Ραφαηλία
Το δυνατό φως εισβάλλει στο δωμάτιο από τα παράθυρα του δωματίου, αναγκάζοντάς με, να ξυπνήσω. Νιώθω τα μάτια μου βαριά και έχω έναν τεράστιο πονοκέφαλο. Πως να μην έχω; Επεξεργάζομαι το χώρο γύρω μου και συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στο δωμάτιο του Μιχάλη. Για καλή μου τύχη φορούσα όλα μου τα ρούχα. Όσο ευγνώμων κι αν νιώθω, μου φαίνεται αρκετά περιέργο. Με αργά αλλά σταθερά βήματα καταφέρνω να σηκωθώ απο το κρεβάτι και η πρώτη μου σκέψη είναι πως θα αντιμετωπίσω τον Μιχάλη. Δεύτερη το κινητο μου το οποιό βλέπω να φωτίζεται. Η Ζωή. Ο Αχιλλέας. Σκατά, ο Αχιλλέας.. Τον είχα ξεχάσει. Νιώθω να με καταβάλει το άγχος. Τι θα του πώ; Με ψάχνει. έχω 10 κλήσεις και άπειρα μηνύματα.. Ω θεέ μου ξέρει. Τελείωσε. Ραφαηλία. Μην πανικοβάλεσαι. Πως μπορεί να ξέρει εφόσον δε του έχεις αναφέρει ποτέ και τίποτα για τον Μιχάλη; Ηρέμησε. Απαντάω στην Ζωή η οποία με βομβαρδίζει με ερωτήσεις και για καλή μου τύχη, μου διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα με τον Αχιλλέα, για την ώρα. Του είπε πως ήμουν αρκετά μεθυσμένη και δε μπορούσα να επικοινωνήσω. Μου έφυγε ένα βάρος.
Βγαίνοντας απο το δωμάτιο επεξεργάζομαι τον χώρο γύρω μου ψάχνοντας, προφανώς τι άλλο; Τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης άφαντος. Πλησιάζω την κουζίνα και το μάτι μου διακρίνει ένα παυσίπονο και ένα ποτήρι νερό επάνω στον πάγκο. Χαμογελάω απαλά και πιάνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται κάπως που δεν είναι εδώ.. Την σκέψη μου διακόπτει για άλλη μια φορά το κινητό μου. Αυτή την φορά απο το αγόρι μου. Αν θυμάμαι ακόμα ότι είναι αγόρι μου γιατί μάλλον το έχω διαγράψει απο το κεφάλι μου. Δαγκώνω νευρικά το χείλος μου και νιώθω πάλι άγχος.. Να το σηκώσω; Ή όχι; Αν δε το κάνω θα με υποψιαστεί.. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και απαντώ.
«Αχιλλέα;»
«Μωρό μου; Επιτέλους! Ξέρεις πόσο πολύ έχω ανησυχήσει; Γιατί δεν απαντούσες..» Άρχισε έναν μονόλογο αλλά είχε χάσει την προσοχή μου από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Όταν συνειδητοποιώ οτι τελείωσε, το μόνο που καταφέρνω να ξεστομήσω είναι ένα ξερό «Συγγνώμη.»
«Γυρίζω πίσω, σε μισή ώρα θα είμαι στο σπίτι σου. Φιλιά»
Πανικός. Τρέχω από το σπίτι του Μιχάλη, βρίσκω ένα τυχαίο ταξί με προορισμό το σπίτι μου. Πρέπει να με βρει εκεί πάση θυσία.
**
Μιχάλης (χθες το βράδυ)
Την αφήνω απαλά στο κρεβάτι μου και δίνω μια στιγμή στον εαυτό μου και την παρατηρώ. Είμαι μαλάκας. Έχω το πιο όμορφο κορίτσι κοντά μου και το μόνο που κάνω είναι να την πληγώνω. Μα καλά πόσο δύσκολο μου είναι να πιστέψω πως μπορεί όντως να είμαι ερωτευμένος με μία κοπέλα; Αλλά τώρα ξέρω. Και πρέπει να την αφήσω να φύγει αν θέλω να είναι ευτυχισμένη.. Εξαφανίζομαι απο το δωμάτιο και πηγαίνω να βρώ συντροφιά στον καναπέ μήπως και με πάρει ο ύπνος με καμία σειρά. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πόσο λάθος έχω φερθεί..
