«Ποιος είναι;» με ρωτάει η Ζωή. «Άμα ήξερα θα σου έλεγα» Το χτύπημα στην πόρτα ακούγεται άλλη μία φορά. «Πάω να ανοίξω» μου δηλώνει. Σηκώνετε από το κρεβάτι και ακούω την πόρτα να ανοίγει. Ψίθυροι ακούγονται αλλά δεν μπορώ να διακρίνω ποιος είναι. Είναι σίγουρα άντρας. «Πέρασε μέσα» του λέει η Ζωή και βλέπω μια αντρική φιγούρα στο δωμάτιο. Χριστέ μου.. Σηκώνομαι όρθια και τρέχω πάνω του. Τσιρίζω και τον αγκαλιάζω. Στην αρχή ξαφνιάζετε αλλά μετά ανταποδίδει. «Μάριε» φωνάζω και τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά. «Ήρεμα μικρή» μου λέει και με σπρώχνει ελαφρά για να τον αφήσω. «Τι κάνεις εδώ;» τον ρωτάω με έκπληξη. Η αλήθεια είναι πως δεν τον περίμενα. Σπουδάζει στο εξωτερικό και μου φαίνεται περίεργο. «Ωραία υποδοχή, ούτε ένα 'τι κάνεις;'» παραπονιέται. Πόσο μου έχει λείψει. «Έλα τώρα πως ήρθες;» Κάθομαι στο κρεβάτι, δίπλα μου η Ζωή και εκείνος στο απέναντι. «Γύρισα από Αγγλία και πήγα στην Εύβοια, δεν σε βρήκα εκεί και η μαμά σου μου είπε ότι είσαι Ρόδο, πήρα το πρώτο καράβι και ήρθα!» Έκανε τόσο δρόμο για εμένα; Τον αγαπάω πάρα πολύ.
Για όσους θέλουν να μάθουν ο Μάριος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου. Είναι οικογενειακός φίλος και τον ξέρω από τότε που ήταν 5 χρονών. Δυστυχώς όταν πήγαινα 1η λυκείου –εκείνος 2α – μετακόμισε Αγγλία τον βλέπω σπάνια. Είναι υπέροχος κολλητός.
«Ήρθες από εκεί μόνο για μένα; Θεέ μου σε αγαπάω πολύ. Μου έλειψες το ξέρεις;» του λέω. «Δεν δυσκολεύτηκα πολύ για να σε βρω, ρώτησα την μητέρα σου σε πιο πανεπιστήμιο είσαι και μετά πήρα άδεια για πρόσβαση στην εστία. Και μένα μου έλειψες πολύ. Είναι δυνατόν να ερχόμουν Ελλάδα χωρίς να σε δω;» Χαμογελάω, είναι πραγματικά τέλειος. «Λοιπόν από εδώ η φίλη μου η Ζωή» Δώσανε τα χέρια τους και χαιρετηθήκανε. «Θες να πάμε για ένα καφέ;» προτείνω. «Πολύ καλή ιδέα» μου λέει. «Ζωή θα έρθεις;» την ρωτάω. «Συγνώμη αλλά κανόνισα με τα αγόρια, και σε σένα υπολογίζαμε αλλά φαντάζομαι τώρα όχι» μου λέει. Ευτυχώς που ήρθε ο Μάριος. Δεν θα αντέξω να δω τον Μιχάλη με εκείνη την τεράστια πιπιλιά. «Μήπως να πήγαινες μπορεί να σε περιμένουν» λέει ο Μιχάλης. «Πας καλά; δεν υπάρχει περίπτωση! Πάω να αλλάξω» Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο. Αφού πρώτα πάρω τα ρούχα μου. Σε δέκα λεπτά είμαι έτοιμη και βγαίνω έξω. Φοράω ένα τζιν, μία πλεκτή μπλούζα με ένα φουλάρι από πάνω και τις μπότες μου. Βγαίνω έξω και βλέπω τον Μάριο και την Ζωή να συζητάνε. «Πάμε;» ρωτάω τον Μάριο και εκείνος μου γνέφει. «Θα σε πάρω τηλέφωνο για το βράδυ, μου το υποσχέθηκες» μου λέει και γελάμε. «Εντάξει, εντάξει»
