Raven University

Kabanata 22

Kabanata 22:
Regalo

Tulala ako sa buwan habang nakahilig ang katawan sa puno. Nakadiretso ang mga paa ko at hawak ang sanga ng isang kamay. In my estimation, it's eleven in the evening now.

Isang oras na lang ang nalalabi at pasko na. But I can't feel the Christmas presence in this place. Pakiramdam ko na sa loob pa rin ako ng isang nakakatakot na pelikula. Ramdam na ramdam ko ang lamig ng hangin na umiihip sa direksiyon ko. I tremble a bit on it but I didn't bothered to hugged myself.

Hinayaan ko ang sarili na lamigin. Looking at the dark sky, I can see how people from a far are so busy right now. Iyong ilaw mula sa malayo, iba't-iba na para bang galing sa mga sasakyan mula roon. Different person who's rushing to come home to celebrate the holiday.

But I am here, still trap. Parang naghihintay na lang ng oras kung kailan kami mamamatay rito.

Until now I can't stop thinking about what Popoy said. Patuloy pa rin noong binabag ang isip ko.

"What if I become your comrade huh?" his voice echoed on my mind again. I sneered on it.

Nagulantang ako sa sinabi niyang iyon. I can't believe it! Is he serious? Siya na kabilang sa mga myembro ng konseho ay tratraydorin ang mga kasama niya para lang kumampi sa akin?

That's ridiculous!

Hindi na ako nakasagot roon. Mabilis akong tumalikod at tumakbo papalayo sa kanya. Hindi niya na ako tinangka pang tawagin o habulin dahil papalapit na sa akin si Zarco. Kung gagawin niya mahuhuli siya at baka mapagtulungan pa siya ng lahat.

I sigh and massaged my temple. Pinapasakit niya ang ulo ko dahil sa sinabi niyang iyon. I can trace the sincerity in his voice when he said it, but I am not still convince.

Kaya niya ba talagang maging traydor para lang sumama sa akin? Why would he betray those higher council anyway just to take our side?

I closed my eyes. Bakit ko ba tinatanong ang sarili ko kung wala naman akong makakapang sagot roon.

I move and leaned more on the tree. Magpapasko na pero narito ako. Nasa isang sanga ng puno at nakaupo. Katabi ko pa ang isang uwak na namamahinga.

Kung noon ay kinikilabutan ako sa mga matatalim nilang tingin, ngayon nakasanayan ko na iyon. Ilang beses ko ba naman din silang titigan pabalik. The chills and goosebumps are all gone now.

I even whistled softly and the raven look at me. Mukhang nagtataka kung bakit ako narito at katabi nila. I smirk.

May sinadya lang akong kuhanin rito. Hindi sana ako papayagan nila Lovelace na umalis dahil isang oras na lang at magpapasko na. Balak nilang mag celebrate at salubungin iyon kahit iilan lang kami.

They wanted to have fun even we're in the situation like this. Dahil baka, ito na ang huling pagsasaya namin.

Gusto kong makuha na muli ang sandata ko bago magpasko. I wonder if the higher council is celebrating the Christmas. But obviously they don't. How can an evil celebrate the holiday? They are all heartless maliban lang sa... dalawa.

Napabuntong hininga ako. Binigyan lang ako nila Zarco ng ilang minuto para lumabas at kailangan kong bumalik agad. Siguradong naghahanda na sila ngayon para sabay sabay kaming kakain mamaya.

Ayokong mahuli.

Nakarinig ako ng pagkaluskos at mga pagbale ng sanga dahil sa paghakbang. Tinuwid ko na ang likod at binaluktot ang mga tuhod para sa pagdating ng inaabangan ko. Sampung minuto rin akong nag-abang rito.

Umayos na ako ng upo at hindi kalayuan ay nakita ko na agad si Zuriel na papalapit sa puwesto ko. He's eyes were dark and menacing. Kagaya ng inaasahan ko ay mag-isa lang siyang naglalakad. I lick my lower lip and smirk. May bigla akong naisip na gawin.

Hindi ako gumawa ng kahit anong ingay para hindi niya mapansin. Humanda na ako. Hinayaan ko siyang makalagpas sa puno bago ako tumalon roon. Pagkabagsak ng mga paa ko sa lupa ay mabilis kong kinuha ang espada mula sa likod at tinapat sa leeg niya.

