W życiu 𝙲𝚕𝚊𝚒𝚛𝚎 𝙺𝚊𝚜𝚙𝚋𝚛𝚊𝚔-𝚁𝚘𝚜𝚎𝚗𝚋𝚎𝚛𝚐 pokręciło się jeszcze bardziej, gdy do apartamentów Adisona wprowadza się 𝚂𝚊𝚕 𝙵𝚒𝚜𝚑𝚎𝚛. Zaraz po tym w budynku jak i wokół nastolatków zaczynają dziać się dziwne zjawiska, a oni sami cz...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
E P I S O D E T W O
PART SIX
BIRTHDAY BOY!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dwudziesty grudnia - niby zwyczajny dzień w kalendarzu. Cóż nie dla mnie. Odkąd Sal Fisher pojawił się w moim życiu dwudziesty grudnia stał się dla mnie ważnym dniem. Okej, stał się ważny zaledwie dwa dni temu, kiedy dowiedziałam się, że to urodziny Sala. March powiedziała mi, że wie o tym od tygodnia, kiedy zauważyła datę urodzenia na szkolnej legitymacji Fishera. Czekała, aż chłopak wspomni coś o swoich urodzinach, lub zaprosi nas na przyjęcie. Ale wyszło na to, że nic nam nie powiedział. MJ i Larry od tygodnia planowali dla chłopaka przyjęcie niespodziankę w domku na drzewie. Z tego właśnie powodu Larry ukradł kilka przedłużaczy, ze szkoły, aby podprowadzić prąd z apartamentów aż do domku. Ja, Todd oraz Lori o ich planie dowiedzieliśmy się dopiero dwa dni temu. Ale to nieważne, że dowiedzilismy się o tym tak późno. Najważniejsze jest to, aby spodobało się Salowi.
Wybraliśmy się grupą na zakupy i przydzieliliśmy sobie zadania. Larry ma się zająć przekąskami, Todd Napojami, Słodyczami ja. A Lorien miała kupić jakiś trunek. Oczywiście coś delikatnego dla nas. Mamy dopiero piętnaście lat i nie będziemy walić wódy, żeby się opić do nieprzytomności. Szampan lub wino nam wystarczy. Poza tym ludzie, którzy nie piją wina nie mają gustu moim zdaniem. Tylko ludzie z klasą potrafią docenić ten trunek.
Przechadzam się po sklepie rzucając szybkie spojrzenie każdej alejce, którą mijam. Już zapomniałam czego tak właściwie szukałam.
Słodyczy kretynko.
Faktycznie! Ten głupi irytujący głos w mojej głowie czasami się przydaje. Tylko czasami. Skręcam w odpowiednią alejkę i widzę go. Travisa, który utknął na zakupach ze swoim ojcem. Cofam się i znikam z alejki zanim, któryś z Phelpsów mnie zauważa. Najlepiej jest ich unikać dla własnego zdrowia psychicznego i fizycznego. Znając życie gdyby Travis mnie zobaczył zaczął by mnie obrażać dopóki nie rzuciłabym się na niego z pięściami. A jego ojciec pewnie wiercił mi dziurę wzroku myśląc, że wbije mi Jezusa do głowy. Nie dziękuję, mam swoją wiarę. Hola satan, czy coś w tym stylu.
