Family (Twilight)

27. Paniek.

Hee dit is het ena laatste hoofdstuk en dan komt het nieuwe boek.

Hoop dat jullie die ook gaan lezen.

Xxx Nadia.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Iedereen was druk bezig met.... van alles.  Iedereen wist dat we nu gingen vechten. Nu was er geen twijfel mogelijk. Niemand had verwacht dat ze zo snel terug zouden komen.

Edward en ik stonden te kijken hoe iedereen druk bezig waren.

'Wie zouden we na vandaag missen?' vroeg ik hem.

'Daar moet je niet aan denken, lief.' zei Edward maar zijn ogen volgde steeds onze familie leden. Ik pakte zijn hand. Edward trok me in zijn armen en kuste me met nog meer liefde dan ooit.

'Alles gaat goed komen.' belooft Edward me.

'Ja.' zeg ik. En ik ga alles doen om iedereen te redden. Voeg ik er in mijn hoofd aan toe.

'MAM!!" schreeuwt Renesmee en ze komt naar ons toe rennen gevolgd door Seth en Jacob.

'Wat is er?' vraag ik terwijl ik haar in mijn armen neem.

'Morgen moeten we weg.' zegt ze. Ik knik.

Dan komt de vraag die nog nooit in mijn gedachten is opgekomen.

Waarom is Alice deze keer wel gebleven? vraagt Renesmee en ze liet zien hoe we de vorige keer zo verdrietig waren.

'Geen idee.' zeg ik verbaasd. Ik kijk naar Edward maar die haalt zijn schouders op. Renesmee laat het er maar bij zitten.

Edward, Renesmee, Jacob en ik gaan nog even met zu'n vieren jagen. Ik voel en hoor dat Edwards hart is gebroken. Net zoals de mijne. Er moet een manier zijn om onze familie te redden. Ik kan me de familie Cullen niet voorstellen zonder Carlisle als leider. Of zonder Emmet. Zonder één van hun klopt het voor mij niet.

'Wat is er, lief?' vraagt Edward als ik tegen een boom in elkaar zak.

'Ik kan er niet tegen om te weten dat we iemand gaan verliezen.' leg ik uit.

'Het komt allemaal goed.'  belooft Edward me nog een keer. Deze keer klinkt zijn stem niet vast.

Bella moet zich niet zo'n zorgen maken. Dat is niet goed. Edwards gedachten zijn bezorgd. Ik zucht en knik.

'We moeten hopen op het beste...'

'Dat geeft ons moed.' maakt hij mijn zin af.

'We moeten nu gaan.' zei Alice. We vertrokken met zu'n alle naar de openplek. Precies dezelfde als de vorige keer. We stonden ook in dezelfde formatie alleen nu stond ik naast Edward. De vorige keer stond hij voor me. Nu zit Renesmee al op Jacob en Alice en Jasper staan op mijn plek.

Het schild ligt klaar. 

Hun aankomst was net als de vorige keer vol vertoon, bijna mooi. Ze bewogen zich in een stijve, formele opstelling. Ze liepen in de pas, maar ze marcheerden niet: ze gleden perfect synchroon tussen de bomen door.

De lichtste mantels lagen het meest buiten de waaier. In het midden liepen de zwarte mantels. Net zoals de vorige keer verspreidde ze zich op een onbekend teken en opende ze de waaier. Eigenlijk was het een heel mooi gezicht.  Het waren duidelijk minder vampiers als de vorige keer. Er waren dit keer geen toeschouwers. Edward boog zijn hoofd.

 'Ze zijn gewoon gekomen om te rekruteren.' fluistert hij.

'Schofte.' mompelde ik zachtjes. Zouden we dan nu allebei gevangen worden. Ze stonden stil net als de vorige keer.

'Edward?' vroeg Carlisle nog ongeruster dan de vorige keer.

'Aro probeert de meest taktvolle manier te verzinnen. Het is duidelijk dat als we tegen hun gaan vechten hij belangrijke gavens gaat verliezen.' legt Edward uit.

Ik hoor ze discuseren. Wat Aro wil jaagt mij echt angst aan.

Welke wil je nou het liefst Aro? Je moet gaan kiezen. Je kunt ze niet allemaal hebben. Het is de ene of de  ander. Je weet dat Edward nooit bij ons zou komen. Dan kun je nog kiezen uit Alice, Benjamin en Bella. Ook al moet ik toegeven dat de Bella ook een kleine kans is. Caius gedachten waren heel duidelijk over wie hij het liefst wou hebben.

'Laten we een deal sluiten?' stelde Aro's stem voor. Iedereen keek elkaar aan. Behalve Edward en ik. Wij keken naar de sneeuw.

'We gaan niet vechten als iemand met een gave vrijwillig bij ons komt. Als gevangene.' Aro's stem was helder en duidelijk. Nu keek Edward op en zijn blik was woedend. De ander konden het amper geloven.

'Hij meent het echt.' fluisterde ik zacht.

'DAT IS ONEERLIJK.' schreeuwde Garret.  Iedereen was in discussie geraakt en ik stond samen met Jacob en Renesmee langs de kant naar ze te kijken. Ik keek Jacob aan. Hij keek me aan en er zat een soort wanhoop in zijn ogen. Renesmee keek met betraande ogen naar de groep.

'Ik doe het.' hoorde ik mezelf zeggen.