"You are caught. Itaas mo ang kamay mo bilang pagsuko." sabi ko. Kahit hindi ako seryoso roon. Sinusubukan ko lang naman siya. I'm standing behind him. He's tall that I am lifting my hands to hold the sword properly.

He stop on his track. I can't see his expression since his back is facing me. I only saw how his shoulder move.

"I didn't expect you will pulled this kind of act to greet me." kumunot ang noo ko dahil parang walang kahit anong gulat sa tono niya sa ginawa ko. He didn't even shake or jump a bit!

Umismid ako. Walang kuwenta ang hinanda para takutin siya.

"Hindi ito bilang pagbati----" hindi ko natuloy ang sinabi ko nang mabilis siyang kumilos. Hinarap niya ako at nahuli sa isang kisap mata ang aking mga kamay. Napasinghap ako.

Bago pa ako makabawi sa gulat ay nilayo niya ang espada at tinulak niya ako hanggang sa lumapat ang likod ko sa dibdib. In a snap he snatched the sword and he throw it beside us. While he pinned my hands in my two sides.

Namilog ang mga mata ko sa bilis ng pangyayari. I hissed and he lick his lower lip. Nagpumiglas ako sa hawak niya pero hindi niya ako pinakawalan.

"This is how I greet back Khaleerine." aniya sa akin at ngumisi ng bahagya. Napasinghap ako ng ilapit niya ang mukha.

"Try to kiss me and I'll punch you." I threatened him but he just wiggled his brow cockily. Mas lalo akong nainis at nagpumiglas sa hawak niya. Humigpit ang hawak niya sa palapulsuhan ko.

"Really? Subukan ko kaya para malaman ko kung totoo iyang banta mo." tinaliman ko siya ng tingin sa sinabi niya.

"Hindi lang suntok ang maabot mo kung ganoon." I tried to kick him but he trap my two feet. Umawang ang labi ko nang mas lalo siyang napalapit sa akin ngayon.

He lick his lower lip and my mouth ran dry suddenly.

"Alam ko na agad bago pa ako makalapit sa puno na naroon ka. Bakit mo ako hinihintay?" my mouth parted on his question.

"You knew?" his staring at my eyes. My heart suddenly thumped.

Bakit noong lumagpas siya sa akin kanina ay parang hindi niya alam na naroon ako? His expression is just normal!

"Kahit ilang metro pa ang layo mo, malalaman ko na naroon ka. I can know it effortlessly since it easy for you to make my breathing turn rapid." he puckered his lips. Hindi naman ako makatingin sa labi niya dahil pakiramdam ko para akong hinihipnotismo noon. Napalunok ako.

"Pakawalan mo na ako." utos ko sa kanya at nag-iwas ng tingin.

"Kapag ginawa ko iyon tatapatan mo ako ng espada." umismid ako at kumunot ang noo ko sa kanya.

Kailan pa siya natakot sa ganoon?

"Hindi iyon tototo! Hindi ko iyon itutuloy." nag-iwas muli ako ng tingin sa kanya.

"Kung ganoon bakit mo ginawa?"

"I'm just trying to see your reaction. Hindi ka naman pala nagulat at alam mo na naroon ako." I said and rolled my eyes. Dahan dahan niya akong pinakawalan. When his hold loosened on me, I immediately pulled my hand back and I push his chest.

Hindi nagbago ang reaksiyon niya roon at nagpaubaya lang na lumayo.

"Why are you waiting for me here anyway? Gusto mo bang mahuli ulit?" I rake my eyes on his body. Wala akong makitang kahit anong hawak niya. Kaya sa tingin ko hindi niya dala ang sinadya ko. Umismid ako roon.

"I am here to retrieve my weapon. Ibalik mo na iyon sa akin." nilahad ko ang kamay. Saglit lang niyang tinaponan ng tingin ang kamay ko at tumingin agad sa mga mata ko.

"I didn't bring it here Khaleerine." I frown even I already know it.

"Nasaan kung ganoon? Ang sabi mo ay isang linggo lang sayo huh? Iningatan mo ba iyon ng mabuti?" tanong ko sa kanya. He sigh.

"Right. I said that you're just suspended for a week to use it. Hindi ko naman alam na pupuntahan mo ako ngayon para kuhanin ang sandata."

I look at him sharply.

"Give it to me now! Kailangan ko nang makuha iyon ngayon." I exclaimed. Kinagat niya ang pang-ibabang labi. I don't know why he look like he's stifling something.

