Raven University

Kabanata 31

Kabanata 31:
Pick

When I open my eyes, sadness quickly flows on my chest when I can't see Zuriel anymore. Wala na siya sa tabi ko. His presence is not here anymore but his smell on the sheets is still lingering on my nose.

Hindi ko man lang nalamayan na nakaalis na pala siya.

I scoop myself over the sheets. Niyakap ang kumot para mabalutan muli ako ng init, inisip ko na lang na siya iyon.

He stayed here last night. Hindi ko alam kung paanong walang gwardiya na umaaligid kagabi para tignan kami. But I think Zuriel pulled some strings for it.

I remember how he soothe my misery last night.

Nang mahimasmasan ako mula sa pag-iyak ay tinitigan niya ako. I can't stand his stare longer kaya yumakap na lang muli ako sa kanya. My cheeks flushed a bit. Damn, I am starting to be clingy to him now. I am like a koala hugging him tightly. Hindi pa nga malinaw kung ano ba ang meron sa pagitan naming dalawa.

We never tried to talk about that certain topic. He admitted his feelings but what's between us is still vague. Hindi pa talaga namin napag-uusapan at nalilinaw ang lahat. At kahit hindi ko pa sabihin sa kanya ngayon iyong totoong nararamdaman ko para sa kanya, alam ko namang may hinila na siya.

He knew now. I tried to denied it to myself. Ilang beses ko bang sinabihan ang sarili ko na hindi puwede dahil kalaban siya pero saan ako nauwi sa lahat ng pag-iwas sa kanya? Ito, yakap siya ng mahigpit at ayaw nang pakawalan pa.

Hindi naman ako aaktong ganito sa kanya ngayon kung hindi na matindi itong nag-uumapaw na emosyong nasa dibdib ko.

These feelings were so intense that I can't take to hide it anymore. I can admit now that I am falling in love with Zuriel! He make me fall. Kinain ko lahat ng sinabi ko na hindi ako mahuhulog sa kanya, that I can forget this I thought infatuation.

Na kalaunan ay mawawala rin naman, akala ko attracted lang ako sa kanya pero kung sakit lamang itong nararamdaman ko sa kanya, malubha na ako at imposible nang gumaling.

But I am not brave enough to tell all of this to him.

So I'm just silent while his caressing my back to soothe me. Nakalimutan ko na kung nasaang sitwasyon ako ngayon.

I'm not with my comrades and death is nearing for all of us because of that fucking trick or threat. Lahat ng iniisip ko tungkol roon ay nawala at dinadama ko lamang ang paghinga ni Zuriel at pinapakinggan ang kalabog ng puso niya.

"Hindi ka kumain?" tanong niya sa kalagitnaan ng katahimikan naming dalawa. Sa tingin ko ay napansin niya iyong mga tray na nakapatong sa side table na siguradong malamig na ngayon. Ni hindi ko nga iyon nagalaw kahit kaunti.

"Wala akong gana." I said weakly.

"You should eat Khaleerine. Manghihina ka kapag hindi ka kumain."

"How can I eat in thinking about Klein, Zarco and Lovelace?" giit ko. He heaved a sigh.

"Walang mangyayaring masama sa kanila." I raised my gaze on him when I heard that.

"Nakita mo ba sila?"

"Yeah, at bibisitahin ko mamaya para sabihin na ligtas ka rin. Nagmamadali lang talaga ako na dumiretso rito sayo kaya hindi ko na nagawa kanina." mahinahon niyang sinabi at hinaplos ang pisngi ko.

"Kailan nila kami papakawalan rito?" tanong ko sa kanya at humugot siya ng malalim na hininga.

We're both embrace by the deafening silence for a few agonizing moment. Para bang hindi niya masasagot ang tanong ko. Natigilan ako. I become serious.