Yakışıklım:
Gülüm, seni çok seviyorum öncelikle bunu söyleyeyim. Şu zamana kadar ister bilerek ister bilmeyerek kalbini kırdıysam özür diliyorum. Hakkını helal et olur mu gidipte dönememek var. Benden yana zaten hakkım helal.
Kendine çok dikkat et...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baba
Bazı anlar vardır yaptığınız şeyin pişmanlık olduğunu sonradan anladığınız o anlar. İşte şu an tam o anlardan birisiydi. Ben karşımdaki adamı aradığıma çok pişman olmuştum. Geleceğini bile düşünmemiştim yüzüme kapatınca.
İçimden bir ses son pişmanlığımın olmadığını söylüyordu.
Kalbimdeki sızı aklımdaki karmaşıklıktan öne geçiyordu. Abime daha tam tanıyamadığı arkadaşının numarasını bana bıraktığı için oldukça kızgındım.
Abime bir şey demeye hakkım yoktu gerçi. O da babama güvenmiyordu. Babamın kendinden emin bir şekilde arkamda duracağını bilseydi böyle yapmazdı.
"Ben gidiyorum Fahriye" amacım ona sesimi duyurup yardımına ihtiyacım olmadığını belirtmekti.
"Kanka cevap vermedin. Kerimcan mı bu" ah benim saf arkadaşım. Kerimşah olsaydı öylece bize bakarmıydı.
"Soru sorma Fahriye, gel" yanından geçip gidecekken koluma sarılan parmaklar ile durdum.
"Bin arabaya" Emir veriyordu.
Kolumu elinden kurtarmak adına çektim, ama bırakmadı.
"Telefonu kapatarak bana gelmeyeceğini söyledin" kolumu tekrar kurtarmayı denedim ama bırakmadı.
"İster sinirlen ister sinirlenme beni ilgilendirmiyor. Esvet abi"dedim ismini vurgulayarak.
Hem bana ufaklık dediği için, hemde abim 20 yaşındaydı bu adam ondan büyük duruyordu. Disiplin şeysin de utandığımdan yüzüne okadar bakamamıştım, ama şimdi inceleme fırsatı bulmuş ve abimden büyük olduğunu anlamıştım. Bu yüzden abi diyordum. Yoksa abimle yaş aralığımda olan birisine abi demiyordum.
"Arabaya bin Umay, canını sıkmayayım" kolumu hafif sıkmasıyla kendimi zor tuttum canımın yandığını ona belli etmemek için.
"Kanka adamlar gitti. Ama şu araba hala orada duruyor" Fahriye'nin eliyle gösterdiği yere baktım. Okulun çevresi boşalmış tam kapının karşısında beyaz bir jeep kalmıştı.
Tekrar Esvet abiye dönüp kolumu kendime çektim. Yine bırakmadı."Bin arabana git" dedim bağırarak.
