Family (Twilight)

11. Verbeelding?

nu vanaf Bella P.o.v.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Ik loop het huisje uit en knoop mijn bloesje dicht. Wat een mongol! Ik ren weg terwijl mijn gedachten alle kanten op vliegen. Ik had hem verlaten. Ik had het uitgemaakt. Ik was zijn vrouw niet meer. Ik viel over een steen toen die woorden tot me doordrongen. Na een paar minuten verbaasd liggen stond ik op en rende verder. Het bos uit. Weg van Edward. Weg van Forks. Ik kon mezelf er niet toe zetten om naar de anderen te gaan en te zeggen dat ik weg ging. Ik kon al helemaal niet in de ogen van Jake of Nessie kijken. Ik kon het gewoon niet. Ik rende verder over weilanden en bossen. Ik kwam bij een woestijn aan waar ik wel door moest lopen. Ik begon lopend aan mijn woestijntocht. Het zand rijkte zover ik kon zien. De pijn in mijn keel  voelde ik nu pas. Het was zo heet dat ik eraan dood kon gaan. Mijn maag knorde en ik lachde. Ik was in het midden van de woestijn en net zoals ze altijd zeggen en doen in films had ik honger. Na een paar keer stopte mijn maag met knorren alsof het te eten kreeg. De pijn in mijn keel werd ook afgezwakt.

Ik liep door tot ik weer bos zag. Weer rende ik vlug door het bos tot ik opeens een huis zag. Het huis zag er precies hetzelfde uit als dat van de Cullens. Ik slikte en liep er langsheen maar toen ik op de helft was stapte Edward opeens naar buiten. We stonden allebei stil van schrik.

'Bella.'

'Edward.'

'Ik... Het spijt me zo.' stotterd hij terwijl hij zijn armen om heen sloeg. Dan beginnen we allebei te huilen in elkaars armen. Nu ik hem in mijn armen heb is de eenzaamheid van de afgelopen weken gewoon weg.

'Wat doe je hier?' vraag ik als we eindelijk uitgesnikt zijn en samen op de bank zittten. Ik zoals vroeger tegen hem aangeleund en zijn armen om me heen.

'Ik was zo vervelend tegen mijn familie en Nessie dat ik besloten had om in het andere huis te gaan zitten.' zegt Edward.

'Nu zit Renesmee zonder ouders.' klaagde ik. Waarom was hij zo onverantwoordelijk? Ik had Renesmee nooit moeten achterlaten.

'Ja maar ze heeft de andere nog en Nessie zei dat het wel goed zou komen.' zegt Edward. Ik knik. Resmee zou nu ongeveer tien zijn of iets jonger. 

'Hoe lang was ik weg?'

'Maand.' zegt Edward. Ik kijk hem aan.

'Sorry dat ik zo tegen je uitviel.' zeg ik serieus.

'Het maakt niet uit ik had het verdient.' zegt Edward voordat zijn lippen de mijne aanraken. Zijn hand strijkt over mijn gezicht en ik krijg een glimlach.

'Nooit meer ruzie?' vraagt hij verleidelijk.

'Als jij nooit stom doet.' zeg ik terug. Edward lacht en we kijken een filmpje. Daarna val ik in slaap. 

                                                                         ***

Een maand ben ik weer bij Edward. Edward had de rest gebeld en gezegt dat alles oké was. We zouden later terug komen en ze begrepen dat we wat tijd voor onszelf wouden. Ik zat in Edwards schoot  en keek naar de TV toen alles plotseling zwart was. Ik voelde een handje tegen mijn wang die zo warm was als die van Renesmee. Voor de zekerheid keek ik naast me maar Renesmee zat er niet.

Toen begon ik allemaal dingen te zien. Edward gebroken op de bank. Zijn ogen bijna zwart. Ik kreeg er de rillingen bij. Renesmee zei dat Edward bijna niet jaagde en dat Esme en Alice niet bij hem door konden dringen. Hoe ze Jakob steeds liever begon te vinden en dat ze mij vond in het bos bij de steen waar ik over gevallen was. Ik keek verward naar wat ik zag. Toen ze zei dat er drie mensen bij mijn bed stonden die praatte over een opdracht was ik nog verwarder. En toen zag ik hun gezichten.

Matthias, Elizabeth en Mark. Ik slaap! 

Ik keek naar Edward die nog steeds ontspannen naar de TV keek en toen hij merkte dat ik hem aankeek kwam er een glimlach op zijn gezicht en keek hij me aan. Mijn hoofd maakte volle toeren. Edward gedroeg zich inderdaad anders en de anderen wouden me niet perse zien. Ik stond op en liep bij Edward weg. Ik leunde tegen de muur en Edward keek me verward aan.

'Wat is er?' vraagt hij. Hij mist het woordje lief. Het viel me nu pas op dat hij het nooit gebruikte sinds ik hier was. Vroeger zei hij altijd. Wat is er lief? Nu niet!

'Wat ben jij?' vraag ik boos en zelfverzekerd.

'Ik ben je man.' zegt Edward.

'Niet waar mijn man is anders.' zeg ik. Edward zucht.

'Is het weer zover?'

'Wat zover...' vraag ik.

'Denk je weer dat ik iemand anders ben?'

'Edward wat ben je?' vraag ik nu zo serieus.  Als Edward mijn ogen ziet weet hij dat hij me niet meer voor de gek kan houden.

'Ik ben niet Edward inderdaad maar ik ga niet zeggen wat ik ben.' zei hij en toen was ik verdwenen en het huis ook.