Biran ruhu bedenini terketmiş gibi öylece durdu.
Kurşunun vücudunun bir parçasından hızla delip geçtiğini hissetmiş gibi acıyla ahhh dedi. Gözleri kararmaya başlamış yavaş yavaş kendini yere bırakıyordu . Etrafındaki sesleri çığlıkları duyar gibiydi ama şuan onlara cevap verecek durumda değildi
Tarifsiz bir acıydi bu yaşamla ölüm arasında ki o ince cizgideydi.
Yaşananlar gözünün önünde bir film gibi geçiyorken gözünden yaşlar süzüldü . En son biri onun başını kucaklayıp ismini sayiklayarak ağladıni duydu kim olduğunu anlamak için gözlerini açmaya çalıştı ama bedeni buna izin vermedi gözleri kapandı ve derin bir uykuya daldı...
Bir kaç gün sonra....
Soğuk bir odada tek başına kimsecikler yok.
Ne bir damla su vereni nede üstüne bir örtü atanı. Yalnızlığı kimsesizligi iliklerine kadar hissetmiş yüzü çökmüş dayak yemekten heryeri mosmor yüzünde kurumuş kan lekeleri...
Sanki bunlar bir rüyaymış gibi ama gözünü açtığında gerçekler yüzüne tokat gibi inmiş çaresizlik içinde ölümü çoktan göğüslemisti bile.
Sahi neler olmuştu öyle ...
Günlerdir yaşananları düşünüyordu.
Şakaklari zonklayana kadar düşündü. Bekledi bekledi ve hıc birşey olmadı yalnız kaldı yalnız .
Artık delirmek üzereydi o tabancadan çıkan kurşun bana gelmeliydi onu durdurmaliydim böyle olmamaliydi buna katlanamiyordu bı çaresini bulması lazımdı ama kolunu kıpırdatacak hali yoktu o gücü kendinde bulamıyor zaten nerede olduğunu bile bilmiyordu.
....
Ameliyat sonrası yoğun bakım odasına alınmış hala kendine gelememişti. Gözlerini açmadan nerede olduğunu anlamaya çalışıyor, duyduğu seslere bakılırsa hastanedeydi ölmemişti ama duyacaklarindan sonra belkide tek kurtuluş bu olacaktı.
Hayat ona İkinci bri şansı vermiş bundan sonra olacaklari sadece kendi kararı olması için fırsat tanımıştı bakalım bunu gerçekten başarabilecek miydi
Hafif gözlerini araladı göğüsünun üzerinde sargılar ve bir sürü kablo takılıydi. Kaç gundur buradaydi kim bilir ... ailesi ne haldeydi ya sevdiği o neredeydi gelmismiydi yoksa onun gelmesine izin vermemişlermiydi ikinci ihtimal daha ağır basmış nefesi daralmis gözünden yaşlar akmıştı keşke tüm bunlar yaşanmasaydi keşke herkes öfkesini kontrol edebilseydi o zman kimsenin canı yanmamis olacaktı.
Doktor kontrol için geldiğinde uyanmış olduğunu gördü nasıl hissettiğini sorup ameliyat geçirdiğini bir kaç gün daha yoğun bakımda kalacağını ve daha sonea normal odaya alınacağını söyledi onu bekleyenler olduğunu ve bu haber onalra vermek için odadan ayrıldı.
Annesinin ve arkadaşlarının yanına gitti hastanın uyandığını durumun iyi olduğunu bildirildi herkeste buruk bir sevinç oluştu birbirlerinin yüzüne baktılar gözleriyle herşeyi aktarmislardi bile .... evet şuan o uyanmıştı ama bu haberi duymasi gereken kişi yoktu o günden sonra ondan tek bir haber alamamışlar korkularından kimseye tek kelime dahi soramamislardi.
İki sevdalı biraz olsun iyi hissetmek için gecirdikleri güzel günleri düşündü birbirine bakışları, gülüşleri brilikte at bindikleri o halleri kokularını içlerine çektikleri o dakikalar . Şuan büyük bir hasretle burunlarında tüttü biri yoğun bakım odasında diğeri boş bir odaya terkedilmiş halde belki yanyana değillerdi belki onları ayırmışlaedi ama onların kalpleri bir atıyordu düştükleri durumdan bir umut kurtulduklari vakit bir daha hiç ayrılmamak üzere önlerine hangi engel çıkarsa çıksın birakmiycaklardi. bu zamana kadar içlerinde büyüttüleri dile getirmedikleri sevdalarını yaşamaya ikiside söz verdi. Artık onları sadece ölüm ayırabilirdi.
Gerisi önemini yitirmiş kimse vaziyeti kurtarmak için çaba göstermemişti.
Ölüm mü ayrılık mı
Hangisidir zor olan
Biri canından eder
Diğeri cananından
Ölüm de bir ayrılık
Ayrılık ateşten ok
Yüreklerde ölüm var
Ayrılık hesapta yok
Candan sevenler için
Ayrılık çok daha zor
Ölüm bir defa, fakat
Ayrılık bin defa kor...
Okuyan herkese teşekkür ederim 🥰
İyi okumalar 🦋
