A Glimpse in Paradise

Chapter 10

Andito ako ngayon sa sementeryo para bisitahin ang lolo't lola. I lightened up the candles that I brought and prayed. Napansin kong parang may tumabi sakin.

"Hi." he greeted.

When I opened my eyes, I saw sir Amond beside me. Magkalapit lang kasi ang puntod ng mama niya sa lolo't lola ko. Ngumiti lang ako at nanatiling nakatitig sa puntod ng grandparents ko. Miss ko na sila. Ilang taon na rin. Hays.

"Alam mo ba bago pumanaw yung mama ko, sabi niya sakin na mag asawa na raw ako." sabi niya. Potek tinanong ko ba?

I stayed silent.

"Kaso paano ako aamin sa babaeng gusto ko eh na to-torpe ako." he added. "Edi umamin ka. There's nothing wrong on confessing your feelings towards someone. Tsaka walang maidudulot na maganda 'yang ka-torpehan mo." sabi ko. "Meron. What if she rejects me? What if she dislikes me?"

"Drop those 'what ifs', sir. Be positive." I then tapped his shoulder. " I like you, Carrel. NO. I love you, already. You're pretty but kinda savage sometimes. Palaban ka tsaka mabait din naman. Naiisip ko tuloy minsan, what if ikaw mapapangasawa ko. Palagi nga kitang kini-kuwento kay mama eh." he said. Yak kadiri. Wala pa nga sa isip ko ang mag-asawa pero pinapangunahan na niya 'ko. Tsaka mukhang pinagnanasahan pa ako nito. He reached for my hand. "Mahal kita, Carrel. Don't you feel the same way too?" he asked.

My eyes widened, asf! I'm halted upon his words. Pinakokonsensiya ba niya ako? At sa harap pa talaga ng mama niya? "Sir, sabog ka ba?" I asked sarcastically. "No, I'm not. Totoo. Gusto na kita simula noong nagtrabaho ka sa school. At habang tumatagal ay napapamahal ka na sa'kin." sabi niya. Agad ko namang binawi ang kamay ko.

His love confession towards me is fatuous as hell. I hate how bloviate he talks and whatsoever. Like, oh gosh help me! Love is unintelligible and complicated thing. So, "Pasensiya ka na ha, God bless." is the only answer that came out from my mouth. I then walked away from him.

Di na tuloy ako nakapag-paalam kina lolo at lola. Hays.

Andito pa rin ako sa loob ng kotse at nakasandal sa manebela. I was about to start the car when my phone rings. Oh, it's engineer.

I answered it. "Hello? Anong kailangan mo?" pagtataray ko pa.

"Saan ka?" he asked. "Wow jowa?" sabi ko. "Bakit?" dagdag ko. "Andito ako ngayon sa labas ng bahay niyo." shutaaaaaa? "ANO?!" I exclaimed.

I hanged up the phone and hurriedly went home. Ano na naman kayang pakulo ang naisipan ng tukmol na 'yon? Pagkarating ko sa bahay ay nandoon nga ang sasakyan niya sa labas. Kaya dali-dali akong pumasok sa bahay. Pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko si manang na naglalagay ng mirienda sa salas.

"Manang?!" parang gulat na sabi ko. "Uy ma'am andito ka na pala." sabi niya pagkalapag ng pagkain.

"Hi." bati ni engineer sakin.

"Manang sabi ko 'di ba 'wag kang magpapasak nang hindi mo kilala?!" sabi ko. "Pag hindi ko kilala ma'am 'wag papasukin..." sabi ni manang. "Oh. Alam mo naman pala eh." I said while my arms crossed. "...pero kapag kakilala niyo, pwedi. Lalo na kapag gwapo." sabay hagikhik. "Sige ma'am, sir, maiwan ko na po kayo. Take your time." tsaka dumiritso siya sa kusina.

"Anong ginagawa mo rito?" pagtataray ko ulit. He just smiled. " 'Di ba obvious na binibisita kita?" patanong niyang sabi. "Anong akala mo sa bahay ko, hospital? Anong akala mo sakin, pasyente?!" shuta galit na'ko ha. Charot. "Pwedi rin. Para maalagaan kita habang-buhay." he said while wiggling his brows. "Tadyak, gusto mo?"

"Joke lang! Ito naman ang bilis mapikon." palusot niya." HA-HA nakakatawa 'yong joke mo. So ano nga, bakit ka nandito?" tanong ko. He stood up and grabbed my hand. Kamuntik pa akong matalisod. "A-aray! Ano ba?" sabay bawi ko ng kamay ko. "Masakit yun ha! Tatadyakan ko 'tong sasakyan mo!"