Gece boyu izledi kadın genç adamı
Gülüsünü
Nefes alışverişini
Yüzünü
Her şeyini
Geçmişin gösterdiği ihanete rağmen o adamla olmak istedi . Ve şimdi bir kız düşünün Yunanistan 'dan Nevşehir 'e mastır yapmak için geliyor. Geldiğinde ise töre...
Herkese merhaba Hazan vaktinde sevda kitap oldu tüm internet sitelerinde ulaşabilirsiniz
Nevşehir'e inen uçağı hayal edebilirsiniz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.....
İnsan evinden, memleketinden ayrılır mıydı? Belki de rahat bir nefes almak için ayrılmak zorundaydı. Sofia derin bir nefes aldı, verdi. İlacını içtikten sonra annesiyle babasının resmini alarak sadece gülümsedi. Dertleşecek, konuşacak kimsesi yoktu. Babası ve annesinden sonra kendi ayaklarının üstünde durmayı başarmıştı. Mesela en basiti babaannesi ve dedesine yakın olmasına rağmen onu kabul etmemişti. Neden mi? Babası aşiret Kürt kızıyla evlendi diye... Küçük kız çocuğu epilepsi hastası diye! Ayıplamışlardı genç kızı bu hastalığından dolayı. Babası bu duruma daha faza dayanamayıp annesi ve babasına mesafe koyduğundan beri hiç konuşmamışlardı. Konuşmayı da düşünmüyordu.
Elindeki resmi valizine koydu. İlaçlarını çantasına koyduğunda son kez evine baktı. Gülümsedi. Spor ayakkabılarını giydiği gibi kapıyı kapatmıştı. Çağırdığı taksi on dakikaya geldiğinde taksici valizi alıp bagaja koydu. Genç kız son kez evine bakarak Hoşça kal çocukluğum diye sessizce mırıldandı. Taksiye bindiğinde taksiciye havalimanına gideceğini söyledikten sonra camı açmıştı. Sarı saçlarının rüzgâr eşliğinde bozmasına izin verdi. Geçmişin izleri onu takip ediyordu sanki. Neden bilmiyordu fakat tarif edemediği bir his vardı içinde Sofia 'nın. Sanki kaybolmuş bir beni bulmaya gidiyordu. Havaalanına yaklaşan taksiyi genç adamın sesi kendine getirip havaalanına geldiğini anlamıştı. Parasını taksiciye verdikten sonra taksici valizi çıkartıp verdikten sonra eline valize alıp teşekkür ettikten sonra havaalanına girmeden önce son kez durdu. Rüzgâr elbisesinin uçları uçuştururken o gözlüğünü çıkartıp son kez baktı geçmişine, hayallerine... Nefes alarak tekrardan valizin kulpunu tutup içeri girdi. Gerekli işlemleri hallettikten sonra koltuğuna geçmişti. Eh tabiki cam kenarına geçmemek olmazdı. Uçak yarım saat sonra havalandıktan sonra geçmişine daldı Sofia. Hayat onu bir kıytı köşeye atmış gibi hissediyordu. Yaşadıklarından dolayı mı bilmiyordu lakin çok yorulmuştu. Doğru düzgün kimseyle konuşmazdı. Bembeyaz bulutları seyre daldığında sanki annesiyle babası on izlediğini düşünürdü. Şuanda tek istediği şey sadece Nevşehir'de mastır yapmak, kariyerini yükseğe çekmekti. Peki ya geçmiş? İşte o sıkıntıydı...
Geçen birkaç saatin ardından Kapadokya havalimanına inmişti. En sonunda yerinden kalkıp uçaktan indi. Valizini aldığında kendini hızlıca dışarı attı. Nevşehir'in kokusunu içine çekerek Yeni yaşama merhaba! Diye kendi kendine söylendi. Gelen taksinin kulpundan tutacağı sırada bir el daha hissetti. Öfkeyle yanındaki kişiye baktığında gözleri kahvelere takıldı.
''Ben çağırdım.''
''İşe yetişmem gerekiyor.''
''Başka taksiye binebilirsiniz.'' İkisinin elleri aynı arabanın kulpundayken taksici o sırada gitmişti.
