«Σήμερα θα σε κάνω ακόμα πιο κούκλα» μου λέει και χαμογελάει. «Δεν έχω τέτοια ρούχα» μουρμουρίζω, προσπαθώντας να το αποφύγω. «Θα φορέσεις τα δικά μου» Φοράμε και το ίδιο νούμερο γαμώτο. Πηγαίνει στην ντουλάπα και την ανοίγει. Πετάει στο κρεβάτι ένα άσπρο φόρεμα με ροζ λεπτομέρειες και κουφετί γόβες. Το φόρεμα είναι λίγο πιο πάνω από το γόνατο, κολλητό και η πλάτη είναι έξω μέχρι το μπούστο. Είναι πανέμορφο, αλλά όχι για μένα. «Αυτό είναι το πιο σεμνό μου φόρεμα» λέει και κλείνει την ντουλάπα. «Δεν υπάρχει περίπτωση » της λέω και της πετάω το φόρεμα πίσω. «Για μένα σε παρακαλώ» μου λέει. Ξεφυσάω. είμαι σίγουρη ότι θα το μετανιώσω. Πηγαίνει στο μπάνιο να ετοιμαστεί. Βγάζω τα ρούχα μου και βάζω αυτά που μου έδωσε. Κοιτάω τον εαυτό μου στο καθρέφτη. Ουαου. Αυτές οι γόβες δείχνουν τα πόδια μου να φαίνονται ατελείωτα. Βγαίνει έξω και με κοιτάει. «Είσαι πανέμορφη» μου λέει και ανοίγει ελαφρώς το στόμα της. «Και εσύ το ίδιο» μουρμουρίζω. Φοράει ένα σκούρο μπλε στράπλες φόρεμα, με σχέδια στο μπούστο και στο ίδιο χρώμα γόβες. «Καλά θα σκίσουμε σήμερα. » Μου ισιώνει τα μαλλιά και μου βάζει λίγο μάσκαρα και απαλό ροζ κραγιόν.
Βγαίνουμε από το αμάξι του Φίλιππου και το κλαμπ είναι γεμάτο. Σε μια άκρη βρίσκετε ο Μιχάλης και λογικά ο Σταμάτης. Πάμε κοντά
τους. Ο Μιχάλης φοράει μια τζιν βερμούδα και αμάνικη μπλούζα ενώ ο Σταμάτης τζιν με άσπρο πουκάμισο. ο Σταμάτης είναι πολύ ωραίος, έχει κάστανα μαλλιά και γαλάζια μάτια. «Γεια» λέω ντροπαλά. «Γεια σου ραφουλι» λέει ο Μιχαλης και χαμογελάει πονυρα. Πόσο μου την σπάει αυτό! άκου εκεί "ραφουλι" Είναι δυνατόν; τι μαλάκας Θεέ μου. Φουντώνω. «Σταμάτης» μου λέει. «Το ξέρω» μουρμουρίζω. «Τι;» με ρωτάει. «Ραφαηλια, λεω». Του χαμογελάω. «Δεν πάμε μέσα;,» Λέει ο Φίλιππος. Όλοι υπακούμε και μπένουμε μέσα. Πάμε και καθόμαστε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι. Δίπλα μου καθετε ο Μιχάλης. «Λοιπόν Ραφούλι» μου λέει. «Μην με λες έτσι» του λέω ψυχρά και αυτομάτως κοιτάω αλλού. «Γιατί;» κάνει μια παύση. πάει κοντά στο λαιμό μου και αγγίζει τα χείλια του στο δέρμα του. Αμέσως ανατριχιάζω. Δεν μπορώ να κουνηθώ και δεν θέλω εδώ που τα λέμε. «είναι τόσο αθώο, σου πάει τόσο πολύ» ψυθιρίζει. «Μα τι κάνεις;» σχεδόν φωνάζω. κάνεις δεν αντιλαμβάνεται την σκηνή μας. Εξάλλου έχει πολύ φασαρία εδώ μέσα. «Χαλάρωσε» μου λέει αλλά εγώ τσιτώνω ακόμα περισσότερο. Σηκώνομαι και πάω γρήγορα στο μπάνιο. Δεν θα το ανεχτώ εγώ αυτό. Δεν θα γίνω ένα από τα τσουλάκια που πάει και πηδάει.
