Family (Twilight)

22. Ik wist het!

Heee.

Love You al!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

RECAP:

'Je hebt vleugels.'

Nu:

Ik kijk Edward ongelovig aan die langzaam zijn hand langs mijn hoofd steek en dan voel ik zijn hand maar niet op mijn lichaam. De vleugels. Het zorgt voor nog erger schokken. Erger dan ooit. Ik kreun als zijn vingers erover heen strijken.

Dan sta ik op en loop naar de spiegel. Daar achter mij zijn twee mooie witte vleugels gemaakt van veren. Ze zijn gewoon verschenen. Zachtjes raak ik mijn vleugels aan. Er zitten een paar donkerdere veren tussen. Edward staat op en gaat achter me staan. Zijn ogen komen net boven de vleugels uit. Ik voel zijn hand op mijn rug.

'Voel je dat?' vraagt hij. Ik knik. 'Hier precies zitten je vleugels vast.' zegt hij en hij tekent twee rechthoeken op mijn rug. Ik kijk geschokt naar mijn spiegelbeeld.

'Hoe kan het dat ik vleugels hebt?' vraag ik.

'Geen idee.' zegt Edward. Hij strijkt weer over mijn vleugels die gelijk op zijn aanraking bewegen.

'Ze zijn zo zacht.' fluisterd hij ongelovig. 'Probeer er eens mee te vliegen.'  Hij stapt achter me vandaan en gaat voor me staan.

'Hoe?' vraag ik.

'Wil het gewoon.' stelt hij vast. 'Stel je voor dat je vliegt.'

Ik sluit mijn ogen en stel me voor dat mijn vleugels slaan. Ik hoor de lucht bewegen en als ik mijn ogen opendoe moet ik naar beneden kijken om Edward aan te kijken. Hij pakt mijn voeten vast en begint ze te kietelen. Gelijk slaan mijn vleugels en bots ik tegen het plafond waar ik piinlijk op kreun.

'Sorry.' zegt Edward. Ik kijk hem glimlachend aan.

'Geeft niet.' beloof ik hem. Ik zak langzaam weer naar de grond en wens dat ze nu weg gaan. Gelukkig gaan ze ook weg. Edward kijkt er verbaasd naar en voelt nog even in de lucht maar ze zijn echt weg. Het is wel een grappig gezicht.

Dit mogen ze niet weten.

Er is iets dat dat in me zegt.

Ik hoor de stem een engel weer in mijn hoofd.

Je kan het hem laten vergeten.

'Edward?' vraag ik. Hij kijkt me aan en ik hou zijn blik vast.

'Je vergeet wat je net gezien hebt. Het is niet gebeurt. Je herinnert je deze avond zoals die gepland was.' zeg ik. 'Zeg me na.'

'Ik vergeet wat ik net gezien heb. Het is niet gebeurt. Ik herinner me deze avond zoals die gepland was.' zegt Edward me met een zombie stem na.

'Ga maar naar bed.' fluister ik. Edward verdwijnt de kamer in. Ik zucht en pak de nachtjapon die nu stuk is. Ik doe hem in de prullebak en kijk dan naar mijn rug. Je ziet twee lichte streepjes maar alleen als je heel goed kijkt. Ik doe snel een Bh aan maar de strepjes staan erboven. Ik doe een hempje aan maar ook dan komen de strepjes erboven uit. Dit was goed om te weten want als ik ze nodig had en ik altjd een hempje droeg hoefde mijn kleren niet steeds kapot te scheuren.

Ik deed de kleren weer uit en klom bij Edward in bed. Als snel viel ik in slaap terwijl hij door mij gedwongen het slaapliedje voor me nuriede.

De volgende ochtend word ik wakker.

'Hee lief.' fluistert Edward en hij geeft me een kus.

'Hee.' mompel ik slaapdronken. De rest van de week zegt Edward niks meer over mijn vleugels dus volgensmij is hij het echt vergeten. We gaan weer naar huis. Ik pak mijn spullen in en loop dan naar het strand. Edward kijkt ernaar.

'He. Wat is er?' vraag ik.

'Alice belde.' zegt hij.

'Wat is er dan?' vraag ik.

'We moeten onmiddelijk vertrekken.' zegt hij en hij rent naar binnen zonder mij aan te kijken. In zijn hoofd voel ik alleen maar gaos en zorgen om ons. De hele weg is hij stil.

'Edward wat is er aan de hand?' vraag ik bezorgd maar zelfs daar reageerd hij niet op.

Een maand.

Dat is het enige wat door zijn hoofd spookt. Ondertussen raak ik gestrest. Edward loopt als een zombie met de koffers.

'Nee je gaat niet rijden.' zeg ik als hij achter het stuur wil kruipen. Hij reageerd weer niet dus dit keer trek ik hem maar uit de auto en doe hem bij de passagier deur open. Iedereen kijkt me raar aan maar het boeit me niks. Ik begin te rijden naar huis.

 Als we het bos in rijden komt hij eindelijk uit zijn zombie stand.

'Het spijt me.' fluisterd hij.

'Hoezo?' vraag ik verbaasd.

'Dat je dit allemaal moet meemaken.' legt hij uit,

'Wat is er gebeurt?' vraag ik nu paniekerig.

'Zet de auto even stil.' zegt hij zachtjes. Gelijk rij ik de auto naar de berm en kijk hem aan.

'Aro komt.'

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En?

Hope you like it.

Ik had heel veel verschillende eindes bedacht voor dit hoofdstuk en ze dan weer gewist enz.

Xxxx Nadia