အစိမ်းရင့်ရောင် စာမျက်နှာ { Completed }

We are still together 2

[Unicode]

လမ်းမတစ်လျှောက် ဦးတည်ရာမဲ့ သွားနေရင်းမှ ကားဟွန်းသံ တတီတီကြောင့် လမ်းဘေးသို့ ဆင်းရှောင်ပေးလိုက်သည်။ သဲတွေ ပေနေသော ခြေထောက်မှာ ပေတူးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဟိုတယ်ကို ပြန်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိ။ ကိုဆက်ကို ပုဂံရောက်ရင် ဖုန်းဆက်ဖို့ ပြောထားသော်လည်း အရင်ဖုန်းပိတ်ထားသည်က မိမိ ဖြစ်သည်။

တကယ်တမ်းမှာ လွမ်းလတ်နောင်၏ စိတ်တွေက လေနှင်ရာ လွင့်နေသော တိမ်တစ်စလို ဖြစ်နေပြီး သူ့ခန္ဓာကလည်း ရေတံခွန်တစ်လျှောက် မျောပါသွားသော ကျောက်စရစ်ခဲ တစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။

ပုပ္ပားကို ရောက်ကတည်းက ဆက်တိုက် မက်နေသည့် အိပ်မက်လိုလို၊ ပုံပြင်လိုလို အရာတွေကြောင့် ပိုရူးချင်လာမိသည်။ တစ်ညထက် တစ်ည ပိုပီပြင်လာသော၊ အိပ်မက်ထဲတွင် ဦးဟု အမြတ်တနိုး ခေါ်ခဲ့ရသော ကောင်လေးကို တွေ့ချင်မိသည်။

သို့သော်လည်း ခုချိန်မှာ ဘယ်ဆီဘယ်၀ယ်သို့ ရောက်နေမှန်းပင် မသိ။ ထိုမျှလောက် ချစ်ခဲ့ရလျှင်၊ ထိုမျှလောက် ချစ်ခဲ့ကြလျှင် နံဘေးမှာ ခု ဘာလို့ မရှိတော့တာလဲ။ လွမ်းလတ်နောင်ကရော ဘာကြောင့် သူ့အနားမှာ ရှိမနေတော့တာလဲ။ ဘာကြောင့်လဲ။

လမ်းဘေးမှာ ပေါက်နေသော မြက်ပင်ရှည်ရှည်တို့အား အဓိပ္ပာယ်မဲ့ ထိတွေ့ကြည့်ကာ လျှောက်လာရင်းမှ အတွေးတချို့က ပေါ်လာသည်။

ထိုအတွေးမှာ အိပ်မက်ထဲတွင် ကျော်ထင်နော်ရထာဟူသော နှစ်ယောက်အား ခုထိ မတွေ့ရသေးသဖြင့် ဒီမြို့မှာ ရှိနေသေးသည်လားပင်။

စိတ်ထဲက ပေါ်လာတော့ ခြေလှမ်းတို့က မြန်လာသည်။ အရင်တစ်နေ့က တစ်ခါရောက်ဖူးသော လမ်းထဲသို့ ၀င်လာခဲ့ပြီးနောက် အနောက်ဘက်သို့ တည့်တည့် ဆက်သွားလိုက်၏။ စံကားဝါပင်ကြီးရှေ့က ဖြတ်သွားမိတော့ စက်ဘီး ဘီးလည်သံ တဂျောက်ဂျောက်နှင့် ရယ်မောသံများအား နားထဲ၌ ကြားလာပြန်လေသည်။

"ဟေး ကိုလတ်ရေ။ ဘောလုံးကန် သွားကြရအောင်။"

"ကလင် ကလင် ကလင် ကလင်"

"ကိုလတ်ရေ သွားနှင့်ပြီကွာ။ ငါတို့ကို ဖေဖေ ဆူတော့မယ်။"

အသံများနောက် စိတ်ဝိညာဉ်က လိုက်ရင်း ရေနံချေး သုတ်ထားသည့် အိမ်မည်းမည်းကြီးရှေ့ ရောက်သောအခါ ခြေလှမ်းတွေက အလိုလို ရပ်သွားပြန်သည်။ တမာပင်နှစ်ပင်က တံခါးအ၀င်၌ ရှိနေပြီး တစ်ခြံလုံးက မာလကာပင်များနှင့် ပြည့်နေသလိုပင်။