"Pumunta ka na sana kung kailan maaga. Hindi ngayong gabi na."

"I won't see you in the morning. Mahirap lumabas kapag umaga." saad ko.

"Fine then. Let's go. Ibibigay ko sayo ang sandata mo." aniya, sumusuko na.

"Saan tayo pupunta?"

"Sa kwarto ko. Naroon ang sandata." natigilan ako sa sagot niya.

Damn it. Does it mean we will go to his room? Pakiramdam ko magtutungo na naman ako sa bitag ngayon. Saglit lang ang paalam ko kila Lovelace na mawawala.

Hinintay ko siya na mauna nang maglakad dahil magtatago na lang ako sa dilim para hindi makita ng mga gwardya. But I wrinkled my forehead when I notice that he's not moving.

"Walk with me." he said.

"What? Mahuhuli ako."

"I will tell them that you will retrieve your weapon."

"They will doubt your reason?"

"Bakit nila ako pagdududahan?"

"Right." I said sarcastically. Bakit nga ba siya iisipan ng masama ng mga taong nasasakopan niya.

"You're safe with me."

Tumabi ako sa kanya kagaya ng gusto niyang mangyari. I am silent while we are walking together. Sa totoo lang nag-aalinlangan pa rin talaga akong maglakad na makikitang kasama siya ng mga gwardya, but I trust him when he said that I'll be safe.

Nang makalabas kami sa gubat ay agad na napalingon sa kanya ang mga bantay na naroon. Mabilis agad akong tinignan.

"Nahuli niyo muli ang lapastangan na iyan, Zuriel?" tanong ng isang gwardya sa kanya. Umikot ang mga mata ko. Zuriel give him a lazy look.

"No, I will give the weapon back to her. Leave us alone." ani Zuriel sa malamig na tono. Bahagyang namutla ang mga guwardiya roon. Wala na siyang sinabi pa at humakbang paatras para lumayo sa amin.

"Madali lang para lagpasan ang mga bantay. Paano kung isa sa mga myembro ng konseho ang nakakita sa atin?"

"You don't need to be scared, we can easily get passed to them. They won't like my reaction when they throw me a lot of intriguing questions." aniya at walang mababakasan na kahit anong tensiyon sa tinig.

Dire-diretso nga lang ang lakad niya at hindi nababahala kung sino man ang makasalubong namin. Wala naman masyadong tao sa paligid at tanging mga gwardya lang talaga na nagbabantay. Hindi na ako sumagot pa roon.

Nakarating kami sa silid niya ng walang nakakasalubong na myembro ng konseho. Ayoko na sanang pumasok pa sa loob dahil sa tingin ko mas lalo lamang akong magtatagal pero wala naman akong pagpipilian kundi humakbang sa loob dahil baka may makakita pa sa akin sa labas.

He walk towards the cabinet. Then he pulled one of the container. Kinuha niya ang pana at palaso ko. My chest heaved on seeing my weapon again. Bumalik siya agad sa akin at inabot iyon.

My heart thumped in excitement on handling it again.

"This is your weapon." mabilis na dumaan ang daliri ko sa pana at palaso. Tinitignan at sinusuri kong kay nagbago ba roon na kahit na ano. But it still look the same. Walang nagbago na kahit na ano. Nakahinga ako ng maluwag.

"That sword. Is that your comrade's.... weapon?" humina ang boses niya sa huling pangungusap. Para bang nag-iingat roon at nag-aalinlangan pang bigkasain ang tanong.

"Yeah. Anais owns it." I said. Mabilis kong sinukbit ang pana sa balikat.

"Alam mo ba kung anong araw ngayon?" tanong niya at nahinto ako sa akmang pagpihit ng seradura ng pinto.

"Today is December 24, Tomorrow is Christmas." I said. Bahagyang gulat na tinanong niya ako noon. Akala ko hindi niya alam kung anong araw ngayon. Umayos siya ng pagkakatayo.

"Yeah and I want to give you a gift." doon lumalim ang gatla sa noo ko sa pagtataka. I was stunned when he pulled something from his pocket and show me a red box in his hands. Halos kasing laki lang iyon ng kamao ko.

I sucked a breath and I raised my gaze on him.

"H-Ha?"

"This is my presents. I wanted to give it to you today." hindi mabasag ang tingin ko sa kanya. I paused for a moment in surprise.

"Bakit mo ako binibigyan ng ganiyan?" bigla na lang akong may maramdaman kirot sa dibdib ko.

