Raven University

Kabanata 10

Kabanata 10:
Demon

"Uh magsanay ka na ulit!" tinulak niya ako bigla. Namilog ang mga mata ko sa gulat. I gasped when I almost stumbled on the lake but he was quick to get my hands.

Hinapit niya ako papalapit sa kanya at naglapit muli ang mukha naming dalawa. Tumitig lang naman ako sa kanya.

He screw his eyes shut as he let go of my hands again. He's the one who retrieve a few step back from me, para makalayo. I squinted my eyes on him. Hindi maintindihan kung bakit ganito ang kinikilos niya. He muttered something under his breath and messed his hair frustratedly.

"Tangina na naman Ve---Popoy!" sigaw niya sa sarili at sinapak pa ang puno na naroon. Umayos ako sa pagkakatayo. Sumipol iyong babaeng nanood lang sa amin.

I look at her and she suddenly averted her gaze. Nagawa niya nang makatayo ngayon.

"I will leave now before I can even witness a live show here." ani ng babae at nagsalubong ang kilay ko.

"What?"

"I said thank you." pinagpag niya ang damit na suot. Mukhang hindi naman pala siya nabalian sa pagkahulog niya.

"Iyon lang?" tumaas ang kilay ko. Bumaling muli siya sa akin.

"What do you want?" I straightened my back on her question.

"I know you're fighting to escape her. I just want to tell you that killing is not necessary to be free." she wrinkled her forehead.

"What do you mean?"

"Kung sakali mang mag-iba ang sitwasyon at buhay ka pa pagkatapos ng ilang linggo, can you accept me as your comrade?" umawang ang labi niya sa tanong ko. Her eyes widen in disbelief.

"Anong pinagsasabi mo?!" tumaas ang tinig niya. Para bang dalawa ang ulo ko ngayon at hindi siya makapaniwala sa pinagsasabi ko.

"Do you accept my team as your team comrade?" tanong ko. Maging si Popoy na akala ko ay nalugmok na sa pagkakayuko roon sa puno ay napaangat rin ng tingin.

"What the hell Khaleerine. Kalaban mo iyan!" hindi ko pinansin si Popoy.

Ngayon ko lang napagtanto ang binigay na pangalan sa kanya. Sobrang layo noon sa mukha niya. He looks so good and yet the name I give him doesn't give the justice for it. Kumislot ang labi ko at pinigilan ko ang ngisi na nagbabadyang kumawala.

It's a cute name anyway. Iyon na lagi ang itatawag ko sa kanya simula ngayon.

"Are you out of your mind? Inaaya mo akong maging kakampi mo?!"

"Why not? We all have the same goal here. We shouldn't be selfish. Kaysa magpatayan tayo para iisa lang ang makalaya sa pagkakulong sa paaralan na ito, bakit hindi na lang tayo magtulong tulong?" tanong ko sa kanya.

She look stunned on what I heard. I smiled as I waved my hand.

"Pag-isipan mo. There's only a small possibility to survive if we are just five in the team but if were going to be ten or more, the hope of escaping is higher." I said. Nakatitig lang siya sa akin at hindi makapagsalita.

"Puwede ka nang umalis at hanapin ang mga kakampi mo. Let's see each other again as a comrade." I said.

"Hindi ko alam kung nababaliw ka na ba at sinasabi mo iyan sa akin. Having more comrades means risking your life in uncertainty." aniya. 

"The rule is useless now if we're all desperate to be free." I said seriously. Tumitig siya sa akin at nag-isip. Kalaunan ay tumikhim siya.

"You're Khaleerine right? I am Stelyn. Pangalan ko muna sa ngayon ang maisasabi ko sayo." Popoy gasped and he look surprise. The side of my lips curl up.