Έχει κυριεύσει στο μυαλό μου και εγώ θέλω απλά να φύγω όσο μακριά του γίνετε. Πρέπει να τελειώσει όλο αυτό που νιώθω για κάποιον που τον ξέρω μονάχα δύο μήνες, εκείνος δε θα νιώθει τίποτα για μένα. Δε θέλω να τον αντικατάστησω, όχι, δε θέλω. Απλά θέλω να τον ξεχάσω, πλέον είμαι με τον Αχιλλέα και δε μπορώ να ασχολούμαι άλλο μαζί του, όσο κι αν ξέρω οτι αυτό πονάει μάλλον πονάει μονο για εμένα κι όχι για εκείνον. Αλλά τι μπορούσα να περιμένω από ένα άτομο που για το μόνο που νοιάζεται είναι ποιές ρίχνει στο κρεβάτι του. Όπως όταν μου ζήτησε να κάνουμε έρωτα, για μένα ήταν έρωτας για εκείνον ήταν απλά ενα πήδημα. Όσο το σκέφτομαι θέλω να ουρλιάξω. Δε το πιστεύω ποσό είχα μεθύσει απο εκείνον γιά να δεχτώ κάτι τόσο ηλίθιο. Απλά, τέλος.
Η δόνηση του κινητού μου ήχισε στα αφτιά μου και έκανα ενα μορφασμό, τέντωσα το χέρι μου να πιάσω το κινητό μου, έχοντας ακόμα κλειστά τα ματια μου, το έριξα κάτω. Βρίζοντας από μέσα μου έσκυψα και το πήρα από το πάτωμα. Αχιλλέας. «Ωραία.» μούγκρησα και το άφησα πάλι πίσω αγνοώντας τη κλήση του.
***
Είχα βγει λίγο έξω, με έπνιγε το δωμάτιο στις εστίες και ήθελα απλά να φύγω. Η μαμά μου με πήρε τηλέφωνο κι έτσι κάθησα στο πιο κοντινό παρκάκι που βρήκα. Μιλούσαμε για τουλάχιστον μισή ώρα μιας και ειχαμε να μιλήσουμε μέρες με όλα όσα γίνονται τελευταία, της είπα και για τον Αχιλλέα. Μάλλον εκείνη χάρηκε πιο πολύ που είμαστε μαζί παρά εγώ... Άρχισα να της λέω πόσο χαλιά είναι οι εστίες και πόσο πολύ θέλω να φύγω. Τότε ήταν που μου είπε κάτι και είχα μείνει κόκαλο χωρίς να μπορώ καν να μιλήσω.
«για την ακρίβεια αν θες να φύγεις μπορείς»
Γέλασα σιγά. «και που να πάω;»
«νοίκιασε σπίτι» είπε σοβαρά και εγώ ξαναγέλασα.