I know this is wrong, but I can feel happiness now.

He didn't respond and he slowly open the box. I gasped when I saw a necklace that is laying perfectly inside. It was a Monan Necklace. The white diamond pendant in the center sparks when the lights from the chandelier strike on it.

It was tantalizing to look at. I know the price of it, is not a joke. Mas dumoble lamang ang gulat ko ngayon. Akma iyong kukuhanin ni Zuriel nang pigilan ko siya ng mga salita ko.

My heart is hammering too fast. Ang balak ko lang naman ay kuhanin ang sandata pero bakit umabot pa sa ganito?

"Do you know what does this mean Zuriel. You just should just give gift to the person that close to you. At hindi ako ganoon. Kalaban ako." may pait akong nalasahan ng sabihin ko iyon.

He look at me intently. Napapikit ako ng mariin. Mas naiinis lang ako kapag ganito siya. Iyong bang wala siyang pakialam sa sinasabi ko.

That he doesn't care if I tell him that I am an enemy.

"You are a close person to me. You are even the right one to accept this present." bumuga ako ng malalim na hininga.

"Are you kidding me? Hindi mo dapat ako bigyan ng ganiyan." seryoso kong sinabi. I swallowed hard. I can feel the shaking in my tone. Pinilit kong walain iyon.

Lumuluwag ang hawak ko sa pana dahil sa panghihina ngayon. And I know if I will let him step closer, I will be weaker.

"I am not usually giving gifts to anyone. Sayo lang." lumalamlam ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. My chest heaved and I suddenly feel my knee wobbled.

"Why it seems that you don't want to accept this gift?" sinubukan niyang lapitan ako pero humakbang ako paatras. His mouth parted a bit and his eyes glistened.

"D-Don't!"

"Khaleerine." he called me on that damn softone! Ang kahinaan ko!

He's really stubborn and he tried to inch our gap again. Umiwas ako pero nanlamig ng maramdaman na ang paglapat ng likod ko sa malamig na pader. Kinuha niya ang pagkakataon na iyon para lumapit sa akin.

"Hindi mo ko puwedeng bigyan ng ganiyan!" sigaw ko at tinulak siya ng ilang beses pero hindi siya nagpatinag roon.

"Huwag kang lumapit sa akin! You shouldn't talking to me! Bakit ka ba lapit ng lapit!" he didn't even budge on my push and he put his left hand on my side. I look at him with my sharp eyes.

"Kalaban ka! Do you know what does it mean if you will a girl a necklace huh!" I said and push his chest once again even if it's useless.

"It means I'm confessing my love to you." he said and my whole body shuddered. I paused. My eyes widen when I look at him.

"L-Love?" I said and chuckled mockingly even my lips tremble.

"You don't know that word Zuriel. So don't say that to me." dumilim ang mga mata niya lalo.

"What do you want me to do so you will let me step closer to you huh?" hindi ko alam kung hamon ba iyon o tanong.

I tried to regained my composure, kahit na nangangatog na ang tuhod ko. Hindi ako puwedeng bumigay muli sa kanya ngayon.

"Hindi mo rin naman maibibigay kung ano ang gusto ko! Kaya bakit ko pa sasayangin ang pagsasalita ko? If I know you can't give it and you will just fail me!"

"Anong gusto mo?!" he ask and his tone raised now too.

"To escape with all of the people that is abducted and lock here!" I screamed and push his chest. Nag-iinit na ang mata ko. Halos mabitawan niya iyong kahon pero humigpit ang hawak niya roon.

He didn't respond and his jaw clenched. Dumoble ang intensidad sa mga mata niya.

"Ano kaya mo pang ibigay i-iyon! Kaya m-mo?" sigaw ko sa kanya at tinulak siya sa dibdib. Halos mamula na ang palad ko sa kakagawa noon.

That's what I want, but I am not certain now because my mind is screaming something else!

"I don't want to failed you. I want to give you everything." he said in his stern voice. His eyes is glistening with an intense emotion.

"Kung ganoon patunayan mo ngayon!" my lips tremble and I bit it. Hindi siya gumalaw at mas lalo lamang naninikip ang dibdib ko roon.

"See? You can't! So don't try to get near me again. Bakit mo ba ginagawa 'to sa akin! Why are you confusing me!" I said and tears prick my eyes.

"I like you!" sigaw niya at doon huminto sa akin ang lahat. Natigil ang paghinga ko. My heart skipped a beat. Sobra akong nagulantang sa rebelasyon niya na nablanko ang isip ko at hindi ako makagalaw.

