Officially Meeting You

Chapter 8: New Person

Nilagay ko na sa spinner ng washing machine ang uniform ko at umupo sa gilid. Sumilip ako sa loob ng bahay at nakitang 11:20 na ng gabi.

It's been almost thirty minutes when I got home. Iniwan ko na sa bus station si Zeus at hindi na siya hinayaang ihatid pa ako hanggang sa bahay namin dahil baka mas lalo lang siyang gabihin.

Ate Ria is already sleeping and luckily, she believed me when I told her that I already ate my dinner. Hindi ko nga lang sinabi sa kanya na cup noodles lang ang kinain ko.

Kinuha ko na ang mga uniform ko sa loob ng washing machine at sinampay sa labas ng bahay. I unplugged the washing machine and entered the house when I was finished.

Sinara ko na ang pinto ng bahay at pinatay ang mga ilaw bago pumasok sa kwarto. I immediately lied on my bed and a smile escaped my lips.

Finally, I can rest.

Malapit na akong makatulog nang makarinig ako ng ingay sa labas. I sleepily opened my eyes, and I realized that it was raining.

Oh, right. It's almost August.

Hindi na ako nag-abala pang tumayo dahil nasisilungan naman ang parte sa labas kung saan ko sinampay ang mga damit ko. But I suddenly thought about Zeus at napaupo.

I shook my head. "Siguro naman nakauwi na 'yun."

I nodded with what I said and lied again. I'm tired for everything that had happened today and I badly want to rest. Maaga pa akong gigising bukas kaya kailangan ko nang matulog.

Pero ilang minuto pa lang ang nakakalipas ay napatayo na ako. I scratched my head and heaved a sigh.

I'll just check if he's still there or not. Hindi ako nag-aalala na maulanan siya kasi wala siyang payong. I'll just check because I'm curious.

Yeah right.

Kumuha ako ng payong at tahimik na lumabas ng bahay para hindi magising si Ate. Ilang lakad lang naman mula sa amin ang bus station kaya ilang minuto lang ay nandoon na ako.

The street is empty but well-lighted. Medyo creepy lang dahil walang katao-katao pero maririnig ang mga ingay ng ilang sasakyan sa main road.

Lumiko ako sa kanan at tumawid sa kalsada. Hindi naman gaanong malakas ang pag-ulan pero hindi din kasing hina ng ambom. Pero siguradong magkakasakit ang kahit na sinong maulanan dahil sobrang lamig din.

I was near the bus station when I saw him still standing there. He's stamping his right foot on the ground at mukhang nawawalan na ng pasensya.

May silong naman sa bus station pero hindi iyon sapat para hindi siya mabasa. Napabuntong hininga na lang ako.

I walked toward him and stopped beside him. Kaagad siyang napatingin sa akin nang payungan ko siya.

"Elizabeth..."

"Sinabi ko na sayo, kaya kong umuwi mag-isa, " I said and looked at him. "You should've listened to me. Tignan mo tuloy, na-stuck ka dito."

Hindi siya kaagad nakapagsalita at napaawang ang labi niya. Napakurap-kurap pa siya na parang hindi makapaniwala na nasa harap niya ako.

Then his lips curved into a wide smile. "Binalikan mo ako? Ikaw ha!"

And he's now back on being an annoying sea creature.

"Alam ko namang 'di mo ako matitiis pero umuwi ka na."

I frowned. "Bakit?"

"Masyado nang late. Atsaka maghihintay lang naman ako dito hanggang sa may dumating na bus."