«Συγνώμη γι αυτό» απολογήθηκα στον Μάριο και ξανά κάθισα στην θέση μου. «Δεν πειράζει μου λέει γελώντας. «Λοιπόν όπως άκουσες το βράδυ θα βγω. Θες να έρθεις μαζί μου;» τον ρώτησα. «Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα» αμέσως απογοητεύτηκα. Θα είναι εδώ μόνο για μια μέρα ακόμη και θέλω να περάσω όλη την ώρα μαζί του. «Γιατί; Έλα θα περάσουμε ωραία!» του λέω κάνοντας του τα γλυκά μάτια. «Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος Ραφ. Τι λες να κοιμηθώ μερικές ωρίτσες και να έρθεις το βράδυ να κοιμηθείς στο ξενοδοχείο μου;» Και αυτό μου θυμίζει τους παλιούς καιρούς. Που κοιμόμασταν αγκαλιά τα βράδια, άλλες φορές και καθόλου απλά ήμασταν αγκαλιασμένη. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθώ, μου λείπει τόσο πολύ που θα εκμεταλλευτώ την κάθε στιγμή μαζί του. «Φυσικά, δώσε μου την διεύθυνση του ξενοδοχείου σου και θα έρθω εκεί το βράδυ» Μου έδωσε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου του και φύγαμε.
Μπαίνω στο δωμάτιο μου αλλά η Ζωή δεν έχει έρθει ακόμα. Έτσι την παίρνω τηλέφωνο. Στο τρίτο χτύπημα απαντάει.
«Ναι;»
«Έλα, που είσαι;»
«Στην καφετέρια με τα αγόρια, σε λίγο θα έρθω να ετοιμαστούμε»
«Εντάξει» της λέω και το κλείνουμε. Για κακή μου τύχη αύριο έχω μάθημα όποτε κάθομαι λίγο και διαβάζω.
2 ώρες αργότερα...
«Ξύπνα Ραφαηλία» ακούω μια φωνή να μου λέει και πετάγομαι από το κρεβάτι. «Για όνομα του Θεού Ζωή με κατατρόμαξες!» σχεδόν τσιρίζω. «Εντάξει συγνώμη! Σήκω τώρα και ετοιμάσου γιατί σε μιάμιση ώρα θα περάσει να μας πάρει ο Φίλιππος» μου λέει και εγώ γνέφω. Σηκώνομαι και σχεδόν σέρνοντας μπαίνω στο μπάνιο. Γεμίζω την μπανιέρα με νερό και βάζω αφρόλουτρο. Αφαιρώ ότι ύφασμα υπάρχει πάνω μου και βυθίζομαι στην μπανιέρα. Νιώθω όλους τους μυς μου να χαλαρώνουν. Βουτάω μέσα το κεφάλι και απολαμβάνω την στιγμή. Βγαίνω έξω όταν καταλαβαίνω ότι χρειάζομαι αέρα. Κάθομαι έτσι για τουλάχιστον δέκα λεπτά, αλλά δεν έχω χρόνο και κάνω κανονικά μπάνιο. Μόλις τελείωσα, τυλίγω μία πετσέτα γύρω μου και βγαίνω έξω. Μόλις βγαίνω εγώ μπαίνει η Ζωή. Βάζω τα εσώρουχά μου και στεγνώνω τα μαλλιά μου. Η Ζωή μου έχει διαλέξει ήδη τα ρούχα μου θα βάλω. Είναι μία ψηλόμεση άσπρη φούστα, με ένα μαύρο croptopκαι συνδυασμένο με ένα ζευγάρι πλατφόρμες. Μου αρέσει πάρα πολύ. Πιάνω τα μαλλιά μου μια εντυπωσιακή κοτσίδα, ενώ αφήνω τις αφέλιες μου κάτω και βάφομαι ελαφρά. Μόλις ήμασταν και οι δύο έτοιμες, ο Φίλιππος έστειλε μήνυμα στην Ζωή να κατέβουμε. Στο αμάξι ήταν και ο Μιχάλης. Ωραία θα περάσουμε. Μπαίνουμε μέσα ακούγοντας τα σχόλια των αγοριών για το πόσο όμορφες ήμαστε απόψε. «Χαίρομαι που ήρθες Ραφούλι» μου λέει ο Μιχάλης ψιθυριστά. Η Ζωή και ο Φίλιππος δεν μα άκουγαν γιατί η Ζωή του έκανε "διάφορα" από την πίσω θέση αν καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. «Κι εγώ» του λέω και χαμογελάω. «Ήμαστε και εμείς εδώ» λέει ο Μιχάλης και εγώ γελάω. «Παράτα μας Μιχάλη» λέει η Ζωή και συνεχίζει να "γλύφει" τον λαιμό του Φίλιππου.