Nang makabalik ako sa wisyo ay mabilis akong umiling roon.

"You can't f-fool me Zuriel. It takes a good trick before you caught me off guard. Gusto m-mo ako?" I laugh sarcastically. My voice is shaking now.

"Hindi ka naniniwala?" may bahid ng panghahamon ang tinig niya.

"Hindi! Who would believe it? Ang isang katulad mo magugustuhan ako? Mas maniniwala pa a-ako na..." I trailed off.

"Na ano?" I don't know if he's mad because his jaw is clenching. I can't break my walls now, so I am the one who will break his.

Laging ako na lang ang dehado. Ngayon ay sa kanya ko naman iyon gagawin.

"Na iba ang inaasam mo kaya ka lumalapit sa akin! You are just attracted physically!" I said and I leaned closer to him and I clung my hands on his nape.

I feel him flinched a bit on my touch but relax eventually.

"This is want you want. Physical affection right? Ito lang ang gusto mo! It's just your lust who's talking and not your heart. You didn't like me romantically, but affectionately. Hindi mo ako maloloko Zuriel." I am thankful that I said it in my straight tone. Naitago ko ang nginig sa tinig. Pumait ang panlasa ko sa sariling sinabi.

"Akala mo iyan ang gusto ko sayo?" his eyes were so dark now that I can't take to look at it.

"Bakit hindi ba?" ngumisi ako. Hiding what I really feel. Does he think that he's the only one who know how to play?

"Sobrang mali ang akala mo Khaleerine." sa mariin niyang tono. His eyes lids were sharp too na nangingig ako sa tinig niya. My body stilled when he hold my waist.

"Let me tell you how I am sincere on my feelings by kissing you."

Sa tingin ko, mali na mas lumapit sa kanya. I thought he would be defeated if I will use my wild card to seduce him, but I was caught in my own trap too.

Lumangitngit na lang ang pinto ng mas humilig ako roon dahil sa paglapat ng labi ni Zuriel sa akin. He tilted his head as he kiss me fully in the lips. I am suddenly melted in that intimate contact. I grip his shirt when he softly bit my lower lip.

Nangatog agad ang mga tuhod ko. Bilang lang sa kamay kong ilang beses niya akong hinalikan pero hindi pa rin talaga ako nasasanay. Nagkakabuhol na ang sistema ko. There's a tickling sensation too in my insides when he lick my lower lip and bit it.

I shuddered. He hold my nape to assist me on a right angle. I thought he will double his pace but he remain steady on his soft and gentle pace. Kahit marahan ay mas lalo lamang akong nalalasing roon.

Sa paghihina ko ay napahilig na lang ako sa pinto. Para na akong matutumba kahit na hawak niya pa ang bewang ko. His fingers are drawing circles in my small back that making me crazy.

He kiss me in his own gentle way. Iba iyon sa mga nauna niyang paraan ng paghalik. Kakaiba pero mas lalo lamang akong pinapaliyo. It's just his lips that is moving but it's enough to melt me.

Nang humiwalay siya sa halik ay wala ako sa wisyo. Hinihingal ako at mabilis rin ang paghinga niya. He lick his lower lip and he's staring on my lips that is still a bit parted.

"Napatunayan ko na ba na sinsero ako?" my jaw almost dropped on it. Hindi ko na siya maitulak dahil nanghihina na ako.

Hinabol ko ang hininga at sunod sunod na lumunok. Napaayos ako ng tayo ng makarinig ng fireworks sa labas. Napatingin ako sa bintana at mula iyon sa kalayuan.

I gasped. Anong oras na pala!

"Shit!" I cursed. Hinihintay nga pala ako nila Lovelace! Baka mahuli na ako.

Nabalik ako sa wisyo ng maramdaman ang malamig na bagay sa leeg ko. I even flinched a bit. Napahawak na lang ako sa balikat ni Zuriel nang makitang nakayuko na pala siya at tinatanggal ang ilang hibla ng buhok na humaharang sa leeg ko.

"Turn around." he whispered. I swallowed hard and follow him.

Kanina nagmamatigas pa ako pero ngayon parang isang salita niya lang susunod na ako. Pinagsalikop niya ang buhok ko sa isang balikat at marahan niyang nilagay ang kuwintas sa akin.

