Έχω πάρει την απόφασή μου. Αφού θέλει να παίξουμε αυτό θα κάνουμε. βάζω τις πλατφόρμες μου και ξανά βάζω κόκκινο κραγιόν. «Είσαι πανέμορφη, που θα πας;» με ρωτάει η Ζωή ενώ φτιάχνομαι στον καθρέφτη. «Απλά θα πάω μια βόλτα» της λέω. «Ντυμένη έτσι;» ρωτάει. «Γιατί τι έχω;» «Μου φαίνεται πολύ βραδινό ντύσιμο» Πέρνω μια καφέ ζακέτα και την ρίχνω στους ώμους μου. «Τώρα;» «Πολύ καλύτερα» λέει. «Θες να σου φέρω καφέ;» την ρωτάω και γνέφει αρνητικά. Περνάω την τσάντα στον ώμο μου και βγαίνω έξω. Έχω τρομερή αυτοπεποίθηση αυτή τη στιγμή. Κάνεις δεν θα με σταματήσει. Μπαίνω μέσα στο αμάξι του και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και γλύφει τα χείλια του. «Είσαι πολύ όμορφη» λέει και χαμογελάω. «Ευχαριστώ» Σήμερα δεν φοράει ούτε γυαλιά ούτε καπέλο. Δείχνει πανέμορφος. «Είμαι μέσα» λέω όσο πιο άνετα μπορώ. Όση αξιοπρέπεια είχα έχει πλέον χαθεί. νιώθω λες και πουλάω το κορμί μου ή κάτι τέτοιο. δεν θα είναι έτσι όμως. από την στιγμή που είμαι ερωτευμένη μαζί του το παιχνίδι έχει αλλάξει. «Αλήθεια;» ρωτάει έκπληκτος. «Σου μοιάζω να κάνω πλάκα;» με κοιτάζει για μια στιγμή και έπειτα ξεκινάει το αμάξι. «Που πάμε;» ρωτάω. «Σε μια καφετέρια ίσως; δεν έχεις πρόβλημα» «Τέλεια, χρειάζομαι έναν καφέ!» λέω. Ο Μιχάλης με κοιτάζει παράξενα σε όλη την διαδρομή. φτάνουμε σε μια κοντινή καφετέρια. «Τρέχει τίποτα;» ρωτάω. «Σαν πολύ εύκολα δεν δέχτηκες;» Καθόμαστε σε ενα τραπέζι δίπλα στην θέρμανση. έκανε πραγματικά κρύο σήμερα. Έσφιξα την ζακέτα γύρω μου και βολεύτηκα καλύτερα στην καρέκλα μου. «Τι σε νοιάζει για πιο λόγο δέχτηκα; Το μόνο που σε νοιάζει είναι πως θα με πηδήξεις σωστά;» το παιχνίδι άρχισε. «Αν αυτό θες να με νοιάζει» γαμώτο. Με εκνευρίζει ήδη. Προβλέπεται μεγάλο Σαββατοκύριακο. «Σίγουρα δεν θέλω, μάλλον εσύ θες» λέω και τον δείχνω με το δάχτυλο μου. «Λοιπόν Ραφούλι δεν με νοιάζει μόνο αυτό» λέει. Ας τον νευριασουμε λίγο. «Μη με λες έτσι» του λέω. «Αφού θα έχουμε μια τόσο επαγγελματική σχέση δεν πρέπει να με αποκαλείς έτσι» λέω «Επαγγελματική;» «Θες να το κάνεις;» με ρώτησε και εγώ έγνεψα αρνητικά. «Τότε γιατί το κάνεις;» «Γιατί θέλω να είμαστε αστε φίλοι» «Αυτό θες; Θες να μην κάνουμε τίποτα και να μείνουμε φίλοι; Με σκοτώνει Ραφούλι» «Όχι, δεν θέλω αυτό. Δεν θέλω να μην κάνουμε τίποτα και να είμαστε φίλοι. Απλά δεν θέλω να κάνω αυτή την χαζο συμφωνία μαζί σου μόνο και μόνο για να είμαστε φίλοι» λέω και με κοιτάει χωρίς να πει τίποτα. περιμένω να μου πει πως δεν ισχύει η συμφωνία, πως είναι ερωτευμένος μαζί μου και θα προσπαθήσει για μια σχέση. αντί γι' αυτού λέει «Αυτοί είναι οι όροι» και χαμογελάει. Για μια στιγμή σκέφτομαι να πω ότι δεν θα το κάνω, θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα αλλάξω πολιτεία. Τι κάνω όμως; Δέχομαι και πίνω καφέ με έναν που θέλει σεξ από εμένα και τίποτα παραπάνω. και οι κανόνες είναι τόσο ηλίθιοι. "Δεν πρέπει να με ερωτευτείς" λες και μου είναι εύκολο να ελέγξω τα αισθήματα μου για σένα, βλάκα. «Μη το κάνεις αν δεν θέλεις» λέει..Μακάρι να ήξερα. Και θέλω και δεν θέλω. «Δεν ξέρω τι να κάνω» λέω τελικά. «Πάρε το χρόνο σου,δεν χρειάζεται να γίνει αυτό το Σαββατοκύριακο» λέει. «Λοιπόν..» θέλω να του πω ότι είναι η πιο χαζή συμφωνία που μου έχουν κάνει, βαθιά μέσα μου ξέρω ότι θέλω να το κάνω όσο τίποτα, ακόμα και αν χρειαστεί να τρώω οικογενειάκο παγωτό για 6 μήνες μετά την ερωτική μας πράξη. «Νομίζω πως άλλαξα γνώμη» Το βλέμμα του είναι κενό και με το στόμα του έχει αχηματίσει ένα "ο". Μόλις καταλαβαίνει την γελία του φάτσα, κλείνει το στόμα και ξεροκαταπίνει. «Μάλιστα» λέει ξερά και σηκώνεται όρθιος. Γαμώτο σου. Δεν θα τον χάσω έτσι. Με την άκρη των δαχτύλων μου τραβάω το μανίκι του. «Περίμενε!» σχεδόν φωνάζω και γυρίζει να με κοιτάξει. «Δεν ξέρω τι να κάνω. Θα σου τηλεφωνήσω μέσα στην βδομάδα» λέω και ορκίζομαι πως τον είδα να χαμογελάει.
