Çıkmadan şöyle bir etrafa baktım. Hapishaneye girme sebebi film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti.

Flashback
_Dumuyor!...kahretsin yapamıyorum.

Ayağımla tüm gücümle frene basıyordum.

Frenin durmaması,önüme babamın şirket ortağının çıkması,ona çarpmam, adamın yere taklalar atarak düşmesi , benim direğe çarpıp arabamın durması,başımdaki kanayan yaradan sağlam çıkmam...

Sadece 10 saniyeydi.

10 saniye...

Babama frenlerin tutamadığını kendimi parçalarcasına anlatmaya çalışmam Ama babamın beni dinlemeyip beni polislere vermesi.

Düşündüm de,ne acı...

Normal bir baba olsaydı belki de suçu üstlenirdi,ya da para verip cezadan kurtarırdı.

Hayır o öyle yapmadı.
"O cezasına çekmeden bu eve girmeyecek. Bu çocuğun takıntılı hastalığı yüzünden başımıza gelmeyen kalmayacak!
Dedikten sonra ne annem ne de abimin dedikleri babam için bomboştu.

Hakîm 3 yıl hapse ve 500.000 Won para cezasına çarptırıldığımda annemin kalp krizi geçirdiği ve apar topar hastaneye götürdüklerini de hatırlıyorum.

flashback

Onu hastaneye beni hapse...
Hangi anne yüreği buna dayanır?

Keine ben ölseydim dedim o anları yaşadığımda.
Keşke ölseydim de mahkemelerde sürünmeselerdi benim yüzümden diye.

Gözlerimi kapatıp derim nefes alıp verdim.

_ Yeni hayat...ha Jimin...

_Geçmiş olsun efendim. Babanız sizi bekliyor. Buyurun.

Uzun süredir yanımızda çalışan, nerdeyse babamın sağ kolu mertebesine gelmiş koruma bana, arabanın kapısını açıp geçmeli bekliyordu.

Eşyalarım alınırken arabaya bindim.
Kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapattım.

Maziler aklıma gelince sol gözümden bir damla yaş geldiğini hissettim.

22 yaşımda hapse girdim. Yaşıtımdakiler,sevgilileriyle ya da arkadaşlarıyla sahile, sinemaya giderlerken. 4 duvar arasındaydım .

Arkadaşlarım olayı öğrendiklerinde bana katil gözüyle bakmışlardı. Annem hariç.
O diğerleri gibi değil...

Şimdi kendime daha çok sinirlendim.
Bu zamana kadar neden kendimi öldürmeyi denemedim?

Ağzıma aldığım tek tat acı gibi gelmişti 3 yıl boyunca.
Ve sanıyorum ki bundan sonra da böyle olacak. Ve yıne sanıyorum ki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.