His warmth fingertips that's brushing on my nape is giving me a ticling feeling. Nanunuyo ang lalamunan ko.

I feel him lock the necklace. Hindi ko iyon makita kahit yumuko ako dahil maikli lang. Kaya inalalayan ako ni Zuriel na humarap sa salamin.

My mouth parted in awe in seeing the necklace on me. My eyes glistened and Zuriel smiled on me. Inayos niya muli ang buhok ko at unti-unting pumulupot ang braso sa akin. He put his chin on my shoulder and hugged me from behind.

"You're so beautiful." he whispered as we both stared on the necklace. My heart thumped furiously. That was just a simple praise, but it sounded different from his lips.

Nag-init ang pisngi ko.

Awang pa rin ang labi. Humahanga hindi lang sa kuwintas kundi pati na rin kay Zuriel.

"Where do you get this necklace?" I ask.

"I already have it since I am just a teen. I buy it before for unknown reason. Nasa akin lang kasi wala naman akong pagbibigyan. Pero nang makita kita, meron na." I hold the necklace. The white diamond is sparkling because of the light above us.

Patuloy pa rin ang pag putok ng fireworks sa labas. Hindi na ako nabahala sa oras ngayon at parang mas gusto ko na lang hayaan si Zuriel na yakapin ako magdamag.

His breath is brushing my cheeks. Umaapaw ang kasiyahan sa dibdib ko ngayon. Kung kanina hindi ko ramdam ang Pasko, ngayon sobra sobra na. Nag-iinit ang mga mata ko.

"Can't you stay longer? I wanted to hugged you until Christmas." he whispered. Iyon rin sana ang gusto ko kaso... hindi puwede.

"N-Naghihintay sila Lovelace sa akin.  M-Magcecelebrate kami." sa mahina kong tinig sinabi. I am sad now. Iyon naman talaga ang mangyayari pero nalulungkot akong kailangan na naming maghiwalay dalawa ngayon.

My systems are still palpitating on his revelation a while ago.

"If I can just celebrate...with you." mabagal niyang sinabu at humigpit ang yakap sa akin.

"W-Wala ba kayong salo salo ngayon?"

"What do you think Khaleerine."


Right. Hindi na dapat pa akong nagtanong. It's obvious.

"Kailangan ko ng umalis. Mahuhuli na ako."

"It's still 11:45. Another five minutes please." I heave a sigh. Binitawan ko na ang kuwintas at hinawakan ang dalawa niyang kamay na magkasalikop sa tiyan ko. I turned around to face him.

"Then I'll come here a-after we celebrate. Para makasama pa rin kita s-sa Pasko." sagot ko. His lips twitched and he look amused on what he said.

"Fine. Hinintayin kita rito kung ganoon." ani Zuriel at parehas kaming nakahinga ng maluwag roon.

I know this is wrong, but I can't disobey what my heart wants.

"Is it really true that you love me?"I ask after five minutes.

"That's is the truest words I said in my whole life. I will die if I am telling a lie, Khaleerine." mas lalo lamang akong natunaw roon. Mas lalong nahirapan na umalis at iwan siya ngayon.

"Merry Christmas!!" sigaw ng lahat ng saktong mag alas dose na. Binuksan nila Zarco, Fury at Manuel ang champagne. Sumabog ang bote at mas lalong naghiyawan ang lahat roon. Napangiti ako.

Si Fury ay hindi nabuksan ang champagne dahil nahirapan. Kaya pinagtutulak nila si Klein para tulungan siya. Klein sneered and Fury cheeks flushed.

"Pabuksan mo na!" kantyaw ng lahat at sinubukang samaan ng tingin ni Fury si Klein ng agawin iyon sa kamay niya. But the flushing of her cheeks is really visible that they are still taunting her.

"Paputukin mo na!" si Lucho at naghagalpakan ang lahat roon. Napailing ako at napangisi na rin.

Sumabog ang champagne at mas lalong nagkatuwaan ang lahat. Yakap ako ni Lovelace at nakangiti rin siya. Pero nagtaka ako ng sundutin niya ang tagiliran ko at ngumiti ng makahulugan sa akin.

"Ganda ng ibinigay sayong regalo ah " noong una hindi ko pa makuha ang sinabi niya. But when she glance on my neck, I froze.

Lovelace just smirk on me. I look at her with my shock eyes.

"Akong bahala sayo mamaya. Lalasingin ko lahat ng 'to para hindi nila malaman na aalis ka... para sa kanya."