İNKİSÂRI HAYAL (Töre Serisi 1 Bitti. Tekrar Yazılıyor)

17. Anne Babanın günahı

"Ey insan, Kaf Dağı kadar yüksekte olsan da kefene sığacak kadar küçüksün. Unutma, üzdüğün kadar üzülürsün."
Şemsi tebrizi

.....

Sofia ve Serhat babasıyla birlikte hastaneden çıkmıştı. Kenan Bey 'in durumu gayet iyiydi. Sofia Kenan Bey 'in yanında oturmak istedi. Babası bir şey demedi. Serhat'ta diyemedi. Serhat dikiz aynasından genç kızı bir yandan izliyor bir yandan arabayı kullanıyordu.

Kenan Bey onların bu hâline çok üzülüyordu. Ama Nilgün Hanımdan habersiz bir şey demek istemiyordu. Eve vardıklarında arabayı park edip indiler. Sofia babasının kolundan tuttu Serhat'ta diğer taraftan tutup içeriye girdiler. Birbirlerine bakmamak için büyük savaş veriyorlardı. Nilgün Hanımlar
Kahvaltı yapmayıp onları hazır halde bekliyorlardı. Cihan Sofia ve Serhat 'ın durumuna çok üzülmüştü öğrendiğine annesinin haberi olmadığını biliyordu.

Ama Mayda Gül Hanım a beyninde tümör olduğunu söylemişti kimseye söylememesi için yemin ettirmişti. Kenan Bey 'ı oturttular. Kenan Bey genç çifte bakarak
"Serhat Sofia hadi siz dinlenin çok yoruldunuz."
"Bir şey olmaz baba Ama Sofia 'nın dinlenmesi lazım uyku önemli onun için doktor iyi uyuması gerektiğini söyledi." Sahi bu durumda bile Sofia ’yı mı düşünüyordu. Genç kadın genç adama doğru bakarak
"Gerek yok ben iyim böyle."
"Serhat haklı kızım hadi sen yat!" Sofia gerçekten de çok yorgundu ama Serhat 'ın kızaran gözlerini görünce
"Serhat 'ın gözleri de kızarmış onunda uyuması lazım. "Serhat zoraki gülümsedi. Hasret, Cihan ve Barış onların bu hallerine her ne kadar imrenerek baksa da üzülüyorlar di. Serhat'ta kalktığında odasına geçti.

Malum Sofia inadı tutsaydı asla gitmezdi.  Sofia kararsızdı. Girip girmeme konusunda girmeye karar verdiğinde Serhat gömleğini çıkarmıştı o sırada Sofia gözlerini kaçırdı
"Şey ben pijamalarımı alacaktım." Serhat gözlerini kaçıran kıza hüzünle baktığında hızlıca üzerine tişörtü geçirdi.
"Tabi al!" Genç adam çıkacakken Sofia durdu. Gözlerinin içine baktı sevdalı olduğu adamın
"Dur Serhat!" Serhat afalladı.
"Sen burada kal ben Sevcan 'a yeni oda hazırlattım. Senin odan burası sonuçta.'' Serhat kapıyı kapattı. Genç kızı kapıyla kollarının arasına aldığında
"Bizim odamızdı Sofia bizim! Ölüyorum be kızım ölüyorum yapma böyle!" Sofia gözünden akan yaşın farkında değildi.

"Bir bebek olayı bizi ne hale getirdi. Ben nefes almadan yaşayabilir miyim sanıyorsun? Benim nefesimde sendin yaşama sebebimde ama şimdi madem kardeşiz ona göre davranmalıyız. Boşanma davası açman makul bu halde evli kalamayız!" Serhat genç kızın son konuşmasında bıraktı. Haklıydı. Boşanmaları gerekiyordu. Bu evlilik böyle süremezdi. Genç adam yatağına oturdu. Karısının yastığını alıp kokusunu içine çekti. Sanki o varmış gibiydi.

Yastığı yerine koydu. Kendi tarafına uzandı. Genç kızın hayali vardı. Sofia Serhat 'ın odasının yan tarafındaydı. Yüreği açıyordu ilk defa onsuz uyuyacaktı peki ya buradan gitseydi onsuz yapar mıydı bilmiyordu. Genç adam dayanamayıp yanındaki odaya gitti girip girmeme konusunda kararsızdı.
Genç kız onun yanına gidecekti onunda eli kapının kulpundaydı ama oda kararsızdı ikisi de habersizdi aynı kapının kulpunu tuttuklarından.

Serhat hemen gözündeki yaşı sildi. Elini yumrukla duvara vurup odasına girecekken Sofia gelen ayak sesinin Serhat olduğunu zannedip kapıyı açtı. Tahmini doğruydu genç kızın sevdiği adam kendi odasının yanında duruyordu. Göz göze gelmişlerdi. Nilgün Hanim onların bu hallerini gördüğünde içten içe yüreği sızladı. Serhat hemen

"Yarın avukat gelip gerekli bilgileri verecek boşanmak için." Sesi titrek geliyordu hâlbuki aramamıştı bile. Nilgün hanim bunu duyduğunda vicdani sızladı daha fazla dinleyemedi hemen uzaklaştı oradan.
"Tamam ya-yarın işe gitmem izin alırım." Hem kekeleyerek hem de titrek sesle söyledi genç kız. Anne babanın günahını neden çocukları öder ki bu hayatta.
"Son kez sarılabilir miyim?" dedi genç adam Sofia gözyaşı içinde onayladı üzerinde mikimauslu pijaması vardı genç kızın ikisi de birbirine sıkıca sarıldı.