Family (Twilight)

12 Mini...

'En nu?' vraag ik aan de lucht. Ik zucht en begin weer te rennen. Er komt vanzelf wel wat toch?

'Help!' schreeuwt opeens iemand. Ik ren er snel naartoe. Als ik dichterbij kom zie ik een mens bloedend liggen. Ik rende snel naar het meisje toe. Haar rode haren waren bebloed en haar blauwe ogen waren omringt door tranen die over haar gezicht stroomde.

'Help me,' smeekte ze. Ik keek haar bedachtzaam aan.

'Wat moet ik doen?' vraag ik.

'Vermoord me,' fluistert ze.

'Wat!' 

'Asjeblieft dit duurt veel te lang,' smeekt ze. Ik zucht en pak haar hoofd vast.

'Weet je het zeker?' vraag ik haar.

'Ja asjeblieft,' smeekt ze. Ik sluit mijn ogen en ik hoor haar nek breken. Ik kijk naar het meisje dat nu een glimlach op haar gezicht heeft. Ze verdwijnt voor mijn ogen. Ik begin te huilen. Tranen stromen voor het eerst sinds tijden weer over mijn wangen. Ik heb iemand vermoord. Ik sta op en ren verder. Nog even volhouden Bella. Zeg ik tegen mezelf. Als ik door een bos loop zie ik een klein meisje met lange bruine haren in een wit jurkje lachen en door de bomen rennen. Ze kijkt me aan en ik zie haar melkchocolade bruine ogen. Dat kleine meisje ben Ik!

De kleine ik rent naar me toe en trekt me mee aan haar hand. Ik loop haar achterna en dan kom ik op een weiland. Op het weiland zit een klein jongentje. Hij staat op en rent naar mij toe. Hij pakt de kleine Bella haar andere hand. Bella laat mij los en ze geeft de jongen een kusje op zijn mond. Dan kijkt de jongen met de bronzenharen mij aan. Ik kijk in twee heldergroene ogen.

'Edward?' fluister ik.

'Ja, ik ben Edward,' zegt hij. De kleine Edward gaat beschermend voor de kleine Bella staan. Het is zo schattig.

'Ik ben Bella,' zeg ik terwijl ik mijn hand naar hem uitsteekt. Edward schud mijn hand.

'Wat doe jij met mijn vrouw?' vraagt hij dan.

'Vrouw?' vraag ik geschokt. Bella laat haar rechterhand zien en daar zit een snoep ring om. Ik glimlach. 

'Oh nu snap ik het. Wel ze trok mij mee,' zei ik.

'Je mag geen ruzie maken met je mate.' zegt ze.

 'Mate?' vraag ik.

'Soul-mate,' zegt ze. Ik kijk heen en weer tussen de kleine ons. Ze zijn heel schattig zoals kinderen. Dan komen er andere stelletjes uit de bosen gelopen. Ik zie een kleine Jacob en Renesmee dan wat jonger hand in hand naar ons toe lopen. Een kleine Carlisle met blauwe ogen en een kleine Esmé met groene ogen spelen tikkertje met een kleine Emmet -die inderdaad veel krullen heeft- en een kleine Rosalie. Alice en Jasper springen uit een boomhut.

'Wat is dit allemaal?' vraag ik verward.

'Dit is de mates wereld,' zegt Carlisle en hij rent naar me toe.

'Hoe werkt dat?' vraag ik.

'Kom mee,' zegt Carlisle en hij trekt me ook aan mijn hand mee. Hij loopt naar een meer en als ik erin kijk zie ik Edward zitten. Hij heeft Renesmee op schoot.

'Wat is dit?' vraag ik.

'Dit is de echte wereld,' zegt Carlisle. 'Je zou je vast afvragen waarom je zo aangetrokken werd door Edward.' gaat hij verder. 

'Als ik wil kan ik je een opdracht geven.' zegt de kleine mij.

'Hoe bedoel je?' vraag ik.

'Nou toen Edward bij je weg was heb ik er voor gezorgd dat je hem niet uit je gedachten kon krijgen.' legt ze uit.

'Ik was de Edward die je hoorde.' zegt de kleine Edward. 'Ik keek ook steeds naar de grote en die was heel verdrietig.' Edwards gezicht werd sip.

'Wat gebeurt er als ik bijvoorbeeld dood ga?' vroeg ik terwijl ik naar de liefde van mijn leven keek die zijn dochtertje toesprak.

'Dan kom je hier. Dan smelten je kleine ik en je grote samen.' zegt Carlisle.

'Wow en dan leef je voor altijd?' vraag ik. Carlisle knikt.

'En dan kun je iedereen in de gaten houden.' voegt Bella eraan toe. Ik keek haar glimlachend aan. Ik ging dit allemaal vertellen als ik terug was. Edward rent weg en komt een paar seconden later terug met een doosje.

'Je moet zo weer verder maar wil je dit van mij aannemen?' vraagt hij met een pruillipje en smekende ogen.

'Wat is het?' vraag ik. Hij opent het doosje en daar licht een snoepsleutel met een zilveren touwtje eraan.

'Wat mooi,' zeg ik terwijl ik de ketting omdoe.

'Ik draag hem voor altijd.' zeg ik beslist. Edward grijnst. Er krijst een vogel.

'Je moet verder.' zegt Carlisle. Ik geef mezelf een knuffel en de kleine Edward een kus op zijn kruin. Ik neem van de andere afscheid en ren verder met de snoepsleutel tegen het kuiltje van mijn keel.

----------------------

Is dit leuk???

ik vond het wel lief!

Xxx Nadia