Alnıma bir öpücük bıraktı. Bana baktı.
"Böyle şeyleri konuşmayacağız ama değil mi?" dedi.
Gülümseyip "Tamam, hadi hayal kur." dedim.
"Ben hayal kurmam ki hiç, seni düşünüyorum işte ara sıra..."
"Ara sıra öyle mi?"
"Güzelim ne yapayım? Çatışmanın ya da kritik bir toplantının ortasında yüzün gelirse gözlerimin önüne, dengemi şaşarım. Açığa alınırım sonra. Vakit buldukça düşünüyorum işte."
Güldüm.
"İyi peki, affettim bu seferlik. Ee, evlenme teklifini nasıl yapacağını planladın mı? Onun hayalini kuralım hadi!"
"Sen planladın mı?"
"Evet, en sevdiğin yemeği yapacağım. Yaprak sarmayı yani."
"Biliyorsun bu işi Umay..."
"Ne sandın..."
"Ben de düşündüm biraz, işte bir yemeğe gideriz. Ederiz teklifi."
"Aşk olsun, bu mu yani?"
"Güzelim benim, sürpriz ya hani, ayrıntısıyla anlatmayayım istersen. Hem çok da ince ince düşünmedim, daha çok var sonuçta."
"Doğru."
Kar hızını arttırmaya başlamıştı yine ve yüzümüze yüzümüze yağıyordu.
"Nefes alamıyorum la!"
Güldü.
Sağ kolunun üzerine yatıp vücudunu bana çevirdi. Koca elini yüzüme siper etti.
"Şimdi daha iyi mi?"
Gözlerimi kapattım onaylama amaçlı.
"Umay be, ben öyle hayal falan kuramam, bekleme benden bir şey."
"Neden ki? Her insan hayal kurar."
"Benim olmasını istediğim bir şey yok ki. Sen olmasaydın senin hayalini kurardım ama varsın işte. Sen varsan her şey tamamdır."
"Ya Atilla... Çalmasana kalbimi."
Gülüp göz kırptı.
"Ya gerçi... Turan falan var. Bu hayalden sayılır mı?"
"Sayılır tabii, hem de en güzel hayallerden sayılır."
"Kız, nereden rast geldin sen bana?"
Dudaklarımı bilmiyorum der gibi kıvırdım.
"Atilla... Biz hiç kavga etmedik değil mi?"
"Evet, sanırım."
"Edelim o zaman. Geçen gün takip ettiğin o kız kimdi?"
"Aşkım."
"Aşkım deme bana. Açıklama yap önce."
Göğsüne vurmuştum bunu söylerken.
"Aşkım, benim hiçbir yerde hesabım yok ki."
Kahretsin.
"Tamam sus, unutmuşum."
Kahkaha attı.
Gözleri kısılmıştı.
Parmak uçlarımı kırışan göz kenarına değdirdim.
"Bu kadar güzel gülmek zorunda mısın love adam?"
"Nereden öğreniyorsun şu garip hitapları?"
